موضوع «کارگران» همواره از مهم‌ترین موضوعات مورد توجه نظام‌های سیاسی بوده است. در نظام سیاسی مبتنی بر سرمایه‌داری کارگر ابزار تولید ثروت برای کارفرماست و در حقیقت نگاه دنیای مادی به کارگر نگاه ابزاری است، اما در دیدگاه اسلام نگاه به کارگر و ارزشی که برای کارگر قائل است، ناشی از ارزش کار است. اسلام برای عمل ارزش ذاتی قائل است. روایت بوسه زدن پیامبر اعظم (ص) بر دستان کارگر و ذکر این مطلب که آتش دوزخ به دست کارگر نمی‌رسد در سیره ایشان نشان‌دهنده عمق توجه به این قشر زحمتکش است، بنابراین گرامیداشت کار و کارگر در ادبیات مفهومی انقلاب اسلامی موضوعی نه از سر یک حرکت اعتراضی اجتماعی (به‌سان غرب) بلکه موضوعی ارزشی و در چارچوب ارزش‌های والای انسانی و اجتماعی قرار دارد.
پیروزی انقلاب اسلامی عظیم مردم ایران نیز با فداکاری‌های کارگران همراه بود. اعتصاب‌های کارگری در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی به ویژه اعتصاب کارگران شاغل در صنعت نفت و سایر صنایع ضربه مهلکی بر پیکره کم رمق پهلوی زد و کارگران نیز همسو با سایر اقشار با لبیک گفتن به ندای امام امت نقش مهمی در پیروزی انقلاب اسلامی ایفا کردند.
به جهت گرامیداشت ارزش والای کار، کارگران در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران موردتوجه قرار داشتند. اصل۳۱ قانون اساسی در خصوص مسکن کارگران، اصل۱۰۴ قانون اساسی در خصوص تشکیل شورا‌های کارگری و نیز اصول ۴۱ و ۴۶ قانون اساسی در خصوص کار مدنظر قرار دارد. در سیره رهبری نیز توجه به کارگران به عنوان یک موضوع مهم همواره مطرح بوده است. سال ۱۳۹۱ از سوی رهبر معظم انقلاب به عنوان سال «تولید ملی و حمایت از کار و سرمایه ایرانی» نامگذاری شد و حداقل دو مورد از سیاست کلی نظام (سیاست‌های کلی نظام در اشتغال و سیاست‌های کلی تولید ملی، حمایت از کار و سرمایه ایرانی) مستقیم یا غیرمستقیم به کارگران مرتبط است، با این حال به دلایل مختلف موضوع کارگران همواره سمبلیک و در حد گرامیداشت روز جهانی کارگر مورد توجه بوده و از توجه به مفهوم ارزشمند کار و کارگر به عنوان عامل اصیل این مهم غفلت شده است. حمایت‌های قانونی از کارگران وفق قانون اساسی باید به تأمین مسکن کارگران می‌انجامید، اما این قشر زحمتکش همواره به تنازع برای بقا در کارگاه و حفظ شغل می‌اندیشند و در بسیاری موارد با دریافت حقوق‌های حداقلی در کارگاه‌های ناایمن و مشاغل خطیر اشتغال دارند، البته نباید از دستاورد‌های حاصل از تلاش‌های سه‌جانبه دولت، کارگران، کارفرمایان برای ارتقای حقوق کارگران غافل بود. یقیناً در سال‌های پس از پیروزی انقلاب اسلامی حقوق کار در ایران پیشرفت قابل قبولی داشته است، اما تا تحقق عملی همه حقوق کارگران به لحاظ کرامت والای این قشر فاصله زیادی وجود دارد. قانون کار در سال ۱۳۶۹ با طی کردن پستی‌ها و بلندی‌های بسیاری در نهایت به تصویب مجمع تشخیص مصلحت نظام رسید و همین امر تلاش‌های زیاد برای اصلاح قانون کار در مجلس شورای اسلامی را تاکنون نافرجام گذاشته است. به‌روزرسانی وضعیت‌های هنجاری حمایتگری از کارگران در پرتو تضمین حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی این قشر عزیز با ملحوظ داشتن ارزش ذاتی کار می‌تواند نقش مهمی در افزایش عزتمندی کارگران و در نتیجه افزایش شاخص‌های اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی داشته باشد.
