پفک ۱۸ درصد گران شد، برای چندمین‌بار از آغاز سال. همزمان فرهنگستان زبان و ادب فارسی اعلام کرد احتمالاً به‌زودی به یکی از انواع این خوراکی مضر که قبلاً گفته شد «کروچنده» نام خواهد گرفت، «کروچی» یا «کروچه» نام خواهد داد و مردم هم همان را تکرار کنند.
راستش گاهی به امثال من که کارمان روزنامه است، می‌گویند شما از مردم بی‌خبرید! البته این اتهامی است که گاهی خودم به برخی مسئولان و خطیبان می‌زنم که «مسئله اول مردم گرانی است و سپس چگونگی مبارزه با فساد، اما شما در هپروتی دیگر سیر می‌کنید». بنابراین اگر کسی به خود من بگوید چرا یک روز درباره فشار اصلاح‌طلبان به پزشکیان برای استعفا می‌نویسید و روز دیگر بازی استعفای معاون‌اول او را خبر می‌کنید و از مسائل اصلی مردم نمی‌نویسید، قاطعانه و با خودخواهی تمام این اتهام را رد می‌کنم. اصولاً روزنامه‌نگار‌ها فکر می‌کنند گرفتار بازی برخی مدیرنما‌ها نیستند، اما واقعیت آن است که رسانه‌ها اکنون دنبال حاشیه‌ها افتاده‌اند. به همین‌خاطر وقتی مردم از مشکلات واقعی خود می‌گویند، ناگهان و ناچار این ظن قوی در ذهن من مانند هر روزنامه‌نگاری شکل می‌گیرد که نکند این همه حاشیه‌سازی و حاشیه‌بازی مدیران کشور دقیقاً برای عبور از پاسخگویی به مسئله اول مردم باشد؟!
یک صورت‌بندی از مسئله شاید آن را بهتر تبیین کند. ابتدا برخی صحبت از استعفای رئیس‌جمهور کردند. برخی نیز کلمه استعفا را به کار نبردند، اما او را تهدید کردند که کارت تمام است! روزنامه‌های اصلاح‌طلب نیز بحران‌نمایی، فرض اول‌شان است. خاتمی هم که سخنرانی می‌کند، حرف از بحران می‌زند. در یک فقره گفته است «دولت پزشکیان نمی‌تواند مدیران مورد نیاز خود را به کار بگیرد»! کمیته سیاسی جبهه اصلاحات نیز که به خاتمی گزارش می‌دهد می‌گوید «ایران در یکی از خطرناک‌ترین مقاطع تاریخی خود قرار دارد و دولت در مدیریت شرایط ضعف جدی دارد». یعنی همه اصلاح‌طلبان به نوعی دیوار دولت را روی سر کابینه آوار کرده‌اند. بعد آقای عطریانفر تلویحاً در واکنش به سرمقاله اخیر روزنامه جوان در مصاحبه‌ای می‌گوید که «استعفای پزشکیان طنز است و اصلاح‌طلبان دنبال آن نیستند». سپس رئیس شورای اطلاع‌رسانی دولت در واکنش به خبر دیگری درباره استعفای عارف می‌گوید: «این شایعات چندین‌بار درباره رئیس‌جمهور و به‌تازگی هم درباره دکتر عارف، معاون اول رئیس‌جمهور مطرح شده که هیچ‌کدام صحت ندارد». با آنکه یکی از اولین کسانی که حرف از استیضاح زد، عضو شورای اطلاع‌رسانی دولت بود! و دومی سرمقاله‌نویس روزنامه‌ای که همین آقای رئیس شورای اطلاع‌رسانی اداره می‌کند! همو که در فرصتی دیگر نوشت «پزشکیان سه سال دیگر وقت ندارد، یا همین امسال یا هیچ‌وقت»! از طرفی یک روزنامه دیگر اصلاح‌طلبان به عراقچی می‌گوید «وزیر صلح باشید نه وزیر جنگ»!
اصلاح‌طلبان چندی است که بنای تغییر وزیر خارجه را دارند و این هم فشاری دیگر بر دولت و بحران‌زایی دیگری است.
این یک طرف کار. بعد جناح مقابل سوی دیگر طناب را می‌کشد. برخی می‌نویسند خاتمی که نگران مدیران دولت پزشکیان است، گویا خواهرزادههای دیگری هم دارد، چون همین حالا چهار تا از خواهرزادههای او در رأس بزرگ‌ترین هلدینگ‌های اقتصادی دولت و کشور هستند. ممکن است کسانی حرف تازه رئیس‌جمهور را که گفت «بسیاری از مدیران ما دانش مناسب کار ندارند. فقط بر سر سمت‌های مدیریتی با هم می‌جنگند»، شاهد حرف خاتمی بگیرند، اما مسئله اینجاست که اصلاح‌طلبان سه دهه در قوه مجریه بوده‌اند و همین حالا بیشتر مدیران میانی از همین جریان هستند، و هرکس خلاف آن را می‌گوید، یا نمی‌بیند یا خود را به نفهمی زده است.
درباره حمله به عراقچی معتقدم او هر کاری که باید در سمت وزیر خارجه برای راه‌اندازی یک مذاکره شرافتمندانه می‌کرد، کرده است و اکنون این امریکاست که دست او را خالی کرده است، اما اصلاح‌طلبان اصولاً مذاکره با «شرافت» را هضم نمی‌کنند. از عراقچی انتظار دارند هر روز خلاف‌واقع بگوید و تقصیر این وضعیت مذاکرات را به گردن نظام بیندازد، تا «امریکای اصلاح‌طلبان» مبادا که بدهکار ما شود!
صورت‌بندی بالا از فضای رسانه‌ای و خبری دولت نشان می‌دهد که چرا معتقدم بازی استعفا و مذاکره و مانند آن فقط برای رهزنی از ذهن مردم است. یک صورت‌بندی اقتصادی بسیار کوتاه هم دارم که نشان می‌دهد دولت و اصلاح‌طلبان دولت‌اکنون باید به چه کاری مشغول باشند که نیستند. برنج سال پیش کیلویی صد تومان بود، امسال میانگین ۴۰۰ تومان. نه دلار چهاربرابر شد، نه سطح زیر کشت، یک‌چهارم و نه برنج‌خوری مردم چهاربرابر. فقط دو سه وزارتخانه ناتوان از مدیریت‌اند، و کار دست دلال‌ها افتاده است. لبنیات شاید شش یا هفت‌بار از اول سال گران شد. خودروساز‌ها در هر فقره گرانی، لگن‌هایی را که تولید می‌کنند، ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلیون تومان گران می‌کنند. این سه مورد را بگیرید و تا هزار مورد پژوهش کنید. از دل آن هیچ‌چیز جز بی‌عرضگی درنمی‌آید.
بازگردیم به پفک! پفک کالای اساسی نیست، اما مردم فقط کالای اساسی نمی‌خورند. مردم تورم می‌خورند و دولت اگر ادعای تلاش برای کنترل تورم و مبارزه بی‌امان با فساد دارد، اول باید خودش را از زیر یوغ حاشیه‌ها بیرون بکشد.
