۱۸ آذر ۱۳۷۰ عراق از سوی سازمان ملل به عنوان مسئول و آغازگر جنگ تحمیلی معرفی شد. این اتفاق باعث خوشحالی مردم ایران شد و حتی رسانههای آن زمان در این خصوص به تبلیغات پرداختند و آن را یک پیروزی برای ایران به شمار آوردند. به واقع هم اعتراف سازمان ملل به تجاوزگری عراق بعثی یک پیروزی برای ایران بود، اما فراموش نکنیم سازمان ملل در زمانی به این مسئله اعتراف کرد که یک سال قبل عراق با حمله به کویت، میانه خود با امریکا و غرب را برهم زده بود!
در طول دوران دفاع مقدس، ایران علاوه بر دشمن متجاوز، باید با شیطنتهای مجامع بیالمللی نیز میجنگید. شش روز پس از شروع جنگ، در حالی که دو لشکر عراق در ۱۲ کیلومتری اهواز بودند، شورای امنیت یکی از بیخاصیتترین قطعنامههای خود را تصویب کرد. این قطعنامه صرفاً از دو طرف میخواست که آتشبس برقرار کنند، در حالی که چندین هزار کیلومتر از خاک کشورمان در اشغال دشمن بود.
تا پایان دفاع مقدس، شورای امنیت چند قطعنامه دیگر نیز به تصویب رساند که یکی از بهترین آنها، قطعنامه ۵۹۸ در تیرماه ۱۳۶۶ بود. بسیاری از صاحبنظران بر این باورند که اگر این قطعنامه در همان سال اول جنگ تصویب میشد، به احتمال قوی تحمیلی تا هشت سال طول نمیکشید.
در سال ۶۶ هم که قطعنامه ۵۹۸ تصویب شد، ایران نه آن را رد کرد و نه پذیرفت. مشکل روی دو بند قطعنامه بود که اشاره میکرد ابتدا باید آتشبس برقرار شود و سپس متجاوز تعیین شود. ایران بیم داشت که اگر فشار در جبههها را پایان دهد، هیچگاه متجاوز تعیین نشود یا اگر هم شد، ایران را به دروغ مسبب آغاز جنگ اعلام کنند.
در همان ماجرای قطعنامه ۵۹۸ هم میبینیم که برای ایران تعیین متجاوز و تنبیه آن بسیار مهم بود.
اصلاً استراتژی ورود به خاک دشمن در سال ۱۳۶۱ و پس از فتح خرمشهر نیز یک پایش تنبیه متجاوز بود، ولی سازمان ملل بهرغم شواهد بسیار واضح، تا سال ۱۳۷۰ و پس از حمله عراق به کویت صبر کرد و سپس به آغازگر بودن عراق اعتراف کرد.
اما چرا سازمان ملل نمیخواست به این راحتیها به تجاوزگری عراق اعتراف کند؟ دلیل این موضوع در همان نکتهای است که باعث شد ورود ایران به خاک عراق در سال ۱۳۶۱ به یک فاجعه بینالمللی از سوی امریکا و متحدانش تبدیل شود! در حالی که از حدود دو سال قبل عراق هزاران کیلومتر از خاک ایران را در اشغال داشت و حتی یک قطعنامه الزامآور برای خروج او از متصرفاتش صادر نشد.
ابرقدرتها به هیچ عنوان نمیخواستند یک نظام ایدئولوژیکی مانند نظام اسلامی ایران که اسلام انقلابی را ترویج میکرد، در یک جنگ بزرگ خود را پیروز یا حداقل به حق معرفی کند. از این رو اعتراف به تجاوزگری ایران برای سازمانهای بینالمللی تحت نفوذ ابرقدرتها کار سختی بود.
به هر روی در ۱۸ آذر ۱۳۷۰ که بیش از یکسال از حمله عراق به کویت و سپس جنگ اول خلیج فارس میگذشت و در حالی که صدام یکشبه از متحد غرب به بزرگترین دشمنش تبدیل شده بود، سازمان ملل به تجاوزگری عراق در جنگ با ایران اعتراف کرد. به تبع این اعتراف، عراق باید خسارات وارده به ایران را جبران میکرد، اما حتی در این موضوع نیز سازمان ملل کویت و خانوادههای غربی حاضر در این کشور در زمان حمله عراق را اولویت داد و ابتدا عراق باید به آنها غرامت پرداخت میکرد و سپس به ایران. امری که تاکنون نیز محقق نشده است.