خبر شوکه‌کننده بود چراکه مسئولان کمیته بدوی، صدور مجوز حرفه‌ای و همینطور کمیته استیناف حل مشکل سرخابی‌های پایتخت برای حضور آن‌ها در آسیا را زمزمه می‌کردند، درست برعکس تصمیم قاطعانه‌ای که نشان از حذف پرسپولیس، استقلال و گل‌گهر از حضور در لیگ قهرمانان آسیا داشت، آن هم به یک دلیل شفاف و واضح؛ کسب‌نکردن جواز حرفه‌ای. خبر نیازی به طول و تفسیر نداشت و نشان از نادرست بودن ادعا در خصوص حل مشکلات سرخابی‌های پایتخت و نماینده سیرجان داشت؛ وعده‌های عوامفریبانه‌ای که تنها سوخت شدن زمان را به دنبال داشت و دست آخر نیز ناکامی پرسپولیس، استقلال و گل‌گهر از حضور در لیگ قهرمانان! اتفاقی که پیشتر یقه چند تیم باشگاهی آسیا را نیز گرفته بود و سرنوشت آن‌ها می‌توانست تلنگری جدی برای نماینده‌های ایران و مدعیان حضور در لیگ قهرمانان آسیا باشد، با وجود این نه فقط سرنوشت دیگر تیم‌ها که حتی آوار شدن این ماجرا بر سر تیم‌های تراز اول ایران هم برای حل مشکلاتی که دی ماه سال گذشته آب پاکی را روی دست همه ریخت، عبرت نشد و سه نماینده ایران را از حضور در لیگ قهرمانان آسیا محروم کرد.
معضل مالکیت
عمده ایرادی که به صادرنشدن مجوز حرفه‌ای برای پرسپولیس و استقلال انجامید و کنفدراسیون فوتبال آسیا را بر آن داشت قید حضور این دو تیم پرطرفدار ایرانی را در لیگ قهرمانان آسیا بزند، مالکیت مشترک سرخابی‌ها بود؛ ایرادی که بار‌ها و بار‌ها AFC در مورد آن متذکر شده بود. کنفدراسیون فوتبال آسیا به کرات تذکر داده بود که بر اساس قانون، یک فرد یا یک شرکت یا یک نهاد نمی‌تواند مالکیت مشترک دو باشگاه را در یک لیگ داشته باشد؛ ایرادی که هرگز توسط مسئولان ورزش ایران جدی گرفته نشد تا قدمی برای حل و فصل آن بردارند؛ هر چند وزارت ورزش برای حل کردن مقطعی این مشکل در ظاهر پرسپولیس را به وزارت دارایی و استقلال را به وزارت صنعت واگذار کرد، با وجود این، اما این ترفند نتوانست AFC را به حل شدن داستان مالکیت سرخابی‌های پایتخت متقاعد کند.
بدهی‌های دردسرساز
مالکیت، اما تنها دلیل ردصلاحیت سرخابی‌های پایتخت برای کسب جواز حرفه‌ای نبود. بدهی‌های هنگفت و مهیا نبودن زیرساخت‌های لازم نیز مزید بر علت پافشاری کنفدراسیون فوتبال آسیا برای کنار گذاشتن پرسپولیس و استقلال از این دوره از رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا بود.
هرچند استقلال پیش از تاریخ ۱۰شهریور بدهی قطعی نداشته و در جریان بودن پرونده‌های این تیم و صادرنشدن رأی نهایی در خصوص آن‌ها مشکلی در این خصوص متوجه آبی‌پوشان نمی‌کرد، اما پرسپولیس پرونده طلب کالدرون را داشت. بر اساس قوانین صدور مجوز حرفه‌ای در سال۲۰۲۱، باشگاه‌ها تا یکم سپتامبر ۲۰۲۱ (۱۰شهریور) برای پرداخت بدهی‌های خود و ارائه مدارک آن مهلت داشتند، اما پرسپولیس با وجود آنکه ۱۸ خرداد ۱۴۰۰ دادگاه CAS حکم کمیته وضعیت فیفا درباره پرونده کالدرون را تأیید و این باشگاه را موظف به پرداخت طلب مربی آرژانتینی کرده بود، قدم مثبتی در این راستا برنداشت تا مجوز حرفه‌ای‌اش توسط AFC باطل شود چراکه رأی پرونده کالدرون از اواسط خرداد قطعی بود، اما جعفر سمیعی، مدیرعامل وقت سرخپوشان با اهمال در تسویه‌حساب با سرمربی سابق سرخپوشان، نقش پررنگی در حذف پرسپولیس از لیگ قهرمانان داشت.
زیرساخت‌های ناقص
مسئله حائز اهمیت بعدی، مقوله زیرساخت‌ها بود که دو تیم را شامل می‌شد. برای نمونه بحث زیرساخت‌های ورزشگاه آزادی از جمله ایراداتی بود که کنفدراسیون فوتبال آسیا روی آن دست گذاشته بود. نداشتن تیر دروازه ذخیره، استاندارد نبودن ورودی‌ها و خروجی‌ها که در صورت بروز حوادث احتمالی برای افراد، شرایط را برای تخلیه سریع ورزشگاه مهیا کند، نبود ۱۱ دوش در رختکن‌ها (تنها چهار دوش فعال وجود داشت) و همچنین استاندارد نبودن سرویس‌های بهداشتی از جمله مواردی بود که AFC برای برطرف کردن، روی آن‌ها دست گذاشته بود؛ مواردی سطحی، پیش‌پاافتاده، اما حائز اهمیت که بار‌ها و بار‌ها به آن‌ها گوشزد شده بود، اما سهل‌انگاری در حل و فصل آن‌ها سرانجام نماینده‌های ایران را با تابلوی ورود ممنوع مواجه کرد و آن‌ها را از حضور در لیگ قهرمانان آسیا بازداشت.
تجربه تلخی که عبرت نشد
چیزی حدود پنج ماه از اتفاق تلخی که دی ماه سال گذشته فوتبال باشگاهی ایران را شوکه کرد، می‌گذرد؛ پنج ماهی که فرصت خوبی بود برای حل و فصل مشکلات و برداشتن موانع از سد راه برای حضوری دوباره در رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا، اما نگاهی گذرا به شرایط دو تیم نشان می‌دهد آب از آب تکان نخورده و با وجود ناکامی فصل گذشته کوچک‌ترین قدمی که برای حل مشکلات برداشته نشده هیچ، اوضاع با افزوده شدن بر پرونده‌های مالی و مطالبات پرداخت‌نشده سرخابی‌ها به مراتب بدتر از قبل نیز شده است! آن هم در شرایطی که فرصت زیادی تا ارائه مدارک لازم برای کسب جواز حرفه‌ای برای این فصل باقی نمانده و اتفاقات سال گذشته نیز ثابت کرد مماشات نهاد‌های داخلی و حمایت‌های بی‌منطق از نماینده‌های ایران دیگر نمی‌تواند چاره باشد و کار باید اصولی حل و فصل شود؛ اتفاقی که تا به امروز هنوز رخ نداده است! البته قدم‌هایی در راستای واگذاری سرخابی‌های پایتخت برداشته شده، اما بعید است کار نصفه‌نیمه در راستای خصوصی‌سازی پرسپولیس و استقلال قبل از تکمیل، مورد تأیید کنفدراسیون فوتبال آسیا باشد، ضمن اینکه ایرادات زیرساختی گرفته شده به ورزشگاه آزادی نیز همچنان به قوت خود باقی است. حال آنکه قهرمانی نساجی‌قائمشهر در رقابت‌های حذفی کشور به این معناست که یکی از نماینده‌های ایران در فصل جدید لیگ برتر نساجی است؛ تیمی که جدا از مشکلات مالی، زیرساخت‌های مناسبی هم ندارد که اگر داشت، بازی‌های خانگی خود را در شهر‌های مختلف برگزار نمی‌کرد و این معنایی ندارد جز ردصلاحیت در کسب جواز حرفه‌ای و از دست دادن یک نماینده دیگر در لیگ قهرمانان آسیا؛ مسئله حائز اهمیتی که ثابت می‌کند فوتبال باشگاهی ایران نیازمند عزمی راسخ برای گام برداشتن در مسیر حرفه‌ای است تا بعد از کنار گذاشته شدن پرسپولیس، استقلال و گل‌گهر سیرجان شاهد تکرار این اتفاق برای دیگر تیم‌ها نباشیم!
