در اوّلین بازی مرحله‌ی نیمه‌نهایی جام‌جهانی ۲۰۲۲، آرژانتین در برابر کرواسی قرار گرفت و توانست این تیم را به سادگی از میان بردارد و به فینال برسد.
کرواسی در مقابل آرژانتین نمایش بدی از خود نشان نداد ولی روز روز آرژانتین و مسی بود و کاری از دست شاگردان زلاتکو دالیچ برنیامد، آن‌ها هر چه تلاش کردند نتوانستند راهی به دروازه‌ی امیلیانو مارتینز پیدا کنند امّا در آنسوی میدان تمام زمین و زمان به کمک آلبی سلسته آمدند تا توپ‌های مرده‌شان را نیز به تور دروازه‌ی لیواکوویچ بچسبانند. سعی کروات‌ها در این تورنمنت بر آن بود که میانهی میدان را کنترل کنند و امر دفاع و بازیسازی را از همین منطقه شکل دهند. آن‌ها به‌ویژه در بازی با برزیل توانستند هافبک‌های خلاق برزیلی را از کار بیندازند و کار این تیم را یک‌سره کنند، امّا در برابر آرژانتین این رویکرد کارگر نیفتاد و شیرازه‌ی یاران لوکا مودریچ پس از خطای لیواکوویچ روی خولین آلوارس در محوطه‌ی جریمه به هم ریخت تا این تیم نتواند روند رو به رشد خود در مسابقه‌ی قبلی را در این بازی هم ادامه داده و این مسیر را به‌درستی تکمیل کند. کروات‌ها درک متقابلی از هم داشتند و در طول جام سعی کردند به‌واسطه‌ی این مسئله بازی‌های خود را اداره کنند و مرحله به مرحله پیش روند؛ امّا این مهم برای بردن جام به تنهایی کافی نیست. آرژانتینی‌ها امّا همه برای یک تن جنگیدند و او کسی جز «لیونل مسی» نبود. مسی همان هسته‌ی سخت مرکزیت‌یافته‌ای بود که توانست آلبی سلسته را پس از ۳۶ سال برای قهرمانی در جام‌جهانی متحد کند. البته پیش‌تر هم ۸ سال پیش آرژانتین با مسی به چنین جایگاهی رسیده بود ولی به سبب تجربه‌ی کم‌تر این فوق‌ستاره و همچنین عدم انسجام کافی در میان بازیکنان تیم، کم‌تر کسی شانس بالایی در بازی برابر آلمان برای‌شان قائل بود. امّا امسال معادلات کمی متفاوت‌تر از ۸ سال پیش رقم خورده است. هم‌تیمی‌های مسی نیک می‌دانند که به احتمال فراوان این آخرین جام‌جهانی وی است و خود نیز با علم به همین مسئله از تمام توان‌اش بهره می‌برد تا ویترین افتخاراتش را به جام‌جهانی نیز مزین کند. مسی باانگیزه‌تر از همیشه در این تورنمنت حاضر شد و در سن ۳۵ سالگی از هیچ چیز برای افتخارآفرینی کوتاهی نکرد. او بازی به بازی بار آلبی سلسته را بر دوش کشید و در این مسابقه شاهکار خویش را ارائه داد؛ انگار نه انگار که دیگر یک جوان ۱۸ ساله نیست.
آرژانتین با مسی در بازی برابر کرواسی این مدعا را بار دیگر به اثبات رساند که این پُست‌ها نیستند که تعیین‌کننده هستند و بازی را برای شما در می‌آورند، بلکه این بازیکنان یک تیم هستند که در درجه‌ی اوّل اهمیت قرار می‌گیرند. بازی‌خوانی شاگردان دالیچ کم‌نظیر است ولی آن‌ها به‌جز لوکا مودریچ از کم‌تر بازیکن خلاقی بهره می‌برند که بتواند تمام بار یک تیم را روی دوش خود حفظ کرده و به پیش ببرد. برخلاف کرواسی، آرژانتین با محوریت مسی به پیش می‌راند و در وهله‌ی اوّل خنثی کردن حملات تیم حریف آنچنان محلی از اعراب ندارد. آن‌ها به‌خاطر خصلت تهاجمی تیم‌شان پس از محک زدن حریف در پی ایجاد فضا در کناره‌ها و بین مدافعان میانی هستند تا بتوانند روزنه‌ها را شکافته و تور دروازه را پاره کنند. بار اصلی تمام این اتفاقات بر دوش بازیکنان تکنیکی، بالاخص مسی استوار گشته است. آرژانتین ۲۰۲۲ از نظر اتکا به مهارت‌های تکنیکی و فنی بازیکنان تا حدودی به برزیل جام‌جهانی ۲۰۰۲ شباهت دارد. اگر مربی برزیل در آن سال شخصی غیر از اسکولاری هم بود این تیم چیزی از شایستگی‌های خود برای بدل شدن به قهرمانی جهان را از دست نمی‌داد. همچون آرژانتین ِ اسکالونی که عمق تاکنیکی خاصی ندارد ولی تماماً روی مهارت بازیکنانش بنا شده است تا با ارائه‌ی فوتبالی زیبا بار دیگر روح در خاک مدفون شده‌ی «بازی جذاب» را برای قهرمانی و به قله دست یافتن احضار کند. البته تفاوت اسکالونی در مقایسه با اسکولاری و شاید یکی از نقاط ضعف آرژانتین در این جام تفکرات محافظه‌کارانه‌‌اش باشد. مربی‌ای که می‌تواند با حضور دیبالا در فاز هجومی بسیار زهردارتر تیم‌اش را روانه‌ی میدان کند از وجود چنین مهره‌ای آنچنان بهره نمی‌برد. همین مسئله باعث می‌شود که تمام توجه‌ها به مسی معطوف گردد و عملاً بخش زیادی از توان هجومی تیم زیر فشار قرار گیرد و از میان برداشته شود. کروات‌ها چون در این بازی خیلی زود دو گل دریافت کردند نتوانستند همچون بازی‌های قبل، فوتبال تیم حریف را خراب کنند و رفته‌رفته پیش‌روی داشته باشند ولی همه‌ی تیم‌ها برای متوقف ساختن اخلاف مارادونا از این روش بهره نمی‌برند. تیم‌هایی مثل عربستان برای خنثی کردن آرژانتین از حربه‌ی آفسایدگیری و گاه پرسینگ پرفشار از میانهی میدان رو می‌آورند که می‌تواند برای اسکالونی گران تمام شود. حال که باد پرچم آرژانتینی‌ها را در مسیر خود به حرکت در
می‌آورد باید دید که آیا خورشید بخت سکه‌ی «طلایی به نام مسی» را در آسمان ضرب خواهد کرد یا حسرت تنها نامی‌ست که بر جای خواهد ماند.
