سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: کم‌کم حال و هوای خانه‌تکانی و خرید‌های پایان سال فضای خانه‌ها و خانواده‌ها را پر می‌کند. بعضی‌ها از الان استرس گرفته‌اند که چگونه دکوراسیون خانه را عوض کنیم؟ به جای این رنگ مبل که خیلی تکراری شده چه رنگی بخریم؟ اگر این رنگ را بخریم پرده خانه را هم باید عوض کنیم؟ آوردن و آمدن چیزی به اسم رنگ سال هم که شده قوز بالای قوز! در خانه‌ها و بین خانواده‌ها از الان صحبت این است که امسال رنگ سال چیست تا لباس و خانه را همان رنگ بگیریم و آخر سر هم خبردار می‌شویم که عید آمد و ما همه درگیر این استرس‌های روزمره و باری به هر جهت زندگی بودیم!
کوچک‌ترین کار‌ها و بزرگ‌ترین تغییر‌ها
عید را به این خاطر عید می‌گویند که فصل تغییر است. زمین از آن سکون و کرختی در می‌آید و بهار سردرمی‌آورد. بهار سرزندگی و نشاط، اما ما عید را فقط به معنای نو کردن برای خود تعبیر کرده‌ایم. آن هم نه نو کردنی که مفید جامعه باشد و روح ما را آرامش دهد مانند بهار که آرامش روح است، بلکه نوکردنی که روح‌مان را عذاب می‌دهد. نو کردن را فقط در خریدن و عوض کردن رخت و لباس دیدیم. غافل از اینکه می‌توان با عوض کردن یک اخلاق بد هم، آن روز را عید دانست و خود و اطرافیان را به آرامش رساند. با عوض کردن نحوه سلام کردن‌مان، با اخم نکردمان، با برخورد مهربانانه با خانواده و همکاران مان و... ما با همین کار‌های کوچک‌مان می‌توانیم بزرگ‌ترین تغییر‌ها را رقم بزنیم و آن باشد زیباترین عید ما.
مگر چه خبر است؟
هر ساله نزدیک عید که می‌شود خرید‌ها چند برابر می‌شود! مگر چه خبر است؟ میوه را باید از ماه‌ها قبل انبار کنند تا برای عید ما کافی باشد و افزایش قیمت نداشته باشیم. مرغ را هم همینطور، گوشت را هم همینطور و. چرا مصرف ما در عید چندین برابر می‌شود؟ طوری که باید یک سال سرمایه کشور را برای همین چند روز جمع کنند! همه ما عید را در خوردن آجیل دیده‌ایم! اما آیا واقعاً اگر به جای خرید آجیل مقداری از پول آن را در جیب پسرک واکسی محل بگذاریم که هر روز با حسرت یک کفش نو برای خود به کفش‌های شما واکس می‌زند، جای دوری می‌رود؟ اصلاً پسر واکسی محل بماند. در همین آشنایان و دور و ور خود جست‌و‌جو کنید. همین شب عید که همه باید سبزی‌پلو با ماهی در سفره‌شان باشد، باید‌هایی که خودمان برای خود ساخته‌ایم، بعضی‌ها توان خرید برنج ساده را هم ندارند. کمی زیباتر و ریزبین‌تر به اطراف‌مان نگاه کنیم و عیدمان را مهربان‌تر باشیم.
تغییر درونی به جای تغییر دکوراسیون
مهربانی را می‌توان آنجایی یافت که به جای تعویض هرساله دکوراسیون بگویی امسال پولش را بین کودکان بهزیستی شهرم تقسیم می‌کنم تا هرچه دوست دارند، برای خود بگیرند، مگر چه اشکال دارد ما که این همه آجیل عید را می‌پسندیم با دو کیلو آجیل به فلان بهزیستی شهر سری بزنیم و خوشحالی و مهربانی‌مان را با کودکانی تقسیم کنیم که به هر دلیل دستان پر مهر خانواده را بر سر ندارند. امسال می‌توان عیدی متفاوت داشت، خصوصاً با این شرایط ویژه‌ای که پیش آمده و کمتر هم می‌توان به دید و بازدید رفت، پس کمتر هم به لباس‌های جدید و خرید‌های آنچنانی و تغییر دکوراسیون نیاز است. عیدی که بوی تغییر بدهد. یک تغییر درونی. تغییر در رفتارمان، در افکارمان، در خلق و خوی‌مان.
بچه‌های سر چهار‌راه را خوشحال کنیم
باور کنیم این مسئله را که تنها ما نیستیم که نو بودن و نو شدن را دوست داریم. همان پسرک کارگر مهربان نانوایی، همان پسرک واکسی محل و همان دختر گل‌فروش سر چهار‌راه هم دوست دارند. به راحتی می‌توان آن را در چشمانشان دید. فقط کافیست کمی متفاوت نگاه کنیم. راستی اگر هر ایرانی تصمیم بگیرد که امسال یک دست لباس بگیرد و به بچه‌های سر‌چهارراه‌ها عیدی بدهد، چقدر خوب می‌شود. هم کسب و کار‌هایی که رونق‌شان در شب عید بود و حالا با ورود ویروس کرونا از رونق افتاده‌اند، دوباره کمی جان می‌گیرند و هم شاید دیگر کسی پیدا نشود که حسرت یک دست لباس نو را بخورد.
در حدیثی از پیامبر اکرم (ص) می‌خواندم که فرموده‌اند اگر می‌توانید هر روز را نوروز کنید، یعنی در راه خدا به یکدیگر هدیه بدهید و با یکدیگر پیوند داشته باشید. وقتی دین جامع و زیبای ما اسلام تمامی این توصیه‌ها را به ما ارزانی داشته دیگر نیازی به برنامه عملی دیگری نداریم. هدیه دادن به یکدیگر در راه خدا مصداقش همان خریدن لباس برای گل‌فروش سر چهار‌راه است. همان کمک کردن به نیازمندان فامیل است. رسول مهربانی‌ها فرمودند با این امورات هر روزمان نوروز است. آیا دوست نداریم هر روزمان عید باشد؟
مهربانی را به جامعه تزریق کنیم
جامعه امروز ما به شدت به تزریق داروی مهر و محبت احتیاج دارد تا بتواند قدرتمندتر از قبل به مسیر خود ادامه دهد. نه اینکه با توزیع ناعادلانه ثروت و فاصله طبقاتی فراوان بین افراد یک عده وعده روزانه خود را نداشته باشند و یک عده هر سال یک بار اسباب خانه و مبل‌مان عوض کنند، آن هم مبل یا لباس یا پرده‌ای که حتماً باید فلان مارک باشد. کاش به جای در فکر مارک بودن، فکر این را می‌کردیم که حالا قرار است ما پول بدهیم و چه بهتر است که پول‌مان را به حساب یک کارگر ایرانی بریزیم که او نیز بتواند شب عید برای خانواده‌اش لباس نو بگیرد. نه اینکه بیکار شود و در منزل بنشیند.
عید امسال هم که همه ما داریم با ویروس کرونا دست و پنجه نرم می‌کنیم، می‌توانیم مهربانی‌هایمان را بیش از پیش افزایش دهیم. کمی با اجاره‌نشین‌مان راه بیاییم. قطعاً به خاطر این مهمان ناخوانده قدری کسب و کارشان از رونق افتاده و شاید کمی دست و بال‌شان تنگ باشد. کمی از مسافرت‌هایمان بکاهیم تا پزشکان و پرستاران و همه دست‌اندرکاران هم بتوانند آرام در کنار خانواده‌هایشان تعطیلات خوبی را بگذرانند. امروزه که جامعه ما درگیر این بیماری شوم است، باید در کنار هم باشیم نه مقابل هم. باید به هم کمک کنیم تا آرامش واقعی برای یکدیگر رقم بزنیم. این مودت‌ها در تاریخ خواهد ماند.
