هرمزگان را باید جزو استانهای ویژه کشور به شمار آورد. استانی که اگر بتواند از تمام ظرفیتهای طبیعی و اقتصادی خودش بهره ببرد، نه تنها بیکاری نخواهد داشت بلکه قادر است برای بخش عظیمی از جوانان استانهای همجوارش هم شغل ایجاد کند.
این استان دارای ظرفیت بالای طبیعی است. از جمله دریا و صنایع وابسته آن و مناطق گردشگری بینظیر که شامل اکوسیستمهای جزیرهای تا کوهستانی میشود. همچنین هر یک از شهرستانهای این استان با جاذبههای منحصربهفرد خود، رتبه اول شیلات و صید و صیادی و تکثیر و پرورش میگو و ماهیان دریایی در کشور را به خود اختصاص داده است.
از طرف دیگر وجود دو بندر کلیدی و اساسی در زمینه صادرات و واردات و گمرکات، دارا بودن انواع صنایع حمل و نقل مانند ریلی، دریایی، زمینی و هوایی و وجود مناطق آزاد کیش، قشم و مناطق ویژه اقتصادی خلیج فارس، هرمزگان را آنقدر مطرح کرده که دیگر نیازی نباشد از پالایشگاههای نفت و گاز، صنعت فولاد و آلومنیوم و روی، قطب محصولات کشاورزی و زراعی خارج فصل و همچنین محصولات باغی متنوع آن حرفی بزنیم.
با این اوصاف میتوان به جرئت گفت که بیدرایتی و بیتدبیری مدیران و مسئولان این استان موجب شده تا به راحتی آمار حدود ۱۱ درصدی نرخ بیکاری به نام هرمزگان ثبت شود و افتخار مدیران این استان این باشد که نرخ بیکاریشان از میانگین کشوری پایینتر است!
شعار ایجاد اشتغال برای جوانان جزو همان شعارهایی بود که توانست رأی زیادی را برای انتخاب رئیسجمهور به این سمت به ارمغان بیاورد. اما متأسفانه بعد از اتمام دولت یازدهم و آغاز دولت دوازدهم، نه تنها قدمی در این رابطه برداشته نشد بلکه شرایط هر روز بدتر هم شد. به طوری که خبرهای ارسالی از استانها نشان میدهد حالا آنها در اینکه نشان دهند کدام یک رتبه برتر بیکاری را دارند به رقابت پرداختهاند. بر همین اساس هرمزگان رقم ۱۱ درصدی را به خود اختصاص داده است. البته این رقم تا ۱۸ درصد هم توسط مسئولان دیگر عنوان میشود. این در شرایطی است که آمارها از وجود بیش از ۱۷ هزار فارغالتحصیل دانشگاهی بیکار در این استان خبر میدهد.
امروز هرمزگان توانسته در زمینه تربیت دانشجو آمار خوبی به خودش اختصاص بدهد به طوری که تعداد جمعیت دانشجویی آن ۸۵ هزار ۲۷۱ نفر اعلام شده است. اما متأسفانه از میان فارغ التحصیلان دانشگاههایش هم بیش از ۱۷ هزار نفر بیکار در انتظار ورود به بازار کار هستند.
فارغ از اینکه نرخ بیکاری در استان۱۱ یا ۱۵ یا ۱۸ درصد باشد چه فرقی میکند. زیرا باید پرسید چرا در اقیانوسی مملو از ظرفیتهای بالفعل و بالقوه این پایتخت اقتصادی آمار بیکاری فزآینده وجود داشته باشد و در هر خانواده هرمزگانی یک تا دو نفر یا بیشتر بیکار وجود داشته باشد.
این سناریوی غمانگیز نشان از این دارد که مدیریت این صنایع و دستگاهها ناکارآمد بوده و قادر به تولید کارآفرین نیستند و در نتیجه قادر به بکارگیری این ظرفیتها از هرمزگانیها و مردم ماندگار در هرمزگان نیستند و اهمیتی هم به اشتغال بومیان و نیروهای ماندگار در استان نمیدهند.
تأسفبارتر اینکه وقتی مسئولان دولتی حاضر در استان هرمزگان مورد ارزیابی قرار میگیرند، مشخص میشود اکثر آنها و مدیران شرکتهای دولتی مستقر در استان غیر بومی و غیر ماندگارند و حتی برخیها پروازی هستند و حاضر نیستند که خانواده خود را همراه بیاورند تا آنها هم در مشکلات مردم استان شریک باشند!