سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: خیلی تعجب‌آور نیست که در افکار ما دنیایی از اهداف و آرمان‌ها وجود دارد که در آینده نزدیک یا دور می‌خواهیم به آن‌ها برسیم و صبح تا شب خودمان را حتی در خواب با امید و آرزو سپری می‌کنیم که در پشت این آرزو‌ها به طور یقین نیت‌هایی هم وجود دارد. گستره آرزو‌های ما از یک هدف کوچک به مانند حس و حال خوب داشتن در طول دقیقه‌ها و ساعات همان روز گرفته تا با امید‌های بزرگ‌تر و بدست آوردن شغل خوب و ماشین مدل بالا و مسکن و ویلا و... وسعت دارد. به عبارتی با همین امید و آرزو‌ها زنده‌ایم و زندگی خودمان را بر اساس نقشه‌های امیدوارانه ترسیم و چوب خط‌های روز و شب تقویم را پر می‌کنیم. تمامی افراد آرزو‌های خود را در یک قسمتی از ذهن خود یادداشت کرده‌اند و منتظرند روزی به واقعیت بپیوندد. در میان انبوهی از خواستنی‌های رنگارنگ از آینده، حس انتظار و به نوعی چشمداشت برای خود به وجود آورده‌ایم و انگار یک بسته‌ای از کالا را سفارش داده‌ایم و منتظریم که پیک از راه برسد و به انتظار و امیدمان خاتمه بدهد. در اینجا به واقع سؤالی برایمان پیش می‌آید که این امید و آرزو می‌تواند به نوعی تجویز درمانی برای خودمان باشد. در پاسخ باید گفت در این شکی نیست که امید داشتن از لحاظ روانشناسی حالت انگیزشی مثبتی است که انرژی فرد را هدایت می‌کند و بلااستثناء تمامی افکار امیدبخش، لذت بخش هستند و احساس خوشایند و سرور در فرد تولید می‌کنند. امید به آینده به نوعی درس اعتماد به نفس را در فرد ایجاد می‌کند و او به تناسب آن برای به دست آوردن اهداف و آروز‌های خود بر ناامیدی خط بطلان می‌کشد و با نگاه به آینده در امید به دست آوردن اهداف، خود را به چالش می‌کشاند. از محاسنات امید داشتن به همین جا ختم نمی‌شود. یکی از این موارد موسوم به امید درمانی است که باعث کاهش اضطراب و استرس و افزایش مشارکت در فعالیت‌های محیطی می‌شود و تأثیر مثبت آن در جسم و روح فرد دیده می‌شود. ناگفته نماند که بر اساس یافته‌های محققان و پزشکان امید و دلخوشی به آینده در درمان خیلی از بیماری‌ها از جمله سرطان تأثیر مستقیمی دارد و منجر به بهبودی بیماری افراد شده است. امید و انتظار از آن به عنوان یک دارو که تأثیر بیولوژیک دارد نیز مورد توجه قرار گرفته است به این علت که در علم پزشکی درماندگی و ناامیدی در انسان موجب کاهش آندورفین و عوارضی همچون افسردگی و رخوت را به دنبال دارد در حالی که امید و انتظار مدار‌های مغزی را فعال و آندورفین را آزاد می‌کند و باعث احساس لذت و سرزندگی در فرد می‌شود. امید به زندگی آنچنان مهم جلوه می‌کند که خیلی از کشور‌ها معیار آن را به عنوان شاخص توسعه یافتگی معرفی می‌کنند، به این خاطر که امید به زندگی بالاتر بر اساس تغییر سبک زندگی، بهبود شرایط بهداشتی و درمانی، سواد تغذیه‌ای، افزایش سطح تحصیلات و آموزش و آگاهی افراد عجین شده است. وقتی که امید در وجود آدمی دمیده می‌شود به طور ناخودآگاه گرایشات معنوی، پرهیز از زشتی، دوری از منفی‌گرایی، تقویت انگیزه و چیره شدن بر دشواری‌ها بر خصوصیات شخصیتی فرد اضافه می‌شود و به تناسب آن پیشرفت فرد در جامعه مبتنی بر شایسته سالاری و امکان رشد استعداد‌ها و ظهور خلاقیت‌ها کلید خواهد خورد. پس هیچ‌گاه از امید ناامید نشویم که کلید بسیاری از مشکلات ماست.
