جوان آنلاین: به نظر می‌رسد خیلی‌های‌مان بی‌خیال زبان فارسی شده‌ایم. البته خودمان چنین چیزی را قبول نداریم و در ظاهر به زبان و ادبیات فارسی افتخار می‌کنیم، اما در عمل یک شعر از فردوسی یا یک متن ناب و کهن پارسی را نمی‌توانیم بدون اشتباه و روان بخوانیم. در گفت‌و‌گو‌های روزه هم که واژه‌های بیگانه را مثل نقل و نبات استفاده می‌کنیم و مرسی را به جای ممنون، اوکی را به جای باشه و... بار‌ها و بار‌ها به‌کار می‌بریم. چند سالی هم می‌شود که زبان فارسی در گفت‌و‌گو‌های فضای مجازی تبدیل به گوشت قربانی شده است و بسیاری از واژگان زیبا و اصیل زبان مادری نصفه و نیمه رد و بدل می‌شود. روز به روز واژه‌های انگلیسی بیشتری وارد گفت‌وگوهای‌مان می‌شود و خب، همراه با خود، خواه و ناخواه عناصر فرهنگ بیگانه را نیز وارد فرهنگ ما می‌کند و نتیجه آن نیز آسیب به هویت اصیل بومی است. حالا بسیاری از والدین بیش از آنکه دغدغه زبان و ادبیات فارسی فرزندان خود را داشته باشند، اصرار بر آموزش کامل زبان انگلیسی برای آنان دارند و اوضاع تا جایی وخیم است که به خردسالان و نونهالان پیش از آنکه زبان فاخر فارسی را بیاموزند کلمات انگلیسی را آموزش می‌دهند و جلوی فک و فامیل و دوست و آشنا هم پز می‌دهند که بچه سه ساله ما انگلیسی حرف می‌زند! بی‌تردید چنین روندی فقط به استحاله زبان فارسی منجر نمی‌شود، بلکه به مرور شاهد رسوخ آیین‌ها و مراسم غربی به سبک زندگی‌مان خواهیم شد و شیوع مواردی هم‌چون ولنتاین در فرهنگ ما مثال بارز این رسوخ و نفوذ است. شوربختانه باید گفت زبان فارسی روز به روز بی‌دفاع‌تر می‌شود و حتی بسیاری از رسانه‌ها، افراد تحصیلکرده و فرهیخته، مدارس و دانشگاه‌ها نیز به صف مهاجمان به زبان فارسی پیوسته‌اند و در چنین شرایطی هرچند زبان فارسی در کتاب‌ها و متون کهن دست نخورده باقی خواهند ماند، اما در گفت‌و‌گو‌ها و نوشته‌های ما مورد بی‌مهری قرار خواهد گرفت. ۲۵ اردیبهشت ماه روز پاسداشت زبان فارسی و بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی، انگیزه خوبی است تا به‌خود بیاییم و ببینیم تا چه حد به شعار «فارسی را پاس بداریم» پایبند بوده‌ایم؟
