سرویس ایثار و مقاومت جوان آنلاین: ۱۸ تیرماه ۱۳۵۸ سالروز شکست طرح کودتایی است که قرار بود از پایگاه هوایی شهید نوژه رقم بخورد و انقلاب اسلامی نوپای ایران را با تهدید مواجه کند. بر همین اساس، مدت‌هاست به اشتباه نام کودتای «نقاب» را به عنوان کودتای نوژه عنوان می‌کنند که این موضوع در سال‌های گذشته، مورد اعتراض خانواده و همرزمان شهید نوژه قرار گرفته است. به مناسبت قرار داشتن در سالروز شکست کودتای نقاب، مروری کوتاه بر زندگی شهید «خلبان محمد نوژه» اولین شهید نیروی هوایی پس از پیروزی انقلاب اسلامی می‌اندازیم.
شهید فیلم «چ»
آن‌هایی که فیلم «چ» ساخته ابراهیم حاتمی‌کیا را دیده‌اند، صحنه‌ای را به یاد می‌آورند که یکی از جنگنده‌های کشورمان در مانور هوایی برای ترساندن ضد انقلاب محاصره‌کننده پاوه شرکت می‌کند، اما ناگهان با دفاع ضد هوایی گروهک‌ها مواجه می‌شود و سقوط می‌کند.
خلبان این جنگنده «محمد نوژه» متولد هشتم فروردین ماه ۱۳۲۴ در تهران بود.
مشهدی اکبر، پدر محمد، آدم دیندار و مذهبی بود. به همین دلیل محمد را از همان کودکی با نماز و روزه و واجبات آشنا کرد و همزمان، حواسش به درس و تحصیل محمد هم بود. بنابراین شرایط را فراهم کرد و محمد توانست تحصیلاتش را تا حد دیپلم ادامه دهد و، چون علاقه به شغل نظامی داشت، به جای آنکه سربازی برود، سال ۴۲ به استخدام ارتش درآمد.
نیروی هوایی
از اواسط دهه ۴۰ نیروی هوایی ایران با خرید هواپیمای جنگنده جدید دچار تحول بسیاری شد. آن روز‌ها حضور در یگان تقویت شده هوایی کشور، مورد استقبال بسیاری از جوان‌ها قرار گرفت و محمد هم یکی از آن‌ها بود. پرواز را دوست داشت و داوطلبانه از نیروی زمینی به هوایی انتقال یافت و پس از طی آموزش‌های نظامی و موفقیت در آزمون‌های زبان انگلیسی، اولین قدم‌ها برای گذراندن دوره‌های خلبانی را برداشت.
اواسط تابستان سال ۱۳۴۹ محمد نوژه به آن حد از قابلیت رسیده بود که برای تکمیل دوره خلبانی و پرواز با هواپیما‌های پیشرفته جت شکاری، به هنگ آموزشی ۳۸ پایگاه هوایی «لاردو» ایالت تگزاس کشور امریکا اعزام شود.
آنجا او توانست پس از گذراندن دوره‌های تکمیلی پرواز و طی دوره سامانه کنترل اسلحه، پرواز با هواپیما‌های تی- ۴۱.
تی- ۶، تی- ۳۷ و تی- ۳۸ را به مدت ۵۵ هفته طی کند و با دریافت نشان خلبانی در تاریخ ۲۰/۵/۱۳۵۱ به ایران برگردد.
محمد که یکی از خلبان‌های نخبه نیروی هوایی بود، در شهریورماه ۱۳۵۷ یعنی چند ماه پیش از پیروزی انقلاب، به پایگاه سوم شکاری همدان انتقال یافت.
این همان پایگاهی بود که یک سال بعد با شهادت محمد در عملیات پاوه، برای همیشه به اسم او نامگذاری شد.
وی در آنجا با هواپیمای اف- ۴ (موسوم به فانتوم) پرواز می‌کرد و روز شهادتش هم همین جنگنده، وسیله اوج گرفتن محمد تا شهادت را فراهم آورد.
مرداد پرحادثه
تابستان ۱۳۵۸ در حالی آغاز شد که اخبار ناگواری از کردستان به گوش می‌رسید. تیرماه همین سال ماجرای سر بریدن پاسدار‌های بومی در مریوان پیش آمد و از اواسط مردادماه هم زمزمه‌های حمله ضد انقلاب به پاوه در محافل خبری کشور پیچید. پاوه موقعیت سوق‌الجیشی در کردستان داشت و در صورت سقوط آن ضد انقلاب دست برتر را در مناقشه کردستان به دست می‌آورد. از این رو از سوم مردادماه، تحرکات ضد انقلاب شدت گرفت و منجر به محاصره درآمدن نیرو‌های مدافع انقلابی پاوه شد.
نهایتاً روز ۲۵ مردادماه محمد نوژه و کابین عقبش خلبان بشیر موسوی مأموریت می‌یابند برای کمک به نیرو‌های انقلابی به پاوه بروند.
در آن زمان تصور درستی از توان نظامی ضد انقلاب وجود نداشت. تصور می‌شد آن‌ها چند صد نفر چریک با سلاح‌های سبک و نهایتاً نیمه سبک باشند، اما در حقیقت ضدانقلاب با تسلیحاتی که عراق بعثی در اختیارش گذاشته بود، بسیار توانمند و مجهز شده بود.
به هر روی محمد و بشیر به منطقه می‌روند و پس از انجام عملیات به گشت‌زنی می‌پردازند که ناگهان با پدافند ضد هوایی گروهک‌ها رو‌به‌رو می‌شوند.
با اصابت چند گلوله به جنگنده تحت کنترل محمد، یکی از دست‌هایش قطع می‌شود و او توان کنترل فانتوم را از دست می‌دهد. نهایتاً جنگنده در منطقه قشلاق بین پاوه و روانسر سقوط می‌کند و در حالی که سرگرد خلبان محمد نوژه روزه بود با خون خویش افطار می‌کند و به همراه بشیر موسوی به ملکوت اعلی پر می‌کشند.
