۲ سال و ۸ ماه زندگی مشترک و یک دنیا حرف

حدود ۳۳ سال از اتمام جنگ می‌گذرد. خیلی از رزمندگان دفاع مقدس پا به سن گذاشته‌اند و متأسفانه بسیاری از والدین شهدا از دنیا رفته‌اند. هر روز که می‌گذرد، حفظ، ثبت و نشر خاطرات دفاع مقدس سخت‌تر می‌شود. به همین خاطر اخیر سعی کردم علاوه بر نوشتن خاطرات دوران جنگم، این خاطرات را در کنار خاطرات بیش از ۲۵۰ رزمنده روستای‌مان و همین طور پنج شهید، ۱۵ جانباز و چهار آزاده این روستا، ذیل کتابی به انتشار برسانم.

تبدیل جهادی به گفتمان فراگیر جوانان ایرانی نیاز به روایت‌های خرد و کلان متعدد و متنوعی دارد که مجموعه‌های جهادی به عنوان طلایه دار عمل جهادی، باید آن را در دستور کار اصلی خود قرار دهند. روایت‌ها و پرداخت‌هایی که فرصت همافزایی و مشارکت جوانان را فراهم می‌آورد.

دبیرجشنوار نخستین جایزه ادبی سفیر عشق" محمد یاقدوس" گفت: شروع وتاریخ دریافت آثار از ۱۵ اردیبهشت ماه الی ۲۰ تیرماه ۱۴۰۰ است.

حاج‌آقا هیچ وقت کارش دستوری نبود. یک‌بار یکی از اهل سنت می‌خواست شیعه شود و خیلی روی این موضوع اصرار داشت. حاج‌آقا به راحتی اجازه چنین کاری را نمی‌داد و می‌گفت خودش باید از درون و با یقین کامل به این موضوع برسد و نباید از روی احساسات تصمیم بگیرد

«ما سا‌ل‌ها بلاتکلیف بودیم و دقیقاً نمی‌دانستیم عنوان اسیر، مفقودالاثر یا جاویدالاثر را در کنار نام سیدحسین بیاوریم. پسرم با قلم چهره پدرش را به صورت یک «آزاده» نقاشی می‌کرد. من هم از خط به خط همان نقاشی‌ها، سردرگمی‌هایش را می‌فهمیدم و درک می‌کردم.

مختار وقتی به سن خدمت رسید، راهی شد. جنگ و تجاوز بعثی‌ها هم او را نترساند. همه نگرانی برادرم از تنهایی پدرم در کار کشاورزی بود. دائم تماس می‌گرفت و می‌گفت من فقط ناراحت شما هستم، ناراحت بابا هستم که دست تنهاست و کاری از دستش برنمیاد. آخرین روز‌ها هم تماس گرفت و گفت تا دو ماه دیگر خدمتم تمام می‌شود و برای کمک به شما می‌آیم. برادرم ۲۲ ماه در منطقه خسروآباد و آبادان و شلمچه خدمت کرد.

در آموزش‌هایش خیلی تأکید روی رعایت مسائل دینی داشت. غیر از خواندن قرآن، به رساله حضرت امام خیلی علاقه داشت؛ چون مرید امام بود، از کلام حضرت امام در آموزش نیرو‌ها استفاده می‌کرد. مجید مربی و معلمی نبود که فقط حرف بزند، خودش به آنچه می‌گفت عمل می‌کرد

حاجی هیچ‌گاه نخواست از روحیه مجاهدت و ایثارگری‌اش خارج شود و به این دنیا رو بیاورد. هیچ‌گاه در تجملات و مسائل دنیوی و مادی‌گرایی نبود. حاجی مرد روز‌های سخت بود. اصلاً دنبال اشرافی‌گری نبود. بار‌ها به کمک کسانی رفت که در زندگی‌شان مشکلی پیش آمده بود