اثری که هم اینک در معرفی آن سخن می‌رود، حاوی برخی یادداشت‌های تاریخی و سیاسی وحید جلیلی است که با اشارت به دوران حضور امام‌خمینی در نوفل‌لوشاتو «در فرانسه تک درختی هست...» نام یافته است. به واقع این نامگذاری از یکی از مقالات این اثر مایه می‌گیرد که شمه‌ای از آن به قرار ذیل است:
«در فرانسه تک درختی هست که ایرانی‌ها آن را بیش از فرانسوی‌ها می‌شناسند. زیر آن درخت سیب، قوانینی به جهان اعلام شد که تاریخ را مثل قوانین نیوتن دوپاره کرد. طرفه اینکه، جاذبه نیوتنی هم با یک درخت سیب نسبت داشت. در روز‌هایی که بزرگ‌ترین فیلسوف معاصر فرانسه در خیابان‌های تهران حیرت کرده بود که ایرانی‌ها چه رؤیایی در سر دارند، بزرگ‌ترین فیلسوف معاصر ایران زیر آن درخت سیب در نوفل‌لوشاتو نشسته بود و با آرامشی شگفت‌انگیز به پرسشی که جان میش فوکو را بی‌قرار کرده بود، پاسخ می‌گفت. سال ۱۹۷۹ تمام شد و از آن سال برای فرانسوی‌ها از تکاپوی فوکو در تهران، پست مدرنیسم به یادگار ماند و برای ایرانی‌ها از آرامش امام (رحمه‌الله‌علیه در پاریس)، انقلاب پیروز اسلامی. امروز هیئتی فرانسوی وارد شهر مشهد می‌شود. ایرانی‌ها دوست داشتند فرانسه را با نوفل‌لوشاتو در خاطره خود ثبت کنند. در بسیاری از شهر‌های ایران، خیابان یا میدانی به نام این روستای حومه پاریس نامگذاری شده است. در مشهد نیز در کناره میدان جمهوری اسلامی، شهرکی است که مشهدی‌ها آن را نوفل‌لوشاتو نامیده‌اند. بعضی از خیابان‌های این شهرک به نام شهدایی است که با شلیک اگزوست‌های فرانسوی تکه تکه شده‌اند. در همین شهرک ۲۷ سال پس از پایان جنگ، صدای سرفه‌هایی شنیده می‌شود که هدیه بمب‌های شیمیایی میراژ‌ها و سوپراتاندارد‌های فرانسوی به جوان‌های ایرانی است. ژیسکار دستن، میتران، شیراک، سارکوزی واولاند ترجیح دادند تا با صدام و رجوی، سرکردگان جنگ و ترور عکس یادگاری بگیرند. امروز وقتی هواپیمای هیئت ۶۰ نفره فرانسوی در فرودگاه شهید هاشمی‌نژاد مشهد به زمین می‌نشیند، شاید کسی نباشد برای آن‌ها توضیح دهد که این خطیب و نویسنده محبوب مشهدی را چه کسانی ترور کردند. در پاریس به پارلمان دعوت می‌شوند تا راجع به مبارزه با تروریسم سخنرانی کنند! هیئت فرانسوی احتمالاً از همان خیابان‌هایی عبور خواهد کرد که در آن زنان، دانشجویان، مغازه‌داران و نمایندگان مشهد در پارلمان، به دست تروریست‌های تحت‌الحمایه پاریس ترور شدند، اما مشهدی‌ها هیچ‌کدام از خیابان‌های شهر را اگزوست، سوپراتاندارد، بمب‌شیمیایی، حقوق بشر فرانسوی و تروریسم پاریسی نامگذاری نکردند. هیئت فرانسوی در گشت و گذار خود در شهر به روشنی می‌تواند ببیند که به رغم بیش از ۳۰ سال تلاش شگفت‌انگیز غرب از انگلیس، فرانسه و آلمان تا خود شیطان بزرگ، برای ناامن و ویران‌کردن ایران با قتل‌عام، ترور، جنگ، بمب‌شیمیایی، تحریم، شانتاژ و...؛ شهرک نوفل لوشاتو همچنان زیر پرچم پرافتخاری که در میدان جمهوری اسلامی در اهتزاز است، در امنیت و آبادانی به سر می‌برد. اگر این هیئت، ایران را فقط در فیلم‌های جشنواره سیاسی کن دیده باشد، احتمالاً از تماشای ایران واقعی یکه خواهد خورد. رنگین‌کمان پرنشاط زائران حرم رضوی از همه اقوام و اقالیم ایران، ویترین مناسبی است که کاهنان معبد ایفل، اوهامی را که راجع به جمهوری اسلامی پراکنده‌اند، با واقعیت زندگی ایرانی مقایسه کنند. کمی آن‌طرف‌تر از شهرک نوفل‌لوشاتو، این روز‌ها مشهد در عید دفاع مقدس، داستان ایستادگی را در پای کوهسنگی روایت می‌کند. اگر هیئت فرانسوی از تناردیه‌ها، میتران‌ها، ژاورها‌شیراک‌ها، دون‌ژوان‌ها، سارکوزی‌ها و... تشکیل شده است که هیچ، ولی اگر ژان‌وال‌ژان‌ها، فرانتس فانون‌ها و کمال کورسل‌ها به مشهد آمده‌اند، قدمشان روی چشم. آن‌ها را به تماشای نمایش شهدای غواص دعوت می‌کنیم....»
