سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: محمدمهدی عسگرپور که در سال آینده دبیری سیوهشتمین جشنواره جهانی فیلم فجر را بر عهده خواهد داشت، از اینکه برخی از تهیهکنندگان سینما در این روزها مصاحبه میکنند و از تعطیلی جشنواره جهانی فجر صحبت میکنند، پریشان شده و در یادداشتی با عنوان «کرونا، سینما و صف ماسکداران» به این موضوع پرداخته است.
عسگرپور نوشته است: «ناگفته پیداست که سینمای ایران مثل بسیاری از موضوعات دیگر در طول یک ماه اخیر و لابد چند ماه آینده تحت تاثیر شیوع ویروس کرونا شرایط بسیار سختی را سپری میکند؛ شرایطی که تا به حال تجربه نکرده بود. قطعاً در این میان برخی فعالیتها با لطمات جدیتری مواجه شدهاند که صاحبان فیلمهایی که در جدول نمایش بودند، برخی پخشکنندگان و سینماداران از این قبیل هستند. به شکل طبیعی در این ایام هر گروه یا فردی نیز با انگیزههای متفاوت مایل است یافتهها یا درخواستهای خود را به اشتراک بگذارد و حتی برای شرایط آتی نیز پیشنهاداتی ارائه کند؛ پیشنهاداتی که گاهی از سر دلسوزی، منفعتی را برای گروهی بزرگ میتواند شامل شود و گاهی آنقدر جمع و جور و شمرده باشد که فقط پیشنهاددهنده و چند تن از دوستانشان از آن بهره میبرند. سابقه هم نشان داده آن دسته که خوشصحبتترند و مقدار تریبونی هم دارند و به خاطر ذهن محاسبهگرشان از توان محدود دولت در جبران خسارات پیشاپیش آگاهند، سریعتر در صف طلبکاران نوبت میگیرند وای بسا صف را هم خود تشکیل میدهند، فارغ از اینکه در درجه نخست لازم است بدانیم چه کسانی به معنای واقعی بیشترین لطمه را دیدهاند و بعد ببینیم چگونه میشود جبران ضرر کرد.»
وی که مدتها مدیر عامل خانه سینما بود، ادامه میدهد: «تجربه کار در خانه سینما به من نشان داد، اقشاری به شدت آسیبپذیر در صنوف مختلف هستند که حتی تریبونی برای بیان مشکلاتشان ندارند، بسیاری از آنها در طول چند سال شاید یک بار هم درگیر پروژهای نمیشوند و مثلاً اگر این دسته را که کم هم نیستند در این ایام در نظر بگیریم، به شدت محتاجترند تا صاحبان عمده مجموعههای سینمایی که غالباً در طول چند سال اخیر هر کدام و در رقابت محدود بین خودشان سالنهای سینمایی بیشتری را تملک کردهاند و در زمان شمارش سودهای سالهای اخیرشان به دورترین چیزی که میاندیشیدند سختی معیشت همکارانی بود که با سیلی صورت خود را سرخ نگه میداشتند و حالا هم حاضر نیستند پس از سالها سود، به زیان دو یا سه ماهه و موقت تن دهند و نقدترین چیز برایشان ارائه نسخه تعطیلی رویدادهای فرهنگی و جشنوارههای سینمایی است، یعنی تعطیلی بخشی از سینما به نفع بخش دیگر. انگار ناتوانیها به حدی رسیده که حتماً باید در درون خانواده، یک چیزی (فعلاً همان بخشی که کورسویی از دیپلماسی عمومی و پرداختن به سینمای فرهنگی و هنری در آنها دیده میشود) فدای چیزی از همان خانواده (که فعلاً چند نفر صاحب مجتمعهای سینمایی که در غیاب بسیاری از چیزها مالک کل سینما شدهاند) شود، فعلاً چاقوهایشان را برای رویدادی تیز میکنند که با خودشان و در حد بضاعتشان نشان فرهنگی دارد و توانسته به مقدار قابل توجهی به بودجههای غیر از وزارت فرهنگ و ارشاد اتکا کند و کمی کودکانه است اگر فکر کنیم با تعطیلیشان، حامیان مالی این جشنوارهها حاضرند پولشان را به آن بخش از سینما که رشد فرهنگی دستکم اولویت اولش نیست و معادلات مالیاش هم ترتیبات دیگری دارد، بدهد.»
عسگرپور در ادامه نوشته است: «به نظرم طرح تعطیلی رویدادهای سینمایی با بیان بیفایده بودنشان به نفع تعدادی مجموعهدار که اتفاقاً از جهت تعداد، بسیار کم و از جهت مال و اموال بسیار پرقدرتند، با ظاهر تا حدی عوامفریبانهاش یک تیر است با دو نشان؛ جذب مالی بودجه (هر چقدر که امکان دارد) برای کسانی که سودهای چند سالهشان کاملاً به خودشان مربوط بوده و ضرر اخیر را به حساب بیتالمال میگذارند و از سر راه برداشتن باقی مانده پایگاههای مقاومت فرهنگی سینما، به نفع سیطره کامل سینمای سطحی و فاقد استاندارد که دیر زمانی است با سرمایهگذاری همین دوستان سینمادار همانند ویروسی واگیردار به جان سینمای ملی افتاده است.»