یک کارشناس تعلیم‌و‌تربیت معتقد است: شکی در ارتباط مؤثر و اثرگذاری مثبت والدین با مدارس نیست، اما این کارکرد در سال‌های اخیر مثل سابق نیست و زمینه‌های مشارکت مردم باید از سوی حاکمیت فراهم شود.
علیرضا رحیمی، کارشناس تعلیم‌و‌تربیت است. وی در گفتگو با «جوان» می‌گوید: همه افراد می‌دانند که انجمن اولیا و مربیان یا هر ارتباط دوسویه دیگری شبیه چنین انجمنی اثر مثبتی در زمینه‌های مختلف دارد، اما از آنجا که این انجمن زیرمجموعه آموزش‌و‌پرورش است، در نتیجه استقلال ندارد و باعث می‌شود نظارت مؤثری نداشته باشد.
وی بیان می‌کند: نیاز مردم را به اینگونه نهاد‌ها باید فهماند و خود آموزش‌و‌پرورش تأییده روی آن ندارد، در نتیجه انجمن‌ها هم نان‌خور آموزش‌و‌پرورش شدند.
رحیمی عدم‌استقلال چنین نهاد‌هایی را باعث کارکرد ضعیف آن می‌داند و درباره وظیفه مشترک خانه و مدرسه در تربیت دانش‌آموزان بیان می‌کند: تربیت واژه‌ای است که در عمل مدرسه و والدین کنار یکدیگر انجام می‌دهند. ما باید این فهم را در خانواده ایجاد کنیم که باور کند هر چند مسئول اصلی تربیت والدین هستند، اما باید ادامه و اجرای مؤثر آن را از نظام آموزشی نیز طلب کنند. والدین باید در این زمینه کمک کنند و در هدایت و کنترل این امر نقش داشته باشند.
به اعتقاد وی، در همه جای دنیا و حتی کشور خود ما قبل‌تر‌ها کارکرد انجمن‌ها بسیار بیشتر بود، اما امروز سایه کمرنگی از انجمن‌های اولیا و مربیان باقی مانده است.
وی در ادامه می‌افزاید: در گام اول خانواده‌ها باید درک کنند اثرگذاری این ارتباط در تربیت نقش دارد و نکته بعد اینکه انجمن‌ها فعال باشند.
رحیمی معتقد است: کارکرد غلط و ضعیف باعث شده است خانواده‌ها نگران باشند که فعالیت انجمن‌ها صرفاً دریافت پول است و کارکرد دیگری ندارد.
این کارشناس حوزه تعلیم‌و‌تربیت در ارزیابی خود، مردم را برای حضور در موضوعات مشارکتی ضعیف ارزیابی می‌کند و ادامه می‌دهد: مردم ما در مشارکت ضعیف هستند، اما باید زمینه‌های مشارکت مردم را فراهم سازیم.
رحیمی خاطر نشان می‌کند: مردم نه حقوق و وظایف خود را می‌شناسند و نه این نهاد‌ها را می‌شناسند. باید روی فهم و درک این وظایف و حقوق کار کرد و بخش اولیا و مربیان را باید خارج از آموزش‌و‌پرورش به گونه‌ای شکل داد که یک نهاد مردمی با حمایت حاکمیت باشد و از نظام آموزشی حساب‌کشی کند.
