سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: حال زمین خوب نیست. بیایید به دادش برسیم. صدای فریادش را می‌شنوم که دست یاری به سویمان گشوده است. کره زمین خانه ماست. عجیب است که برای نگهداری‌اش دل نمی‌سوزانیم. عجیب است که بیرون چهاردیواری خانه‌مان را حریم شخصی نمی‌دانیم. آسوده زباله می‌ریزیم. توی خانه وسواس عجیبی برای تمیزی داریم. همه جا برق می‌زند و کسی حق بر هم ریختن نظم را ندارد، اما همین که پایمان به کوچه می‌رسد بی‌رحم می‌شویم. انگار آدم این کره خاکی نیستیم. پاکت‌های زباله را توی کوچه و جوی آب رها می‌کنیم و فکر هم نمی‌کنیم این رفتار غیرفرهنگی چه بلایی سر خانه اصلی‌مان می‌آورد.
با صنعتی شدن زندگی بشر و پیشرفت تکنولوژی در قرن‌های اخیر، بحران‌های زیست‌محیطی زیادی توسط انسان‌ها صورت گرفته است. سوخت‌های فسیلی، افزایش تولیدات صنعتی، تبدیل جنگل‌ها به مزارع زراعتی، نابودی کوه‌ها، تغییر مسیر رودخانه‌ها، قطع بی‌رویه درختات جنگل، روش‌های نادرست استفاده از خاک و ده‌ها تغییر دیگر از دسته‌گل‌های بشر امروز است.
متأسفانه ما فکر نمی‌کنیم که اگر حال زمین بد باشد، خانه‌ها هم دیگر جای امنی برای نفس کشیدن نیست. نگهداری از زمین تأمین امنیت خودمان و بچه‌های نسل بعدمان است. هر کاری می‌کنیم و باید بکنیم بی‌منت است و از سر وظیفه. برای نجات زندگی است!
دوچرخه‌ها را به کوچه و خیابان بیاوریم
اگر شعار‌های محیط‌زیستی را جدی نگیریم، دودش توی چشم خودمان می‌رود. اگر رها کردن پلاستیک در طبیعت را ادامه دهیم، آلودگی کلر از طریق آبیاری زمین‌ها وارد سفره‌های زیرزمینی می‌شود و آب را هم آلوده می‌کند و این همان راهی است برای زنده به گور شدن و مرگ تدریجی توسط خطرناک‌ترین کشف علمی.
هر روز خودرو‌ها را بیشتر کنید. اصلاً تمام پول‌هایتان را بریزید توی باک ماشین‌ها. با خودتان لج کنید، با دیگران لج کنید و بدون فکر به آینده و از سر خودخواهی تک‌سرنشین توی خیابان‌ها پرسه بزنید. اصلاً هر وقت دلتان گرفت به قول امروزی‌ها بروید دور‌دور توی جاده‌ها و بزرگراه‌ها. همچنان فکر کنید، چون پول دارید پس حق دارید طرح روزانه بخرید، اما کافیست چند صباح دیگر به این روز‌ها برگردید و افسوس بخورید که‌ای کاش دست از خودخواهی و راحت‌طلبی برمی‌داشتم.ای کاش غیر از خودم به رفاه اجتماعی و آینده بدون سرب کودکانم فکر می‌کردم. وقت آن است که دوباره پای دوچرخه‌هایمان را به کوچه و خیابان بکشیم. هم با دود و آلاینده‌ها خداحافظی کنیم و هم نشاط و سرزندگی ناشی از ورزش را به میان روزمرگی‌های کسل‌کننده و یکنواخت بازگردانیم. دیدن عده‌ای که با دوچرخه مسیر خانه تا محل کار را رکاب می‌زنند، تصویر خوشایندیست که دیدنش اول هر صبح حال بقیه را هم خوب می‌کند و سر شوق می‌آورد. نه اینگونه که فقط در روز هوای پاک کارمندان ادارات و سازمان‌ها مجبور باشند پیاده‌روی کنند و در فراخوان‌های پیاده‌روی همگانی جز چند نفر مسئول برگزاری کسی حاضر نشود. هر روز به هوای پاک نیاز است. یک روز را خوب زیستن دردی از درد‌های زمین و حال بد هوا، کم نمی‌کند.
مراقب حیات وحش باشیم
اصلاً شکار غیرقانونی و انقراض گونه‌های کمیاب به ما چه؟! با این همه دغدغه همین‌مان مانده که نگران بیر و یوز و جانوران وحشی باشیم. شکارچی‌ها را ببینید، مبارزه و شهادت مظلومانه محیط‌بان و جنگلبان‌های دلسوز را ببینید و دم نزنید. فقط بدانید که در درازمدت خودمان آسیب می‌بینیم. اگر ببر‌ها کشته شوند، جمعیت گیاهخواران زیاد می‌شود و باعث تضعیف پوشش گیاهی شده و در نهایت تعادل زنجیره غذایی به هم می‌ریزد.
تو حق نداری برای اهداف سودجویانه‌ات کمر به قتل حیات‌وحش ببندی. بروی سراغ لانه‌های خفاش. آن‌ها را از زیستگاه مظلومانه‌شان که اغلب توی غار‌ها و مکان تاریک هستند ویران کنی فقط به این دلیل که عده‌ای گوش تو را پر کرده‌اند که «لانه خفاش حاوی جیوه، یک ماده درمانیست و هر کدام از لانه‌ها بین ۲۰ تا ۵۰ میلیون ارزش مادی دارد.» با صحت و سقمش کاری ندارم. اما نفس خودخواهی‌تان شرم‌آور است. اگر شما خسته از کار به منزل بازگردید و خانه‌تان را ویران شده ببینید چه حالی پیدا خواهید کرد؟ شما به حیوانات بیچاره همین ظلم را روا می‌دارید.
طبیعت را نابود نکنیم
تو را به خدا جنگل‌ها را نابود نکنید. با اره‌های وحشت که به جان درخت‌ها می‌افتید و نفسشان را می‌برید، اکسیژن را کاهش می‌دهید. شما ساختمان یا ویلای شخصی‌تان را ساخته‌اید، شما با آن چوب‌ها تاجر موفقی شده‌اید، اما با نبود درخت‌های جذب‌کننده کربن، با افزایش گاز‌های گلخانه‌ای زمین را گرم‌تر می‌کنید. فرسایش خاک ناشی از کمبود اکسیژن، باعث لغزش زمین می‌شود. زیستگاه طبیعی حیوانات وحشی نابود می‌شود و آن وقت برای بیچاره‌ها چاره‌ای نمی‌ماند جز گسیل شدن سمت شهر‌ها و روستاها. آن وقت می‌گوییم دوره آخرالزمان شده، حیوانات وحشی به جان مردم افتاده‌اند. خودمان کردیم. شما کردید. فکر کردی نامه ساخت‌وساز گرفتی برنده شدی. اسم خودت را گذاشتی زرنگ که قانون ممنوعیت ساخت‌وساز در حریم رودخانه را با پول خریدی. اما نمی‌دانی که چه حق‌الناسی را به جان خودت انداخته‌ای. چه نقش مهمی در نابودی زمین ایفا کرده‌ای. فکر کردی با پول می‌شود به جان معدن‌ها افتاد و همه جا را نابود کرد و بعد هم کمی مالیات به مردم شهر بدهی و ساکتشان کنی. نه! تو با رفتار‌های استعمارگرانه‌ات زمین را نابود می‌کنی و این یعنی حق‌الناس.
شما که روی قنات‌ها خانه می‌سازید، سفره‌های زیرزمینی را نادیده می‌گیرید و به خاطر منافع شخصی زمین را عصبانی می‌کنید، روزی در چاه جهل خودتان گرفتار می‌شوید. وقتی زمین به خشم درآید و دهان باز کند، ما و شما را با هم می‌بلعد و چوب خشک و‌تر با هم می‌سوزند.
یک بار مصرف‌ها را مصرف نکنیم
شما که مهمانی می‌دهی، شما که برای راحتی خودت تمام مهمانی را با ظرف یک بار مصرف می‌گذرانی، شما که پذیرایی تولد دخترت را توی بمب‌های رنگی نامرئی می‌ریزی یا شما که طرفدار محیط‌زیست هستی، اما همایش‌ها و مجالس اداره‌ات را با انبوهی از ظرف‌های یک بار مصرف برگزار می‌کنی و با حذف پارچهای آب برای مهمان‌ها بطری‌های آب معدنی به وفور سرو می‌کنی، حتی شما که به جای گذاشتن یک بطری توی کیفت هر روز از سر راحتی بطری‌های ریز و درشت آب‌معدنی می‌خری، شما که حتی سفره ات را به یک بار مصرف تغییر دادی و نه فکر سلامتی خانواده‌ات هستی و نه آسیب به زمین! شما که خانواده‌ات را به گردش توی کوه و جنگل می‌بری، اما زباله‌ها را خودخواهانه در طبیعت رها می‌کنی، شما که باعث مسدود شدن جوی‌ها و آلودگی دریا و رودخانه می‌شوی، شما که مواد شیمیایی مضر را به خورد زمین می‌دهی، شما که پسماند کارخانه‌ات سر از چشمه و جوی‌ها درمی‌آورد، بله خود شما! محکومید به نابودی زمین. محکومید به گرفتن جان انسان‌های بعد از خودتان. شما قاتلان خاموش زمین هستید.
بیایید حافظ زمین باشیم
آقایان مدیر، تو را به خدا دوره کاغذبازی را تمام کنید. رحم کنید به جان طبیعت. کمک کنید به گروه‌های فعال مردمی که سعی دارند نجاتگر زمین باشند.
منتظر قانون و لایحه و تبصره نباشید. این یک فراخوان عمومی و کاملاً همدلانه است برای نجات خانه بزرگ مشترکمان. هر گلی زدید به سر خودتان زدید و بس. منتظر جریمه و تهدید نباشید برای ممنوعیت بعضی رفتار‌های مخاطره‌آمیز.
بیایید از امروز حافظ زمین باشیم. از خودمان شروع و رها کنیم این ضرب‌المثل تلخ را که با یک گل بهار نمی‌شود. اگر هر کس به همین بهانه عقب بنشیند اوضاع از این هم بدتر می‌شود.
بیایید از امروز با یک کیسه پارچهای به نانوایی یا خرید برویم. باور کنید حال خودتان بهتر می‌شود از اینکه قدمی برداشته‌اید. بیایید به فروشگاه‌ها که می‌رویم با حرص و ولع درخواست نایلون بیشتر نکنیم که بعداً توی آشپزخانه استفاده کنیم. برای مربا و ترشی و شورهایمان از ظرف‌های شیشه‌ای استفاده کنیم. آب معدنی را تا حد امکان از زندگی‌هایمان حذف کنیم. هم سرطا‌ن را از جانمان دور کرده‌ایم و هم قدمی برای بهتر شدن حال زمین برداشته‌ایم. بیایید پیمان ببندیم در مصرف انرژی‌ها محتاطانه و مسئولانه رفتار کنیم. بیایید به این فکر کنیم که مصرف زیاد برق می‌تواند باعث گرمای غیر‌معمول لایه ازن شود و فاجعه در امتدادش را همه می‌دانیم.
بیایید بعد از این به کودکان بیاموزیم که مراقب زمین باشند و زباله‌هایشان را در کوی و جوی و خیابان رها نکنند. بیایید در صنعت غذایی از برند‌هایی حمایت کنیم که شیشه را جایگزین بطری‌های پلاستیکی کرده‌اند.
تمرین کنیم توی خانه زباله‌ها را خودمان تفکیک کنیم. در بطری‌ها را توی یک سبد کنار سینک ظرفشویی جمع‌آوری کنیم و آن‌ها را به مؤسسات خیریه‌ای که با طرح‌های تشویقی حامی محیط‌زیست هستند تحویل بدهیم. نجات زمین از همین سطل زباله خانه‌های ما آغاز می‌شود.
بیایید به ازای هر اشتباهمان یک نهال بکاریم. برای تشویق خودمان در گوشه حیاطمان درخت بکاریم، برای یادبود تولدهایمان درخت بکاریم. بیایید نجات زمین را از بالکن‌های کوچک آغاز کنیم. گیاهان سبز بکاریم و هر کدام به اندازه خودمان در کاهش گاز‌های خطرناک گلخانه‌ای سهیم باشیم.
