از زمانی که احمد داوود اوغلو، وزیر خارجه سابق ترکیه، دکترین سیاست خارجی صفر کردن تنش با همسایگان را مطرح کرد، خیلی نگذشته، ولی آنچه در دوره او و در ادامه دوره چاووشاوغلو انجام شده، بهجز ویرانی و زحمت برای همسایگان و فرسایش و بیحاصل برای ترکیه و اردوغان در بر نداشته است. در آغاز بیداری اسلامی، در مقایسه با شرایط امروز، ترکیه از شرایط بهتری برخوردار بود و حزب حاکم هم مقبولیت بیشتری داشت، ولی سیاست خارجی ماجراجویانه، ترکیه را در سوریه وارد باتلاق و توهم امپراطوریسازی کرد. این رؤیاها نهتنها تحقق نیافت، بلکه ترکیه را به یک مجرم منطقهای و حامی رسمی تروریسم تبدیل کرد و سوریه را ویران و اقتصاد ترکیه را به وضعیت امروز رسانده، به نحوی که اردوغان مجبور است برای وعدههای کمک مالی، به دلارهای دوبی و ریاض تکیه کند. بدیهی است که دوبی و ریاض، بر اساس نظریهپردازیهای یکی دو دهه گذشته، بازیگران کوچکی هستند که بازیگران بزرگتر را مدیریت میکنند. همانگونه که امارات و ریاض، مصر را به بازیچه خود تبدیل کردهاند و هزینه اجرای سیاستهای امریکا و رژیم صهیونیستی را از جیب امارات و ریاض دریافت میکنند، حالا ظاهراً ترکیه نیز در همین وضعیت قرار دارد. اردوغان، دلخوش از اینکه با دریافت کارمزد سیاست منطقهای در عراق یا در یمن و حتی ویرانسازیهای هیدروپلیتیکی منطقهای در پوشش سدسازیهای غیرقانونی و غیرانسانی، بتواند کارنامهای بهتر در اقتصاد ارائه کرده و سال آینده را با خسارت کمتری در انتخابات سپری کند، تصویری متزلزل از سیاست خارجی ترکیه به نمایش گذاشته است. مداخله گری عریان ترکیه و اردوغان در روندهای سیاسی و انتخاباتی عراق، در حالی است که ریاض و دوبی با پرداخت کارمزد، خود را از خطر رسوایی مقابل افکار عمومی عراقیها و کشورهای دیگر نجات میدهند، ولی اردوغان را ویترین قرار دادهاند و بنبست سیاسی موجود در عراق، همانگونه که حملات مستمر و تجاوزگری نظامی ترکیه و اردوغان جاری است حاصل دیگری جز ویران کردن عراق در برندارد. سدسازی برای تشنه کردن و ویرانی محیط زیست از ابزارهای قدیمی ترکیه و اردوغان است که پس از سوریه و عراق، شمال غرب ایران و رود ارس را نیز هدف قرار داده است. آقای اردوغان بهزودی قصد سفر به ایران را دارد و بجاست که اگر قصد استمرار در ماجراجویی تروریستی یا ویرانیسازی منطقهای را دارد، دیگر از ارزشها و دفاع از فلسطین و آرمانهای اعتقادی صحبت نکند و پاسخگوی برخی رویکردهای زیانبار علیه ایران نیز باشد. سیاست خارجی اجارهای از دوره عثمانی تا به حال ادامه داشته و تماماً در خدمت استعمار و علیه مردم منطقه و تجزیه آن بهکار رفته است.
