کد خبر: 997555
تاریخ انتشار: ۲۰ فروردين ۱۳۹۹ - ۰۰:۳۵
چرایی بی‌توجهی باشگاه‌های ایرانی به کاهش دستمزد‌ها در شرایط کرونا در گفت‌وگوی «جوان» با واعظ‌آشتیانی
امـــیررضــا واعظ‌آشتیانی، مدیرعامل اسبق استقلال، دولتی بودن فوتبال و هزینه از بیت‌المال را دلیل بی‌توجهی باشگاه‌های ایرانی نسبت به کاهش دستمزد‌ها با توجه به شیوع کرونا برخلاف فوتبال جهان عنوان می‌کند و معتقد است سیستم مدیریتی ماقبل آماتور، فوتبالیست‌ها را بی‌تعهد به اخلاق حرفه‌ای بار آورده است.
سعيد احمديان
سرویس ورزشی جوان آنلاین: در هفته‌های اخیر با توجه به شیوع کرونا و کاهش درآمد‌های باشگاهی فوتبال در کشور‌های مختلف دنیا به واسطه تعطیلی لیگ‌ها، بحث کاهش دستمزد بازیکنان و مربیان مطرح شده و در خیلی از لیگ‌های معتبر جهان این موضوع با استقبال روبه‌رو شده است. در فوتبال کشورمان، اما به نظر می‌رسد یک بی‌تفاوتی محض نسبت به موضوع کاهش دستمزد‌ها در بین باشگاه‌ها و فدراسیون فوتبال دیده می‌شود، آن‌هم در شرایطی که باشگاه‌های ایرانی کم بدهی و مشکل مالی ندارند. در گفتگو با امیررضا واعظ‌آشتیانی به بررسی چرایی چنین رویکردی پرداخته‌ایم.

جناب واعظ چرا بحث کاهش دستمزد‌ها به دلیل شروع ویروس کرونا و تعطیلی لیگ‌ها برخلاف بقیه دنیا در فوتبال ایران که باشگاه‌ها با حجم زیادی از مشکلات مالی مواجه هستند با بی‌توجهی روبه‌رو شده، این رویکرد ریشه در چه چیزی دارد؟
به این دلیل که ورزش ایران و از جمله فوتبال با بیت‌المال اداره می‌شود، البته باشگاه‌های محدودی خصوصی هستند، اما اکثر قریب به اتفاق باشگاه‌ها در ایران دولتی هستند و از بیت‌المال هزینه می‌کنند. مدیران این باشگاه‌ها با توجه به اینکه از کیسه بیت‌المال خرج می‌کنند، حساسیتی نسبت به هزینه‌ها ندارند. این مدیران نه دانش‌آموخته مدیریت هستند و نه دانش لازم را در خصوص مسئولیتی که برعهده گرفته‌اند، دارند؛ لذا برای آن‌ها مهم نیست مبلغی که به عنوان قرارداد ثبت می‌شود، پرداخت شود یا نشود. برای‌شان مهم نیست در صورت عدم پرداخت پرونده شکایت بازیکنان به کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال یا فیفا برود یا نرود.

این در حالی است که اگر باشگاه‌ها به سمت کاهش قرارداد‌ها بروند، می‌توانیم به واقعی‌تر شدن رقم قرارداد‌ها در فوتبال ایران نزدیک شویم، اما گویا چنین اراده‌ای وجود ندارد.
نه اراده‌ای هست و نه اتفاقی خواهد افتاد. در صورتی که اگر امروز برای کاهش قرارداد‌ها توافق کنند، در آینده در پرداخت‌ها با مشکل روبه‌رو نمی‌شوند. در حال حاضر، اما مدیران باشگاه‌های کشورمان برخلاف سایر کشور‌ها برای کاهش دستمزد‌ها سکوت می‌کنند و تماشاگر هستند و در پایان فصل هم برای پرداخت قرارداد‌ها با مشکل مواجه می‌شوند و مجبورند با هزینه گزاف با بازیکنان و مربیان تسویه کنند. این مسئله نشانگر تفاوت نگاه مدیریتی حرفه‌ای دنیا با ورزش و فوتبال ایران است. در کشورمان مدیریت باشگاه‌ها را کسانی برعهده دارند که قابلیت‌های مدیریت حرفه‌ای را ندارند و نحوه مدیریت‌شان قبل آماتوری است و هنوز به مدیریت آماتوری هم نرسیده‌اند و وضع موجود نتیجه یک تفکر عقب‌مانده است که نه ورزشکار، نه مربی و نه مدیر آن تعهدی نسبت به اتفاقاتی که در جامعه می‌افتد، ندارند.

این تعهد چرا در بین فوتبالیست‌های ایرانی برای همراه شدن با جامعه دیده نمی‌شود، اما در سایر کشور‌های دنیا چنین مسئولیتی پذیرفته شده است؟
امروز در کشور‌های صاحب‌سبک و دارای فوتبال حرفه‌ای دنیا، اخلاق حرفه‌ای بر قرارداد‌ها حاکم است و مفاد یک قرارداد به درستی اجرا می‌شود. البته باید این واقعیت را در نظر گرفت که یک قرارداد حقوقی بسته شده است و هرگونه تغییری در آن به تفاهم دو طرف قرارداد بستگی دارد. ورزشکاران شرایطی مانند امروز که ویروس کرونا عالم‌گیر شده را درک می‌کنند و می‌دانند که این مسئله، مشکل یک کشور نیست و کل دنیا را به‌هم ریخته است؛ لذا اخلاق حرفه‌ای حکم می‌کند حالا که فوتبال نیز مانند سایر کسب و کار‌ها دچار ضرر و زیان شده، آن‌ها نیز نقشی در کاهش ترکش‌های کم شدن درآمد‌های باشگاه‌های‌شان داشته باشند و خود را نسبت به مجموعه‌ای که در آن فعالیت می‌کنند تافته جدا بافته ندانند. همان‌طور که بقیه کسب و کار‌ها هم دچار ضرر شده است، باشگاه‌ها نیز دچار ضرر شده‌اند و با کاهش درآمد روبه‌رو هستند. ورزش و فوتبال حرفه‌ای هم یک مدل کسب و کار تجاری است و قراردادی منعقد می‌شود و در یک فضای حرفه‌ای نیز ورزشکاران با توجه به کاهش درآمدها، بخشی از درآمد خود را نادیده می‌گیرند و با کاهش آن موافقت می‌کنند تا با سایر بخش‌ها در این ضرر و زیان سهیم شوند. در ایران، اما چنین مسئله‌ای دیده نمی‌شود، ورزشکاران چنین روحیه‌ای برای همراه شدن با ضرر و زیان‌ها ندارند. البته مدیران نیز روحیه و آگاهی در این باره برای جبران کاهش درآمد‌ها را ندارند.

دولتی بودن باشگاه‌ها و حساب‌کشی نکردن از مدیران برای دخل و خرج‌شان در به وجود آمدن بی‌تعهدی و احساس مسئولیت نکردن بازیکنان و مربیان فوتبال ایران چقدر تأثیر داشته است؟
در اکثر فوتبال دنیا باشگاه‌ها در بورس هستند و سهامداران متعددی دارند و مجامع این باشگاه‌ها باید به افکار عمومی و سهامداران درباره مباحث مختلف از جمله مسائل مالی، درآمد‌ها و هزینه‌ها پاسخ دهند و مثل ایران نیست که هیئت مدیره‌ها صوری باشد و چیزی به نام مجمع باشگاه وجود نداشته باشد و به همین دلیل هم حسابرسی صورت نگیرد. در کشورمان مدیران توجهی به برگزاری مجامع که تراز مالی باشگاه‌ها را مشخص می‌کند، ندارند و همین سبب شده باشگاه‌ها با حجم زیادی از بدهی‌ها و زیان‌های انباشته مواجه شوند و متأسفانه با پنهان‌کاری اعلام شود که باشگاه‌ها بدهکار نیستند.
نظر شما
جوان آنلاين از انتشار هر گونه پيام حاوي تهمت، افترا، اظهارات غير مرتبط ، فحش، ناسزا و... معذور است
تعداد کارکتر های مجاز ( 200 )
پربازدید ها
پیشنهاد سردبیر
آخرین اخبار