در میان اخبار منفی و هشداردهنده این روزها، بی‌تردید کاهشی شدن روند مهاجرت پزشکان، موضوعی است که می‌تواند مثبت و امیدوارکننده باشد؛ موضوعی که ابتدا از سوی محمد رئیس‌زاده، رئیس سازمان نظام پزشکی کشور رسانه‌ای شد و حالا هم وزیر بهداشت و هم مشاور وی بر آن صحه می‌گذارند.
محمد رئیس‌زاده ماجرای روند کاهشی مهاجرت پزشکان را با استناد به کاهش صدور گواهی‌های گود استندینگ رسانه‌ای کرد.
«در سال ۱۴۰۳ نسبت به ۱۴۰۲، درخواست خروج از کشور
۷۵/ ۱۸درصد کاهش‌یافته و این عدد در دندانپزشکان به ۵/۱۹ درصد رسیده‌است؛ یعنی هزارو۴۰۰ نفر کمتر نسبت به سال قبل.» رئیس سازمان نظام پزشکی کشور این کاهش را نشانه‌ای از افزایش امید و تغییر رویکرد دولت و وزارت بهداشت در مواجهه با چالش‌های حوزه سلامت عنوان کرد.
چند روز پیش هم محمدرضا ظفرقندی، وزیر بهداشت درمان و آموزش پزشکی در بیست و ششمین همایش آموزش پزشکی به نقل از سازمان نظام پزشکی به مسئله مهاجرت پزشکان پرداخت و با اشاره به مدرکی که نظام پزشکی برای مهاجرت پزشکان به خارج از کشور صادر می‌کند، گفت: «این مدرک در سال ۱۴۰۲ یک شیب صعودی ۶۰ درصدی داشته، اما از سال ۱۴۰۳ شیب معکوس ۱۸ درصدی داشته‌است.» از نگاه آقای وزیر فضای صلح، آرامش و آموزش بسیار مهم است.
حالا هم علی جعفریان مشاور عالی وزیر بهداشت از کاهش شیب مهاجرت پزشکان می‌گوید و تأکید می‌کند: «به نظر می‌رسد شیب مهاجرت جامعه پزشکی و اعضای هیئت علمی در ماه‌های اخیر کند شده‌است.»
اگرچه جعفریان معتقد است مهاجرت پزشکان هنوز مسئله‌ای جدی در کشور و نظام سلامت است.
مشاور عالی وزیر بهداشت با تأکید بر اهمیت توجه به اعضای هیئت علمی و حل مشکلات آنها، ابراز امیدواری می‌کند تا روز ۱۲ اردیبهشت و روز استاد، اخبار امیدوارکننده در مورد اعضای هیئت دولت، منعکس شود، چراکه در حال حاضر مشکلات جدی در حوزه معیشتی، جذب هیئت علمی جوان و فعال و نگهداشت آنها داریم.
اخبار کاهش مهاجرت پزشکان اگرچه خبری مثبت و امیدوارکننده است، اما به نظر می‌رسد برای مواجهه با این خبر نباید شتابزده عمل کرد. بدین معنا که باید دلایل این روند کاهشی را به درستی بررسی کرده و برای حفظ چنین دستاوردی در همین مسیر حرکت کرد. بدیهی است پزشکان و کادر درمان به عنوان سرمایه انسانی متخصص برای جامعه بسیار ارزشمند هستند و مهاجرت آنها می‌تواند به معنی خروج سرمایه انسانی و نیروی فنی قلمداد شده و جامعه را با چالش‌های متعددی مواجه کند. به خصوص اینکه در شرایط کنونی کشور با کمبود پزشک از یک‌سو و توزیع ناعادلانه پزشکان در سطح کشور و حتی در سطح شهر‌ها از سوی دیگر مواجه است. در کنار اینها نباید فراموش کرد تغییر در روند هر پدیده‌ای موضوعی نیست که به شکل دفعی و به یکباره رخ دهد، بلکه دستاورد فرآیندی است که از قبل آغاز شده و خودش را در مقطع زمانی خاصی نشان می‌دهد. همچنان که روند کاهشی مهاجرت پزشکان را که در طول سال گذشته رخ داده‌است، لزوماً نمی‌توان دستاورد دولت چهاردهم دانست و نسبت دادن آن به دولت جدید ضرورتاً نیازمند تداوم این روند است. با وجود این، گذشته از اینکه بخواهیم مدال کاهشی شدن روند مهاجرت پزشکان را به گردن چه دولت یا گروهی بیندازیم، نکته حائز اهمیت در این میان حفظ و بهبود این دستاورد است. بدین معنا که لازم است با احصای دلایل کاهشی‌شدن روند مهاجرت پزشکان، این روند کاهشی را تداوم بخشید و از سوی دیگر برای بهبود این وضعیت و کاهش و حتی توقف مهاجرت این گروه برنامه‌ریزی داشت.
