سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: آدمها با پیرشدن خسیس میشوند یا دستودلباز؟ پژوهشها میگویند همهچیز به این بستگی دارد که آنها درباره سنشان چه احساسی داشته باشند. برخی ۵۰، ۶۰سالهها بیشتر اوقات زیر لب غر میزنند که «پیر شدیم رفت»؛ با اینحال شبانهروز فکر حفظ پولهایشان هستند، اما یکسری هم هستند که میفهمند قرار است ۳۰، ۴۰ سال دیگر در این دنیا زندگی کنند، گویا یکبار دیگر احساس جوانی میکنند و به این فکر میافتند که چگونه از باقیمانده عمرشان لذت بیشتری ببرند. این تغییر رویکرد باعث میشود وقتی به ۸۰ سالگی میرسند، مثل ۲۵سالهها ولخرجی کنند.» این مطلب را پل سالیوان نوشته و در وبسایت نیویورک تایمز انتشار داده است. وبسایت ترجمان نیز آن را با ترجمه علیرضا شفیعینسب منتشر کرده است. مطلب را با اندکی تلخیص میخوانید
والدینی که صبح تا شب دنبال بچههایشان میدوند همیشه از احساس پیری مینالند، اما والدین همین افراد، به شرط تندرستی و اندکی ثروت احتمالاً بگویند احساس جوانی و سرزندگی میکنند؛ یعنی خیلی بهتر از چیزی که قبلاً برای سن ۶۰، ۷۰ یا ۸۰ سالگی انتظارش را داشتند. ظاهراً این ویژگی سالمندان که به جوانی، توان و زندگی فوقالعادهشان مینازند، دارد بیشتر و بیشتر میشود، اما بسیاری از کارشناسان معتقدند سنی که برای خود احساس میکنید (نه عدد واقعی سن) بر نحوه تفکرتان درباره پول تأثیر میگذارد. آنها بر این باورند که این احساس بر نحوه پسانداز، خرجکردن و بخشیدن پول و نیز نقشههای مربوط به بهجاگذاشتن ارث و میراث تأثیر میگذارد. این اثرگذاری منحصر به یک درصد سرمایهدار یا حتی محدود به مرفهان طبقه متوسط روبهبالا نیست. به گفته چیپ کانلی، بنیانگذار آکادمی مدرن سالمندان، پژوهشها نشان داده که افراد حتی اهالی طبقه متوسط رو به پایین در صورت تندرستی، در دهه ۵۰سالگی عمر خود به ارزیابی مجدد داراییهاشان میپردازند تا تدارک یک عمر طولانی را ببینند، طولانیتر از آنچه قبلاً انتظار داشتند. عدد سن قطعاً مشخص است و روال ثابتی دارد و احساس سنتان داخل ذهن شماست، اما واقعیت این است که عمر مردان و زنان نسبت به گذشته افزایش یافته است، اما بازنشستگی در سن ۶۵سالگی و ادامه زندگی با پولهای پسانداز شده برای خیلیها مقدور نیست. در ضمن پژوهشگران میگویند این کار به لحاظ مالی هم منطقی نیست و میتواند طول عمر را کاهش دهد. افرادی که احساس تندرستی میکنند، عملکرد کاملاً متفاوتی دارند؛ این افراد مدت بیشتری کار میکنند یا پروژههای جانبی میگیرند تا پساندازشان بیشتر شود. در عین حال، سفر میکنند و از زندگی لذت میبرند. در واقع این افراد همان کاری را میکنند که بیستواندیسالهها بدون ترس و نگرانی انجام میدهند. آقای ویکتوالد ۶۹ساله میگوید: «کسانی که احساس تندرستی میکنند و کاملاً روی فرم هستند احتمالاً تصور کنند که عمر زیادی پیش رو دارند. این هم خبر خوب است و هم خبر بد. شاید گرفتار بیماری نشوند، اما قرار است زیاد عمر کنند، پس به پول بیشتری نیاز خواهند داشت.» آقای کانلی میگوید، خیلی از افرادی که مسن هستند، اما پولشان را به روش جوانان خرج میکنند (یعنی صرف چیزهایی که میکنند که برایشان معنا دارند، اما چیزهای بیهوده نیستند) در برههای از عمرشان دچار چیزی شدهاند که آن را «اصلاح بزرگ میانسالی» میگذارد. این اصلاح در سن حدود ۵۵ سالگی به افراد کمک میکند تا ثروتی را که در فاز اول زندگیشان انباشتهاند تا حد ممکن بکاهند و دیدی واقعبینانهتر درباره نحوه بیشتر عمرکردن و موقعیت لازم برای این کار به دست بیاورند. او میگوید این عادت کاهش ثروت هم در میان سالمندان طبقه متوسط رو به بالا که از ویلا به آپارتمان میآیند رواج یافته و هم به همان اندازه در میان مزدبگیران طبقه متوسط روبهپایین محبوبیت دارد، یعنی کسانی که درمییابند پول کمتری برای گذران باقی عمر خود خواهند داشت. آقای کانلی ۵۸ ساله میگوید: «ما میخواهیم به مردم بفهمانیم که با شرایط امروزی، عمر زیادی پیش رو خواهند داشت، پس نباید برای گذران روزگار خود فقط به تأمین اجتماعی چشم امید داشته باشند. قرار نیست در ۶۵ سالگی بازنشست شوند و میتوانند بر حسب خواسته یا نیاز، یک کار پارهوقت هم داشته باشند.» این بازنگری به سالمندان کمک میکند، در مورد تصمیمات مالی، دیدی جوانپسند ولی عملگروانه داشته باشند. ادامه کسب درآمد در مراحل بعدی زندگی بخش عمده این تغییر دیدگاه است. فارغ از اینکه این کار به چه شکل انجام میشود، نکته قطعی آن است که این ۶۰، ۷۰ سالهها قرار نیست، بنشینند اخبار ماهواره را تماشا کنند و منتظر تخفیفهای رستوران باشند، بلکه مشتاقند تا دل به دریا بزنند و به دنیای بیرون برگردند. ویژگی مشترک سالمندانی که میتوانند پول را مثل جوانان خرج کنند، خودمهاری است. بسیاری از این افراد در جوانی نیز همین ویژگی را نشان داده و عادت پسانداز را در خود پروردهاند. برخی دیگر هم ممکن است دیرهنگام و ناگهانی متوجه شوند. کلی گلداسمیت، استادیار بازاریابی در دانشکده مدیریت وندربیلت اُوِن میگوید: «افرادی را میبینیم که در دهه ۶۰ سالگی بهشکل افراطی شروع به پسانداز میکنند. آنچه من از این قضیه میفهمم این است که با نزدیکترشدن به سالهای بازنشستگی آدم درمییابد که در ۱۰سال آینده هم قرار است، همین آدم باشد. فاصله میان شخصیت الان و شخصیت آیندهتان بسیار جزیی است.» آشوک کالرو، پژوهشگر بازنشسته آزمایشگاههای بِل و دوست آقای کنت در سنپترزبورگ میگوید که در سن ۷۵سالگی نسبت به سابق برخورد خیلی راحتتری با پول دارد. خانم گلداسمیت، برای آن دسته از افرادی که فاقد خودمهاری هستند، به آزمایشهای هَل هرشفیلد در دانشگاه کالیفرنیا و دنیل بارتلز در دانشگاه شیکاگو اشاره میکند. در این آزمایشها، سوژهها عینک واقعیت مجازی به چشم میزنند و از طریق آن خود را در دهه ۸۰سالگیشان میبینند. او میگوید این تجربه باعث میشود افراد با اشتیاق بیشتری پاداشهای بلندمدت را بر پاداشهای دمدستی برگزینند و این امر تصمیماتشان را در مورد بازنشستگی تغییر میدهد. خانم گلداسمیت میگوید والدین جوانی که از پیری گلایه میکنند سخت در اشتباه هستند. او میگوید: «من همیشه میگویم احساس پیری میکنم، اما واقعیت این است که من فقط خستهام و کارهایم زیاد است و سرم بیش از حد شلوغ است، اما این هیچ ربطی به سن ۸۰سالگیام ندارد.» او میگوید این خستگی زمانی مشکلساز میشود که بر تصمیمات تأثیر بگذارد. «کاری که باید انجام دهم این است که دوباره انرژی بگیرم، یعنی به خواستههایم جامه عمل بپوشانم.» دیوید بَکستر از گروه مشاوره بکستر (شرکت مشاوره بازاریابی و پژوهش درباره پیری) میگوید: «تصورات جوانترها براساس آنچه از والدین و والدین والدینشان دیدهاند، شکل میگیرد. نکته مهمی که باید به یاد داشت این است که آنها با نظام سلامتِ دیروز و سبکهای دیروز بزرگ شدهاند، اما ما نظام سلامت و سبکهای امروز را داریم.» نتیجه این است که مردم نحوه تفکر و زندگی با منابع مالی در دسترسشان را تغییر دادهاند. آقای بکستر میگوید: «پیری یک پدیده جدید است» و این پدیده جدید از انسانها میطلبد که در نحوه پرداخت بهای آن بازنگری کنند.