اثری که هم اینک در معرفی آن سخن می‌رود، مقوله امنیت انسانی از منظر امام‌خمینی را مورد بازپژوهی قرار داده است. این تحقیق توسط سیدمحمدجواد قربی انجام شده و مرکز اسناد انقلاب اسلامی به انتشار آن همت ورزیده است. مؤلف در مراسم رونمایی از این کتاب در باب ضرورت پرداختن به موضوعاتی از این دست، چنین گفته است: «دغدغه امنیت برای جامعه انسانی، مقوله‌ای همیشگی است و نظام‌های سیاسی، همواره مترصد ارتقای امنیت سرزمینی و آرامش شهروندان هستند. توسعه مطالعات امنیتی در دهه‌های اخیر و تلاش محققان روابط بین‌الملل، منجر به نظریه‌پردازی در حوزه امنیت شد تا جایی که مکاتب مختلف نظری تلاش کردند، وجوه مختلف حیات جامعه را در مطالعات امنیتی مورد توجه قرار دهند. در این کتاب تلاش شده تا با رجوع به افکار و اندیشه امام‌خمینی (ره)، خوانشی از امنیت انسانی در گفتمان انقلاب اسلامی ارائه شود و این مسئله برای اولین بار در مراکز تحقیقاتی ایران اتفاق افتاده است. البته در زمینه امنیت از دیدگاه حضرت امام، آثار متنوعی در حوزه کتاب، مقاله و پایان‌نامه منتشر شده است، ولی در این کتاب برای اولین بار، دیدگاه امام در حوزه‌های هفت‌گانه امنیت شهروندان و راهبرد‌های توانمندسازی آن‌ها تبیین شده است. به عبارتی، برخی از مباحث نظیر امنیت سیاسی، امنیت فرهنگی و برخی مؤلفه‌های امنیت اقتصادی، در آثار پیشین منتشر شده بود، اما در این اثر، مطالب بدیعی در دیدگاه‌های امام استخراج و تبیین شده است. این کتاب دستاورد‌هایی داشته و از جمله آن‌ها اینکه نگرش موسع امام‌خمینی به امنیت را نشان می‌دهد و راهبرد‌های توانمندسازی فرد و جامعه برای ارتقای امنیت چندگانه را از این منظر تشریح می‌کند، خوانش نوینی از مسئله راهبردی ابعاد امنیتی در نظام‌های سیاسی ارزش‌مدار را از دیدگاه یک رهبر دینی ارائه می‌کند، یک چارچوب‌سازی مفهومی از امنیت موسع در مطالعات امنیتی ایران ارائه کرده و با رجوع به مطالعات امنیتی در گفتمان امینی امام و استعانت از پژوهش‌های محققان دیگر، مسئله و دغدغه جدیدی را براساس اندیشه، افکار و مواضع یک رهبر دینی و سیاسی تبیین کرده است که نشان دهنده امکان خوانش و بازخوانی افکار رهبران با توجه به نیاز‌های جدید افراد و دولت‌هاست....»
مرتضی میردار از مسئولان و پژوهشگران مرکز اسناد انقلاب اسلامی نیز در این مراسم، در باب نحوه خوانش اندیشه‌های سیاسی و اجتماعی امام خمینی در ادوار گوناگون می‌گوید: «منظومه فکری حضرت امام (ره) را می‌توان در چند دوره مورد بررسی قرار داد. دوره اول تا سال ۱۳۲۰، دوره دوم از ۱۳۲۰ تا سال ۳۲، دوره سوم از سال ۱۳۳۲ تا ۱۳۴۰، دوره بعدی از سال ۱۳۴۰ تا ۱۳۴۳، دوره پنجم از ۱۳۴۳ تا پیروزی انقلاب اسلامی و سپس بعد از آن را شامل می‌شود. به نظر من از سال ۱۳۲۰ تا سال ۱۳۳۲ دوره‌ای است که شاهد اندیشه‌های تمدنی حضرت امام هستیم. در این دوره همچنین نگاه ضدطاغوتی امام نیز در اندیشه فکری ایشان قابل ملاحظه است. در این دوره، حاکمیت طاغوت بستر‌هایی را برای معاندین مذهب فراهم کرده بود. به طور کلی منظومه فکری امام را می‌توان در نامه ایشان به سیدعلی محمد وزیری مشاهده کرد که این نامه متأسفانه کمتر مورد توجه و بررسی قرار گرفته است. در این مکتوب به خوبی روش حکومت‌داری و شیوه اداره حکومت توسط امام را می‌بینیم. در اندیشه امام کسی که صالح نیست، نمی‌تواند حکومت‌داری کند. امام می‌گوید: تا کسی خودسازی نکرده باشد نمی‌تواند حکومت داری کند....»
