جوان آنلاین: جنگ اوکراین تنها درگیری‌ای نیست که در آن فناوری جدید ماهیت جنگ را تغییر داده است. در میانمار و سودان، شورشیان و دولت هر دو از وسایل نقلیه بدون سرنشین و الگوریتم‌ها استفاده می‌کنند. در سال ۲۰۲۰، نیروهای تحت حمایت لیبی، یک هواپیمای بدون سرنشین ساخت ترکیه را وارد میدان و به همین ترتیب به جنگجویان در حال عقب‌نشینی حمله کردند. در همان سال، ارتش جمهوری‌آذربایجان از پهپاد‌های ساخت ترکیه و اسرائیل، همراه با مهمات دارای مواد منفجره برای اشراف روی هدف به منظور تصرف منطقه مورد مناقشه قره‌باغ کوهستانی استفاده کرد و این روز‌ها در غزه، اسرائیل هزاران پهپاد متصل به الگوریتم‌های هوش مصنوعی را مستقر کرده است که به سربازان اسرائیلی کمک می‌کنند در معابر شهری تردد کنند.
جنگ همیشه باعث نوآوری شده است، اما تغییرات امروزی بسیار سریع هستند و این تغییرات تأثیر بسیار بیشتری در جنگ خواهند داشت. جنگ‌های آینده دیگر بر سر این نخواهد بود که چه کسی می‌تواند بیشترین افراد را جمع کند یا بهترین جت‌ها، کشتی‌ها و تانک‌ها را در اختیار بگیرد. در عوض، ساختار‌های تسلیحاتی مستقل و الگوریتم‌های قدرتمند بر نبرد‌های پیش رو تسلط خواهند داشت. این آینده‌ای است که ایالات‌متحده برای آن آماده نیست. جت‌ها، کشتی‌ها و تانک‌های این کشور برای دفاع در برابر هجوم هواپیما‌های بدون سرنشین مجهز نیستند. ارتش هنوز از هوش مصنوعی استقبال نکرده است و پنتاگون ابتکارات کافی برای اصلاح این ناکامی‌ها را ندارد، ضمن اینکه تلاش‌های فعلی هم پیشروی بسیار کندی دارند و این در شرایطی است که ارتش روسیه بسیاری از پهپاد‌های مجهز به هوش مصنوعی را در اوکراین مستقر کرده است و در ماه آوریل هم چین از بزرگ‌ترین بازسازی نظامی خود تقریباً در یک دهه گذشته با تأکید مجدد بر ایجاد نیروهای مبتنی بر فناوری خبر داد. امریکا اگر بخواهد قدرت جهانی باقی بماند، باید به سرعت مسیر خود را تغییر دهد. این کشور باید ساختار نیروهای مسلح خود را اصلاح کند. ارتش ایالات‌متحده باید تاکتیک‌ها و توسعه رهبری خود را اصلاح کند؛ برای تهیه تجهیزات به راه‌های جدیدی نیاز دارد و باید به آموزش هر چه بهتر سربازان برای کار با هواپیما‌های بدون سرنشین و استفاده از هوش مصنوعی اهتمام ورزد. سیاستگذاران امریکایی که عادت به اداره قدرتمندترین دستگاه دفاعی جهان دارند، ممکن است ایده چنین بازنگری ساختاری را دوست نداشته باشند، اما مسئله این است که ربات‌ها و هوش مصنوعی به وجود آمده‌اند تا بمانند.
خطر درگیری‌های مرگبارتر
اغلب برای برنامه‌ریزان نظامی پیش‌بینی اینکه کدام نوآوری‌ها نبرد‌های آینده را شکل خواهند داد، دشوار بود، اما امروز پیش‌بینی‌ها آسان‌تر است. هواپیما‌های بدون سرنشین در همه جا حضور دارند و ربات‌ها به طور فزاینده‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرند. جنگ‌های غزه و اوکراین نشان داده‌اند هوش مصنوعی در حال تغییر شیوه مبارزه دولت‌هاست. درگیری بزرگ بعدی احتمالاً شاهد ادغام عمده هوش مصنوعی در هر جنبه‌ای از برنامه‌ریزی و اجرای نظامی خواهد بود. به عنوان مثال، ساختار‌های هوش مصنوعی می‌توانند هزاران بار رویکرد‌های مختلف تاکتیکی و عملیاتی را شبیه‌سازی و مدت‌زمان بین آماده‌سازی و اجرا را به شدت کوتاه کنند. ارتش چین قبلاً یک فرمانده هوش مصنوعی ایجاد کرده است که در بازی‌های جنگ مجازی در مقیاس بزرگ دارای قدرت عالی است. سربازان می‌توانند در دفاتر خود قهوه بنوشند و صفحه نمایش‌های دور از میدان جنگ را زیر نظر بگیرند که یک سیستم هوش مصنوعی انواع ماشین‌های جنگی رباتیک را مدیریت می‌کند. اوکراین هم قبلاً در پی این بود که تا آنجا که می‌تواند وظایف خطرناک خط‌مقدم را به ربات‌ها واگذار و نیروی زبده انسانی را حفظ کند. پیشرفت در فناوری دقیق می‌تواند بمباران‌های هوایی و حملات توپخانه‌ای بی‌رویه را کاهش دهد. هواپیما‌های بدون سرنشین می‌توانند جان سربازان را در نبرد نجات دهند، اما میزان تلفات غیرنظامیان در غزه و اوکراین این تصور را ایجاد می‌کند که درگیری‌ها در مجموع مرگبارتر می‌شوند، به ویژه هنگامی که به مناطق شهری می‌روند. با ظهور جنگ هوش مصنوعی، مثلاً یک دولت استبدادی می‌تواند به راحتی سیستم‌های هوش مصنوعی را که برای جمع‌آوری اطلاعات در نبرد طراحی شده‌اند، در اختیار بگیرد و آن‌ها را علیه مخالفان یا مخالفان سیاسی مستقر کند. این نگرانی‌ها به دشمنان ایالات‌متحده محدود نمی‌شود. ارتش اسرائیل هم از یک برنامه هوش مصنوعی به نام اسطوخودوس برای شناسایی شبه‌نظامیان احتمالی و هدف قرار دادن خانه‌های آن‌ها با حملات هوایی در غزه پرجمعیت استفاده کرده است. این برنامه نظارت انسانی کمی دارد. در بدترین سناریو، جنگ با هوش مصنوعی حتی می‌تواند بشریت را به خطر بیندازد. بازی‌های جنگی که با مدل‌های هوش مصنوعی از OpenAI، Meta و Anthropic انجام شده‌اند، نشان داده‌اند مدل‌های هوش مصنوعی در مقایسه با بازی‌های انجام‌شده انسان، به طور ناگهانی به جنگ مثلاً جنگ هسته‌ای تبدیل می‌شوند. در سال ۱۹۸۳، یک سیستم شناسایی موشک شوروی، نوری از ابر‌ها را به عنوان یک حمله هسته‌ای تشخیص داد که خوشبختانه، ارتش شوروی یک سرباز انسانی مسئول پردازش هشدار داشت و او تشخیص داد این هشدار نادرست است، اما در عصر هوش مصنوعی، ممکن است انسانی وجود نداشته باشد که کار سیستم را دوباره بررسی کند.
واشینگتن و پکن در مسیر همکاری
هیچ دولتی آمادگی کامل برای جنگ‌های آینده را ندارد. هیچ کشوری شروع به تولید سخت‌افزار مورد نیاز خود برای تسلیحات رباتی در مقیاس بزرگ نکرده است و هیچ کشوری نیز نرم‌افزار مورد نیاز برای قدرت کامل سلاح‌های خودکار را ایجاد نکرده است، اما برخی کشور‌ها از سایرین دورتر و دشمنان ایالات‌متحده از بسیاری جهات پیشتاز هستند. روسیه با کسب تجربه در اوکراین، تولید پهپاد‌های خود را به طرز چشمگیری افزایش داده است و اکنون از وسایل نقلیه بدون سرنشین برای تأثیرگذاری زیادی در میدان جنگ استفاده می‌کند. چین هم بر بازار پهپاد‌های تجاری جهانی تسلط دارد، به طوری که شرکت چینی DJI حدود ۷۰ درصد از تولید پهپاد‌های تجاری جهانی را کنترل می‌کند و به دلیل ساختار اقتدارگرایانه چین، ارتش چین به ویژه در پیشبرد تغییرات و اتخاذ مفاهیم جدید مهارت نشان داده است. به نظر می‌رسد چین و ایالات‌متحده باید در زمینه هوش مصنوعی همکاری کنند. پس از نشست نوامبر ۲۰۲۳ جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات‌متحده و شی متعهد شدند مشترکاً در مورد مسائل مربوط به خطرات و ایمنی هوش مصنوعی گفتگو کنند و اولین دور مذاکرات در ماه می‌در ژنو برگزار شد. این گفتگو ضروری است، حتی اگر همکاری بین دو ابرقدرت هم شروع شود، شاید چیزی جز ایجاد زبان مشترک در مورد استفاده از هوش مصنوعی در جنگ به دست نیاید که خود می‌تواند پایه‌های چیزی بزرگ‌تر را ایجاد کند. در طول جنگ سرد، دوران رقابت قدرت‌های بزرگ به طور قابل توجهی شدیدتر از رقابت فعلی ایالات‌متحده و چین- اتحاد جماهیر شوروی و ایالات‌متحده- توانستند یک رژیم قوی از اقدامات ایمنی هسته‌ای ایجاد کنند و مانند شوروی، مقامات چینی انگیزه‌هایی برای همکاری با واشینگتن برای کنترل سلاح‌های جدید دارند.
فارین افرز / مارک میلی - اریک اشمید
