از نوجوانی و درحالی‌که ۱۴ سال بیشتر نداشت، در مسجد محله و اوقاتی هم در منزل به تدریس قرآن و دروس مدرسه‌ای مشغول بود. بی‌سواد‌های محله را که دو برابر او سن داشتند باسواد کرد. او در سال ۱۳۳۷ تحصیلات ابتدایی را به پایان رسانید و وارد دبیرستان و در رشته علوم ادبی مشغول تحصیل شد.
حسین محمدزاده صدیق از همان ابتدا استعداد عجیبی در ادبیات داشت، به‌طوری‌که در دبیرستان او را «شاعر» صدا می‌کردند و او برای بهتر متوجه شدن درس‌ها، آن‌ها را به قالب شعر درمی‌آورد و فرمول‌های فیزیک، ریاضی یا درس طبیعی و جغرافیا را در قالب شعر حفظ می‌کرد و انشا‌های خود را به شعر می‌نوشت.
در مصاحبه‌ای که در سال ۱۳۷۹ با «بنیاد پژوهشی ادبیات کودکان ایران» می‌کند، از مادرشان بسیار با عزت یاد کرده و افتخار می‌کند که دوران کودکی خود را با او سپری کرده است: «مادرم شاعر بود. پیوسته موزون و مقفّا سخن می‌گفت و قادر بود با تکیه بر ظرفیت‌ها و توانمندی‌های موسیقایی زبان ترکی، هر صحبتی را به شعر تبدیل کند. بی‌گمان در سال‌های کودکی من، لالایی و نازلامایی‌های ریتم‌دار و آهنگین ایشان، در شکل‌گیری توان شاعری، در من کارگر افتاده است. او طوری افسانه می‌گفت که انگار آن‌ها را حفظ کرده است، کلمات و جملات را با ژست‌های ادبی ادا می‌کرد و هیچ گاه هم دیگرگونه نمی‌شد.»
محمدزاده صدیق دین بزرگی بر فرهنگ و ادبیات این مرز و بوم دارد. او از معروف‌ترین نویسندگانی است که تألیفاتش اعم از تاریخ، ادبیات، شعر و ترجمه به ۳۵۰ کتاب و رساله می‌رسد و تعداد مقالاتش از هزار فقره افزون‌تر است. صدیق برخلاف بسیاری از دوستان و هم‌قلمان در گذشته که به دنبال امور سیاسی رفتند، تنها به ادب، فرهنگ و نویسندگی گرایید و بعد از انقلاب شکوهمند اسلامی و به بار نشستن استقلال و آزادی‌های فرهنگی، سوار بر توسن علم و ادب، نیکنامی اندوختند.
وی از شخصیت‌هایی بود که با پشتکار خود به درجات عالی علم رسیده است. بار‌ها در رژیم سابق زور ورزان مانع تحصیلات رسمی وی شده‌اند، اما او در کنار فعالیت‌های علمی و ادبی قهارانه، به تحصیلات رسمی هم پرداخته است. وی پس از اخذ درجه PH. D از دانشگاه استانبول در سال ۱۳۶۲ و بدون توجه به دعوت‌های کشور‌های همسایه و داشتن ویزا‌های اقامت از کشور‌هایی مانند کانادا به خاک وطن بازگشت. او در زمره معدود کسانی است که سالیان سال با عشق و علاقه وافر به تحقیق و تفحص در زبان و فرهنگ و ادبیات اسلامی پرداخته است.
حسین محمدزاده صدیق، شاعر، نویسنده، مترجم، پژوهشگر، استاد دانشگاه و از بزرگان شعر و ادب آذربایجان، پس از گذراندن یک دوره بیماری، بامداد دوم شهریور ۱۴۰۱ در سن ۷۷ سالگی در یکی از بیمارستان‌های تهران درگذشت.
