سرویس اقتصادی جوان آنلاین: به گزارش مهر، این میدان با ظرفیت تولید حدود ۲۸۰تا ۳۰۰ هزار بشکه نفت، قرار بود با توجه به ظرفیت تولیدی در سه فاز اجرایی شود. با این هدف قرارداد توسعه یادآوران که بیش از ۳۰ میلیارد بشکه نفت در خود جای داده است در آذر سال ۸۶ میان شرکت مهندسی و توسعه نفت و یک شرکت خارجی امضا شد. در همین راستا سال ۲۰۰۷ میلادی (سال ۸۵) قرارداد توسعه این میدان با شرکتی خارجی به امضا رسید و این قرارداد در سال ۲۰۰۸ میلادی (سال ۸۶) نافذ شد و اقدامات اولیه برای اجرای آن کلید خورد.
توسعه فاز نخست این میدان از سوی یک شرکت خارجی در سال ۹۵ به اتمام رسید. پس از آن براساس اولویت، همان شرکت خارجی برای توسعه فاز دوم این میدان، اعلام آمادگی کرد. این اعلام آمادگی همزمان با امضای برجام اتفاق افتاد. در این شرایط با وجود اینکه شرکت خارجی هزینههایی را نیز برای آغاز کار توسعه فاز۲ میدان یادآوران انجام داده بود، اما امید به حضور شرکت شل و توتال موجب شد تا پذیرش MDP این شرکت برای توسعه فاز۲ این میدان نفتی متوقف شود؛ چراکه وزیر نفت معتقد بود باید در چنین شرایطی توسعه فازهای بعدی این میدان به مناقصه گذاشته شود.
در این میان باید این نکته را یادآوری کرد که شرکت اولیه توسعهدهنده یک فاز از این میدان، میتواند MDP موردنظر خود را تدوین و به کارفرما ارائه دهد. کارفرما نیز میتواند پس از بررسی، این امدیپی را پذیرفته یا رد کند. در صورتی که این امدیپی پذیرفته شود، شرکت نخست میتواند اقدامات لازم برای آغاز فعالیت را کلید بزند، در غیر این صورت کارفرما این امدیپی را نپذیرد، شرکت دیگر ثانویهای نیز میتواند MDP را به کارفرما ارائه دهد که در صورت پذیرش کارفرما، شرکت توسعه دهنده اولیه که MDP آن مورد تأیید نبوده میتواند با استفاده از MDP شرکت ثانویه به فعالیت بپردازد و در این امر اولویت دارد.
شرکت ملی نفت ایران از شرکت خارجی خواست تا آخرین نسخه MDP خود برای فاز۲ میدان یادآوران را ارائه دهد. شرکت ملی نفت ایران از این شرکت خارجی خواست که با استفاده از امدیپی یک شرکت داخلی به فعالیت در این میدان ادامه دهد که شرکت خارجی اعلام کرد، به دلیل مشکلات بینالمللی امکان حضور در این پروژه را ندارد.
میدان مشترک در انتظار هیچ!
برداشت شرکت ملی نفت ایران از چنین پاسخی این بود که این شرکت حضور نمییابد، پس نمیتواند حق کلیمی هم داشته باشد و میتوان این پروژه را به شرکت داخلی داد. این شرکت داخلی نیز امدیپی موردنظر خود را تدوین و در اختیار کارفرما قرار میدهد که مورد تأیید نیز قرار میگیرد.
در همین حال، شرکت ملی نفت ایران برای توسعه و بهرهبرداری فاز۲ میدان نفتی یادآوران دست نگه میدارد و پروژه به شرکت داخلی نیز واگذار نمیشود! براساس اظهارات برخی مطلعین چنین اقدامی به بهانه احتمال حضور شرکتهای چینی و روسی در دولت بعدی است؛ آخرین خبر از توسعه فاز۲ میدان نفتی یادآوران که حدود ۷۵درصد آن با عراق مشترک بوده و نفت فوق سبک دارد، این است که: صبر کنید تا تصمیمگیری کنیم!
به عبارتی دیگر شمایل این کشمکشها و پاسکاری نشان میدهد که توسعه و بهرهبرداری از فاز۲ میدان مشترک نفتی یادآوران با چنین نفت مرغوبی که علاوه بر مشترک بودن آن، احتمال از دست رفتن نفت آن بیش از نفت سنگین وجود دارد، محصور تصمیمات سیاسی شده است. از سویی دیگر در حالی که کمتر از یکسال به پایان فعالیت دولت تدبیر و امید مانده و وزیر نفت و مدیرعامل شرکت ملی نفت ایران بارها با تأکید قول دادهاند وضعیت میادین مشترک کشور تا پایان فعالیت این دولت تعیین تکلیف میشود که هنوز برای فاز ۲ و ۳ میدان نفتی مشترک یادآوران خبری نیست.