تیم‌ملی وزنه‌برداری ایران نتوانست در رقابت‌های جهانی از اعتبار خود دفاع کند. پولادمردان ایران با ترکیب ناقص راهی کلمبیا شدند و به رغم شایستگی‌هایی که داشتند در رده‌بندی امتیازی مقام هفتم و در رده‌بندی مدالی مقام نهم رقابت‌ها را از آن خود کردند. شاگردان سعیدعلی حسینی با ترکیبی جوان راهی جهانی ۲۰۲۲ شدند و کیانوش رستمی باتجربه‌ترین ملی‌پوش ما در این رقابت‌ها بود. رستمی در بازگشت دوباره یک مدال نقره تک‌ضرب به گردن آویخت و مهدی کرمی نیز به نقره بسنده کرد. دهدار نیز تنها طلایی ایران بود و یک نقره نیز در مجموع به دست آورد، اما از بین نفرات اعزامی داوودی، قشقایی، شریفی و جوادی دست‌شان به مدال نرسید. اگرچه به گفته کادر فنی اعزام به کلمبیا و اختلاف ارتفاع در عملکرد ورزشکاران اعزامی تأثیرگذار بود، اما افت نتایج و کاهش محسوس مدال‌ها قابل انکار نیست. برای بررسی شرایط تیم‌ملی و ارزیابی عملکرد شاگردان علی‌حسینی در مسابقات جهانی گفت‌وگویی انجام دادیم با علی جباری، سرمربی تیم نوجوانان و جوانان. این مربی و کارشناس وزنه‌برداری معتقد است با اردو‌های مستمر و سرمایه‌گذاری می‌توان به آینده تیم‌ملی در المپیک امیدوار بود.
ارزیابی‌تان از عملکرد تیم‌ملی در مسابقات جهانی کلمبیا چیست؟
باید وزن به وزن عملکرد تیم را بررسی کرد. قبل از اعزام سرمربی تیم‌ملی تأکید کرد اگر بچه‌ها در کلمبیا رکورد‌های خودشان را بزنند، نتایج خوبی به دست می‌آید، اما این اتفاق نیفتاد. حافظ قشقایی نسبت به عملکرد و رکورد‌های قبلی‌اش پایین‌تر بود. مهدی کرمی در یک ضرب خوب عمل کرد ولی در دو ضرب نه. مصطفی زارعی از گردونه مسابقات اوت شد، روی هم رفته عنوان هفتمی تیم‌ملی در جهان گویای همه چیز است. با این حال باید شرایط تیم را نیز در نظر بگیریم. در این دوره تیم با هفت نفر و به صورت ناقص اعزام شد. این مسئله نیز قطعاً در کاهش مدال‌ها تأثیرگذار بوده است. اگر تیم کامل با ۱۰ وزنه‌بردار اعزام می‌شد، قضیه فرق می‌کرد و شانس مدال‌آوری و رفتن روی سکو نیز بیشتر می‌شد. از لحاظ مدالی که نهم شدیم و از این حیث نیز خوب نبودیم.
جوان‌گرایی در این دوره به سود تیم‌ملی بود یا نه؟
نفرات اعزامی قبلاً هم در تیم ملی حضور داشتند. درست است که شاید چند نفر دیگر نیز شایسته حضور در تیم‌ملی باشند، اما باید بپذیریم داشته‌های‌مان همین نفرات هستند. رضا دهدار، حاظ قشقایی، کیانوش رستمی و علی داوودی در تیم ملی حضور داشتند، منتها میانگین سنی تیم پایین آمده است. بسیاری از این بچه‌ها زیر ۲۵ سال سن دارند و اول راه هستند، از جمله علی داوودی، جوادی و شریفی. این افراد می‌توانند در آینده نیز در خدمت تیم‌ملی باشند و برای کشور مدال بگیرند، حتی می‌توان در آینده چند چهره جوان دیگر را نیز به تیم اضافه کرد و به ترکیب ایده‌آل رسید.
ادامه این مسیر چه آینده‌ای برای وزنه‌برداری ایران رقم خواهد زد؟
قطعاً این مسیر باید ادامه پیدا کند، منتها باید زمان بدهیم و نمی‌شود بلافاصله منتظر گرفتن نتیجه باشیم. باید برنامه داشته باشیم، اردو‌های مستمر برای‌شان بگذاریم، به مسابقات مختلف اعزام کنیم و بعد از هر تورنمنت آن‌ها به حال خود رها نشوند. جوان‌گرایی به زمان نیاز دارد تا در بازی‌های المپیک ثمره‌اش را ببینیم.
برگزاری مسابقات جهانی در کلمبیا و بحث اختلاف ارتفاع تا چه اندازه روی عملکرد ملی‌پوشان تأثیر منفی گذاشت؟
قطعاً تأثیر داشت. می‌توانستیم قبل از اعزام اردو‌ها را با محل برگزاری مسابقات شبیه‌سازی کنیم. قبلاً هم چنین برنامه‌ریزی‌ای انجام می‌شد. امکانش بود که با توجه به ارتفاع زیاد شهرکرد، اردو در این شهر برگزار می‌شد. سایر تیم‌ها نیز با مشکل ارتفاع مواجه بودند.
از نظر مدالی در رتبه نهم قرار گرفتیم. آیا همه نفرات اعزامی شانس کسب مدال بودند؟
واقع‌بینانه بگویم، قشقایی در دوضرب شانس مدال داشت و تخصصش در دوضرب است. کیانوش رستمی، رضا دهدار و مصطفی جوادی در تک ضرب و دو ضرب و مجموع متخصص هستند. مهدی کرمی اگر رکورد‌های داخلی‌اش را می‌زد هم مدال دوضرب را می‌گرفت و هم مجموع. علی داوودی و آیت شریفی نیز جوان هستند و در آینده می‌توانند جبران کنند.
تنها یک مدال مجموع (دهدار در وزن ۱۰۲) به ارمغان آمد و از این حیث هم سیر نزولی داشتیم. تنزل داشتیم چراکه در سایر اوزان مدال مجموع را از دست دادیم. اگر کیانوش رستمی، کرمی و جوادی در دو ضرب بهتر عمل می‌کردند به مدال مجموع هم می‌رسیدند.
انتخاب وزنه‌ها از سوی کادرفنی چه نقشی در عملکرد بچه‌ها داشت؟
در وهله اول باید خودمان را جای کادر فنی و شرایط حاکم بر مسابقات بگذاریم. در پشت صحنه نیز رقابت وجود دارد و مربیان برای انتخاب وزنه‌ها مسائل زیادی را در نظر می‌گیرند، اما در برخی اوزان کادرفنی می‌توانست انتخاب بهتری داشته باشد. به ویژه مهدی کرمی در وزن ۱۰۹ کیلوگرم، او از حریفش جلو بود. می‌توانستند در دوضرب دست‌به عصا حرکت کنند. اگر کرمی وزنه ۲۱۴ را مهار می‌کرد، ورزشکار کلمبیایی به دردسر می‌افتاد. کیلو‌ها تأثیرگذار هستند. کرمی می‌توانست در حرکت سوم ریسک کند نه حرکت دوم.
کیانوش رستمی با مدال برگشت. نقره جهان در ادامه راه او در تیم‌ملی تا چه اندازه نقش دارد؟
رستمی وزنه‌بردار توانمندی است و او به همراه سهراب مرادی هنوز کارشان در تیم‌ملی تمام نشده است. با اینکه سن‌شان بالاتر از بقیه است، اما اگر درست مدیریت شوند و کار کنند، می‌توانند وزنه‌های بهتری را بزنند.
عملکرد تیم‌ملی را بحرانی می‌دانید؟
نمی‌شود گفت بحرانی. بالاخره مسابقه است و احتمال هر اتفاقی وجود دارد. سال گذشته نایب قهرمان جهان شدیم و حتی می‌توانستیم روی سکوی قهرمانی برویم. چند ماه دیگر رقابت‌های قهرمانی آسیا در کره را پیش‌رو داریم و قطعاً شاکله تیم همین‌ها خواهد بود و نفرات اصلی همین‌ها هستند.
از تیم‌های مدعی جهان دورافتاده‌ایم. این فاصله قابل جبران است؟
اگر کار کنیم می‌توانیم این خلأ را جبران کنیم، اما این امر مستلزم این است که فدراسیون بودجه لازم را داشته باشد. برای برگزاری یک اردو بودجه زیادی نیاز است و اعزام تیم ملی به جهانی چند میلیارد تومان هزینه روی دست فدراسیون گذاشت، به همین خاطر فدراسیون باید منابع کافی برای تأمین هزینه‌ها را در اختیار داشته باشد. اگر از وزنه‌برداری مدال می‌خواهند، وزارت ورزش و کمیته باید حمایت لازم را انجام دهند. هر چهار سال یک بار و قبل از بازی‌های المپیک همه یادشان می‌افتد که کشتی و وزنه‌برداری عصای دست کاروان ایران هستند، یعنی همه انتظار مدال از این دو رشته دارند و منتظرند چراغ مدال‌آوری را در المپیک روشن کنند، ولی در بحث بودجه اصلاً به این مسئله توجه نمی‌شود. معمولاً بودجه جایی دیگر خرج می‌شود.
برای موفقیت در المپیک پاریس چگونه باید برنامه‌ریزی کرد؟
در پاریس سه سهمیه در پنج وزن داریم و باید هر سه سهمیه را بگیریم. از بین ملی‌پوشان علی داوودی، آیت شریفی، رسول معتمدی، سهراب مرادی، دهدار، کیانوش رستمی، مصطفی جوادی و قشقایی شانس کسب سهمیه را دارند. صددرصد می‌توان به این تیم امیدوار بود. زمان کافی برای موفقیت در پاریس وجود دارد و اگر وقت و انرژی کافی بگذاریم و منابع مالی تأمین باشد، قطعاً در پاریس می‌توانیم به مدال برسیم.
