سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: منوچهر محمدی، تهیه‌کننده سینما که مدیر دو مجموعه سینمایی «پردیس زندگی» و «مگامال» است، درباره تأثیر اکران فیلم‌های خارجی بر جذب مخاطب در این دو پردیس به ایسنا می‌گوید: اساساً از آنجایی که از سینما استقبال نمی‌شود، به طور طبیعی فیلم‌های خارجی هم همین وضعیت را دارند و فروش آن‌ها بسیار اندک است و این فیلم‌ها هم نتوانستند به جذب مخاطب کمک کنند. در این شرایط باید سریعاً کمیته بحران تشکیل شود، چون باز بودن سینما به تنهایی کافی نیست، بلکه باید فیلم خوب و قوی هم وجود داشته باشد که مخاطب علاقه‌مند شود به سینما بیاید تا سالن‌ها به شکل کجدار و مریز این مرحله را سپری کنند. در غیر این‌صورت اگر وضعیت بخواهد به همین ترتیب ادامه پیدا کند، سالن‌دار‌ها ناگزیر به سمت تعطیلی خواهند رفت.
خطر تعطیلی سینما‌ها
محمدی خاطر نشان می‌کند: اگر وضعیت به همین شکل ادامه پیدا کند، یا سینما‌ها باید زودتر از موعد بسته شوند یا اینکه دولت باید به صورت جدی در این زمینه ورود کند و غیر از روش‌های متعارفی که تا الان داشته به دنبال راه‌حل باشد. این مسئله از این جهت اهمیت دارد که تا یکی دو هفته آینده وارد ماه‌های محرم و صفر می‌شویم که اقتصاد سینما در این دو ماه در زمان غیرکرونایی هم بسیار ضعیف بود و صاحبان فیلم‌ها حتی تمایلی به اکران آثارشان در این مدت نداشتند. پس روز‌های خوبی پیش‌رو نداریم و هر لحظه امکان بسته‌شدن سالن‌ها وجود دارد.
این تهیه‌کننده با سابقه سینما درباره نحوه تصمیم‌گیری در کمیته بحران هم می‌گوید: ما هنوز سینما را با روش‌های سال ۹۸ و سال‌های قبل‌تر که ترکیبی از تصمیم‌های دولت و صنف بود، اداره می‌کنیم، در صورتی که الان باید ساز و کار‌های دیگری از طرف دولت وضع شود و دولت اگر می‌خواهد از سرِ خط سینما یعنی تولید تا انتهای خط که سالن‌ها هستند، تعطیل نشود باید اقدامات عاجلی انجام دهد.
دولت دغدغه فرهنگ ندارد
منصور لشگری قوچانی یکی دیگر از تهیه‌کنندگان و فعالان سینمایی کشور است که در گفتگو با «جوان» ضمن تأکید بر اینکه در بین اهالی سینما نا‌امیدی و خانه‌نشینی امری مشهود و غیر‌قابل انکار است، می‌گوید: اگر قبل از بروز هر اتفاقی در بخش‌های مختلف یک اتاق‌فکر یا اتاق بحران متشکل از افراد متخصص و اهالی سینما وجود داشته‌باشد و در کنار این جریانات بخش‌های دولتی نیز حضور داشته‌باشند، شاید بتوان امیدوار بود که برخی بحران‌ها شبیه به اوضاع کنونی را به سلامت از سر بگذرانیم. واقعیت امر این است، در روزگاری هم که کرونا وجود نداشت، دولت فعلی نشان داد که دغدغه‌ای در مورد فرهنگ ندارد. از آنجایی که این دولت از ابتدا دغدغه فرهنگ نداشت، تعطیلی سینما برایش اصلاً مهم نبوده و به نوعی به فکر حل یا مرتفع کردن مشکلاتش نیستند که حالا ما بخواهیم با یک تلنگری به دولت امیدوار باشیم که مشکل سینما و فرهنگ را حل کند.
باید خیّرین و اهالی سینما پای کار بیایند
این تهیه‌کننده سینما در ادامه خاطر نشان می‌کند: ما امروز حدود ۵ الی ۶ هزار نفر عضو خانه سینما داریم که عده قلیلی حدود کمتر از ۱۰ درصد آن‌ها از نظر معیشتی و سطح زندگی به دلیل داشتن منابع یا پس‌انداز، شرایط مساعد و عادی دارند؛ در حالی که ۹۰ درصد اهالی خانه سینما مشکل مالی دارند و توان تأمین مایحتاج و مخارج زندگی خودشان را ندارند که باید به این افراد کمک شود. به نظر بنده هیچ امیدی به این دولت نیست، چون دولت دغدغه فرهنگ ندارد. به همین علت من گمان می‌کنم باید یک اتاق‌فکری متشکل از اهالی سینما تشکیل بشود یا اینکه خود خانه سینما بیاید و یک برنامه‌ریزی بکند که چطور می‌شود خیرین و افراد سرمایه‌داری را که علاقه‌مند به حضور و سرمایه‌گذاری در حوزه سینما هستند، پای کار بیاورد تا این افراد در قالب قرض‌الحسنه، مشارکت یا هر شکل مشخص دیگری به سینما و آن ۹۰ درصد اهالی سینما که در این شرایط دچار مشکلات عدیده معیشتی شده‌اند، کمک بکنند.
تهیه‌کننده فیلم «قاتل اهلی» می‌افزاید: به نظر من دولت ادای کمک کردن درمی‌آورد، اینکه مدام گفته‌می‌شود دولت می‌خواهد به افراد محروم کمک کند، فقط ادایش را درمی‌آورد. دولت در تأمین حقوق کارمندان خودش مانده و برای اینکه بتواند حقوق این کارمندان را در بیاورد، از طریق بالا و پایین کردن قیمت ارز و بورس به دنبال کسب مایحتاج خودش است، دولتی نبوده که پس‌اندازی داشته باشد و ما حالا بگوییم خیلی خب دولت از محل فلان پس‌اندازش می‌تواند حقوق کارمندانش را تأمین کند. از دولت با حجم بسیار بزرگی از کارمندان و حقوق‌بگیرانی که نه توان تأمین حقوق آن‌ها را دارد و نه توان مدیریت خودش را دارد، نباید توقع داشته باشیم که بیاید و مشکلات بخش فرهنگ یا سینما را حل کند. گرچه وظیفه دولت در چنین اوضاعی ایفای نقش حمایتی در صیانت و مساعدت به حوزه‌هایی مانند فرهنگ و هنر است که بیشترین آسیب‌ها را در اوضاع کرونایی دیده‌است. این دولت در دورانی که کرونا وجود نداشت به وظایفش عمل نمی‌کرد، حالا و در روزگاری که توان تأمین حقوق کارمندانش را ندارد، چطور می‌تواند بیاید و به فرهنگ و سینما کمکی بکند.
لشگری قوچانی در پایان تأکید می‌کند: بنابراین اگر اتاق‌فکری قرار است تشکیل بشود یا تحولی در خانه سینما ایجاد گردد، به نظر من باید به سراغ افراد خیّر برویم. هر چند همین حالا هم هستند افرادی که به برخی پروژه‌های سینمایی کمک‌هایی می‌کنند و اعداد و ارقامی هم که گفته می‌شود بسیار زیاد و قابل‌توجه است، اما اگر همین افراد بیایند و به جای اینکه سرمایه‌هایشان را در یک یا دو پروژه خرج کنند، سعی کنند آن‌ها را به ۵ هزارو ۵۰۰ نفر اهالی سینما که هر کدامشان نماینده یک خانوار محسوب می‌شوند، کمک کنند، اتفاق بهتری رقم می‌خورد. متأسفانه در این ایام همه چیز دست به دست هم داده تا افراد دلسوز هنر یا خانه‌نشین شوند یا اینکه نتوانند حرفی بزنند، چون مشکل دارند. به نظر بنده خانه از پای‌بست ویران است و تشکیل کمیته بحران زمانی معنا دارد که مثلاً یک شخصی در کما باشد، اما امروز سینمای ما در کما نیست، بلکه مرده است! به همین دلیل است که ما خانه‌نشینی را ترجیح داده‌ایم و منتظر روزگاری هستیم که بشود کار کرد.
