درست یک روز بعد از امضای تفاهمنامه میان وزیر ورزش و جوانان با وزیر علوم برای توسعه ورزش دانشگاهی، معضل کم‌تحرکی که به یک تهدید جدی برای سلامت ایرانی‌ها تبدیل شده توسط برخی کارشناسان جهت تأکید بر اهمیت و لزوم توجه هرچه بیشتر به ورزش، به‌خصوص همگانی در جامعه گوشزد شد.
البته معضل کم‌تحرکی در ایران و نگرانی‌های مربوط به آن داستان تازه‌ای نیست، به‌طوری‌که چند سال قبل یکی از معاونان قاضی‌زاده‌هاشمی، وزیر وقت بهداشت که به ورزش علاقه‌مند بود، مدعی شد سالانه ۸۰ هزار مرگ ناشی از بیماری‌های مربوط به کم‌تحرکی مانند سکته در کشور داریم که این از آمار تلفات جاده‌ای نیز بیشتر و بالاتر است! حالا بعد از چند سال اوضاع وخیم‌تر هم شده، چراکه حالا باید پیری جمعیت را هم به این لیست اضافه کرد. حال آنکه دغدغه‌های ناشی از پیری جمعیت که این روز‌ها یکی از معضلات جامعه است را هم می‌توان با جلوگیری از مرگ و میر ناشی از کم‌تحرکی کاهش داد. از سوی دیگر پرواضح است که دولت پولی برای ساخت بیمارستان‌های جدید ندارد، اما با جلوگیری از مرگ و میرناشی از کم‌تحرکی یا کاهش آمار آن می‌توان حتی بار قابل توجهی را از دوش نظام سلامت هم برداشت.
در واقع با نگاهی حتی سطحی و گذرا به این مقوله می‌توان دریافت که توسعه ورزش در جامعه در واقع سرمایه‌گذاری برای آینده است و کاهش هزینه‌های درمانی. بی‌شک به دلیل اهمیت همین مسئله وزرای ورزش و علوم روز یک‌شنبه تفاهمنامه‌ای را با هدف ارتقای برنامه‌های ورزشی دانشجویی و بهره‌گیری بهینه از ظرفیت‌های کشور امضا کردند. اقدامی که بدون شک می‌تواند گامی مثبت در راستای افزایش گرایش مردم جامعه به ورزش، به‌خصوص قشر دانشجو باشد، اما تردیدی نیست که قبل از برنامه‌ریزی برای افزایش استقبال مردم از ورزش باید زیرساخت‌های آن را فراهم کرد.
اهمیت توجه به ورزش در بین افراد جامعه تا اندازه‌ای است که اصل سوم قانون اساسی، ورزش رایگان را حق مردم می‌داند، چراکه ورزش نه یک کالای لوکس اجتماعی که یک ضرورت برای سلامت عمومی و حتی توسعه پایدار یک جامعه است، اما آیا با توجه به اینکه ورزش تنها راه کاهش آمار کم‌تحرکی است، شرایط برای استفاده رایگان مردم از ورزش در جامعه مهیاست؟ بی‌شک پاسخ مثبت نیست. شاید در نگاه اول بتوان به معدود وسایلی که در برخی پارک‌ها و اماکن عمومی نصب شده اشاره کرد، اما چند وسیله که بعد از گذشت سال‌ها هنوز هم مردم راه و روش استفاده درست از آن را نمی‌دانند، نمی‌تواند گامی به سوی کاهش آمار کم‌تحرکی در جامعه و کاستن از عدد مرگ و میر ناشی از آن باشد. نشستن دنیامالی با همتای خود در وزارت بهداشت پای یک میز برای یافتن راهی جهت همکاری نشان از دغدغه مسئولان در این راستا دارد، اما داشتن دغدغه به تنهایی کافی نیست که اگر بود باید با آمار نزولی مواجه بودیم، نه آماری رو به رشد و صعودی در زمینه کم‌تجرکی و مرگ و میرناشی از آنکه یک سور به تلفات جاده‌ای هم زده است!
توسعه ورزش با توسعه زیرساخت‌ها و صدالبته اماکن ورزشی گره خورده، اما به‌رغم تأکید مسئولان بر اهمیت ورزش و توجه به آن، قوانین دست و پاگیر و واگذاری‌های بی‌ضابطه مشکل‌ساز شده و چطور وقتی فدراسیون‌ها و تیم‌ها برای استفاده از اماکنی که تا همین چند وقت پیش برایشان به لحاظ مالی داستان‌ساز نبود به واسطه واگذاری به بخش خصوصی به مشکل خوردند می‌توان انتظار داشت مردم عادی جامعه از عهده هزینه‌های هنگفت آن برآیند؟!
توسعه ورزش و کاهش آمار کم‌تحرکی جامعه صرفاً با نشست‌های صمیمانه، امضای تفاهمنامه‌ها و گرفتن عکس‌های یادگاری رخ نمی‌دهد و نیازمند ساخت سالن‌های ورزشی، حمایت از باشگاه‌های مردمی، آموزش رایگان و دسترسی عمومی به اماکن است که معنا پیدا می‌کند. وقتی کشور با بحران سلامت ناشی از کم‌تحرکی رو‌به‌روست، توسعه ورزش دیگر نه یک انتخاب که یک ضرورت است. ضرورتی که با شعار دادن به هیچ نقطه مثبتی نمی‌رسد و نیاز به تدبیر لازم دارد و توجه اصولی. هرچند که قبل از آن باید به یک سؤال مهم پاسخ داد؛ مردم با کدام انگیزه و امکانات قرار است به سمت ورزش بیایند وقتی زیرساخت‌های از هم پاشیده شده، قوانین متناقض و بی‌توجهی‌ها خیلی وقت است که نفس ورزش را بند آورده است؟!
