جوان آنلاین: ورزش زورخانه‌ای، ورزش باستانی ایران است، اما هنوز هم آنطور که باید و شاید در جامعه شناخته شده نیست و اطلاعات عموم مردم در خصوص آن بسیار اندک است. اما خوشبختانه اتفاق خوشایندی که در خصوص ورزش زورخانه‌ای وجود دارد این است که این رشته همچنان همانطور که در ذهن اکثر مردم است، خصلت پهلوانی و جوانمردی خود را حفظ کرده و پهلوانی جای خود را با قهرمانی عوض نکرده است به طوری‌که شما در خلال مسابقات صراحتاً می‌توانید ببینید که ورزشکاران حتی رقبای خود را نیز تشویق می‌کنند تا آن‌ها بهترین خود را ارائه دهد و بعد قهرمانی نتوانسته است جنبه‌های پهلوانی این رشته را تحت تأثیر قرار دهد و ورزشکاران تمام تلاش‌شان این است که در بحث مرام و معرفت از یکدیگر جلوتر باشند نه رسیدن به عنوان و قهرمانی. مرامی که بی‌ارتباط با آداب و رسوم ورود به زورخانه و انجام ورزش باستانی نیست. شما وقتی وارد زورخانه می‌شوید سر خود را خم می‌کنید که خود نشانه خضوع و فروتنی است. از سوی دیگر وارد گود که می‌شوید زمین را می‌بوسید که هرگز فراموش نکنید باید خاک گود را خورده و مغرور نشوید. در واقع اصل ورزش زورخانه‌ای آموختن مرام، معرفت و اصول پهلوانی است که تا به امروز به خوبی و آنطور که باید رعایت شده است، اما باید شرایطی فراهم شود که مردم هرچه بیشتر با این ورزش آشنا و برای حضور در آن تشویق شوند. البته که در این راستا مدتی است فدراسیون در حال دادن مجوز تشکیل آکادمی به استان‌هاست و هیئت‌های استان‌های مختلف می‌توانند در این زمینه درخواست دهند و طبق استاندارد‌هایی که فدراسیون در نظر دارد، می‌توانند با ایجاد آکادمی‌ها در مسابقات وارد شوند و در بحث قهرمانی فعالیت کنند. در این صورت تمام وسایل و ابزار‌های ورزشی از جمله سنگ، تخته شنا، میل، کباده و... از سوی آکادمی‌ها در اختیار ورزشکاران قرار می‌گیرد، اما مسئله این است که با وجود تمام تلاش‌هایی که برای احداث زورخانه در نقاط مختلف کشور شده است، هنوز هم بسیاری از شهر‌ها زورخانه ندارند یا اگر دارند تعداد آن‌ها کم است. درست همانطور که تبلیغات جهت علاقه‌مندی جوانان به این رشته باستانی کم است.
درمیان تمام این مسائل، اما آنچه خیلی به چشم نمی‌آید، مشکلات خدمت سربازی ورزشکاران این رشته است. در سایر رشته‌ها، ورزشکاران می‌توانند با کسب عنوان قهرمانی در رقابت‌هایی، چون المپیک معافیت سربازی بگیرند، اما در این رشته اگرچه صحبت‌هایی برای پیگیری شده است، اما هنوز اقدام قابل توجهی انجام نشده و این اصلی‌ترین دغدغه ورزشکاران زورخانه‌ای است به ویژه دانشجویان. فکر می‌کنم ورزش باستانی ایران ارزش آن را دارد که اندکی مورد توجه بیشتر قرار گیرد. ورزش زورخانه‌ای تنها برای ایران است به طوری‌که اگر چه چیزی حدود ۸۶- ۸۵ کشور به آن می‌پردازند، اما هنوز هم زمان مسابقات آسیایی و جهانی که می‌شود از ایران مربی و داور برای آموزش ورزشکاران به کشور‌های دیگر اعزام می‌شود و فکر می‌کنم همین مسئله دلیل خوبی باشد برای آنکه اندکی بیشتر به این رشته توجه شود؛ ورزشی که ضمن تضمین سلامت، می‌تواند الگوی خوبی برای جوانان جامعه باشد.
