دسته دختران داستان گروهی از زنان از اقشار و افکار مختلف است که هدف مشترکی دارند، هدف آنان دفاع از شهر خرمشهر و سرپا نگه‌داشتن شهر خود است، هر کدام از زن‌های قصه داستان خود را دارند و سفر قهرمانی خود را در پیش دارند، آن‌ها در مسیر خود تلاش می‌کنند گره اصلی را حل کنند و در این مسیر هر کدام به سمتی می‌روند، اما گره اصلی را در آخر داستان با کمک یکدیگر حل می‌کنند و برای مخاطب، مضمون اصلی فیلم، یعنی نقش پررنگ زنان در دفاع مقدس را جا می‌اندازند.
«دسته دختران» بیش از هر چیز مدیون طراحی صحنه خود است، اما بیش از اندازه از آن در بافت فیلم استفاده می‌کند. این باعث سردرگمی تماشاگر می‌شود، از طرفی می‌توانست نقطه قوت جدی کارگردانی اثر باشد، اما استفاده بیش از حد از نما‌های شهری و جنگی به بافت فرمی لطمه زده است. مضمون اصلی این فیلم که حضور زنان در روز‌های نخست جنگ و روز‌های دفاع از خرمشهر بوده در آن جاری است، اما گره اصلی فیلم که نجات پایگاه و رساندن مهمات است، به خاطر تعدد شخصیت‌ها و خرده‌داستان‌ها دچار فراموشی و گاهی محو شدن گره اصلی می‌شود. از طرفی برای تک‌تک شخصیت‌ها تلاش شده تا در جریان باشند که تا جایی نیز موفق بوده است و هر شخصیت مانند آذر رسالت شخصی خود را می‌یابد، اما چرایی رسیدن به این رسالت شخصیت به دلیل تعدد شخصیت و تعدد گره کمی دچار مشکل است و باورپذیری و همچنین پذیرش آن از سمت تماشاگر به سختی اتفاق می‌افتد. اما پرسش این است که آیا این فیلم در دسته فیلم‌های دفاع مقدس دسته‌بندی می‌شود یا فیلم نگاهی ضدجنگ به همراه دارد؟
فیلم حرفی از مظلومیت نمی‌زند، از دفاع می‌گوید، اما از اینکه این دفاع چه مختصاتی دارد و این حمله چه شرایطی، سخنی گفته نمی‌شود و همین باعث می‌شود کمتر بتوان در دسته فیلم‌های دفاع مقدس دسته‌بندی کرد. پایان‌بندی فیلم با نریشن همراه است که خود نشان از این دارد که پایان‌بندی به خوبی با تصویر و در بطن فیلم اتفاق نیفتاده و نیاز به دیالوگ و نریشن حس شده است. این فیلم به نسبت کار قبلی کارگردان از نظر داستان‌سرایی عقبگرد داشته، اگر چه در به تصویر کشیدن صحنه‌های جنگی موفق بوده است.
فیلم «دسته دختران» فیلمی قابل تأمل است، دانستن اینکه زنانی بودند که در زمان جنگ پابه‌پای مردان از شهر دفاع کردند، خالی از لطف نیست، اگر چه تاریخ شفاهی کمی از آن دوران به جا مانده و ما داستان‌های کمی از آن دوران داریم و همین موضوع موجب می‌شود به کارگردان و قوه تخیلش بیشتر اعتماد کنیم.
