سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: از امام صادق علیه‌السلام در کتاب کافی نقل شده است خداوند عزوجل می‌فرماید: «به جنگ با من اعلان دهد آن کس که بنده مؤمن مرا بیازارد و از خشم من آسوده خاطر باشد آن کس که بنده مؤمن مرا گرامى دارد، و اگر در میانه مشرق و مغرب زمین آفریده از آفریده‌هایم جز یک مؤمن و یک پیشواى عادل با او نباشد، من به عبادت آن دو از تمامى آنچه در زمینم آفریدم بینیاز باشم و هر آینه هفت آسمان و هفت زمین به خاطر او بر پا باشند و براى آن دو از ایمانى که دارند آرامشى فراهم سازم که نیازى به آرامش دیگرى نداشته باشند.» توجه و تعمق در همین یک روایت می‌تواند چشم‌انداز نگاه‌مان را به کلام و رفتارمان وسیع‌تر و عمیق‌تر کند. بسیاری از ما با سخن و رفتار و اندیشه‌ها و حتی نیت‌های‌مان، دیگران را آزار می‌دهیم. گاهی بی‌آن که بخواهیم با کلام سرزنش‌بار و رفتار‌های تحقیرکننده دیگران را می‌رنجانیم، بگذریم از اینکه از انجام برخی از آن‌ها قصد و نیت قبلی داشته و به قصد آزار و اذیت انجام می‌دهیم.
وقتی درک‌مان را از رفتار‌ها و گفتارهای‌مان کمی بیشتر کنیم تا جایی که بتوانیم خود را به جای طرف سخن خود قرار دهیم، می‌توانیم اثر کلام نامهربان خود را بر ذره ذره روح او ببینیم. ممکن است بتوانیم نجوای ریز شکسته شدن و ترک‌هایی را که بر ذرات روح و روان طرف سخن، وارد می‌کنیم بشنویم. اگر یک بار هم قادر باشیم دل بسپاریم و این نجوا را بشنویم شاید دیگر زبان به بیان هر سخنی نگشاییم. هر چند که ممکن است خود در جای دیگری ذرات روح‌مان ترک‌هایی برداشته و نجوا‌های دردناکی را تجربه کرده باشد. برای کمک به خود و کمک به انسانیت بهتر است گوش‌مان را در شنیدن این نجوا‌ها تیزتر کنیم. اگر قلب‌مان را برای دریافت پیام‌ها یا نجوا‌ها باز بگذاریم، از بسیاری خطا‌ها دست می‌کشیم. مانند دانش‌آموزی که به جای اینکه به گرفتن نمره فکر کند و از روی ترس از مردودی یا برای گرفتن نمره بیشتر درس بخواند تصمیم تازه‌ای با خود بگیرد. این دانش‌آموز به خود بگوید درس می‌خوانم تا به پیشرفت و ارتقای همین درس کمک کنم، تا درس بهتری را در همین کتاب جایگزین درسی کنم که اکنون در حال آموختنش هستم. این نگاه متعالی که ارتقای بشریت و انسانیت را در پی‌دارد برای بسیاری از ما در دنیای امروز امری فراموش شده، اما ضروری است. از این رو شاید بهتر باشد به جای اینکه از بیان سخن و رفتار رنج‌آور خود ترس داشته باشیم و نگاه مجرمانه به این مقوله بیندازیم، به خود بگوییم چه کنم و چگونه باشم تا درک بهتری را از درد‌ها و ترک‌های روح و روان انسان‌ها در اختیار همگان بگذارم. شاید در این میان به این نکته برسیم که تنها با رفتار و گفتار نیک خودمان است که می‌توانیم این درک را در جهان گسترش دهیم و این میسر نخواهد شد، مگر با نیت و اندیشه خدایی که اگر طلب کنیم، پروردگار از ما دریغش نخواهد کرد.
