فیلمساز سعی کرده است کل روایت فیلم را با دو زنجیره علت و معلولی عشق و نفرت نمایش دهد:
موضوعات فیلم های سینمایی در دو - سه سال اخیر به دلیل پرداخت به برخی ناهنجاری های موجود در جوامع غربی و سعی در انتقال آن و هم زاد پنداری برای آن در جامعه ایران ؛ همواره مورد بحث متخصصان امور فرهنگی در کشور بوده است ؛ نگاهی کوتاه به یکی از این آثار که با محوریت سه موضوع عشق خیابانی - نفرت و خیانت به روی پرده نقره ای پا گذاشته است پنجره های بیشتری را از عمق این ماجرا برای مخاطب باز خواهد کرد :
سرویس فرهنگی « سراج ۲۴ » ؛ پیمان و مهسا دوست یکدیگرند ، پگاه ( یا همان لیلا) دوست مهسا بوده و از طریق مهسا با پیمان آشنا می شود ، در عین حال برادر مهسا عاشق پگاه بوده و قصد دارد با وی ازدواج کند ؛ پیمان با پگاه آشنا شده و عاشق او می شود ولی پگاه بخاطر خواهرش قصد دارد از پیمان انتقام بگیرد ؛ زمانی که پگاه به حقیقت رابطه خواهرش و پیمان پی می برد عاشق پیمان می شود. مهسا که به این مطلب پی برده است سعی می کند از پیمان انتقام بگیرد.
کلیدی که در همان اوایل آشنایی پیمان با پگاه فیلمساز در اختیار بیننده قرار داده تا از طریق آن به این دو زنجیره آگاه شود عبارتی است که پگاه به پیمان می گوید : «زنی که دوستت دارد را آزار خواهی داد و عاشق کسی می شوی که ترکت می کنه» !
بر این اساس می توان براحتی و در همان اوایل فیلم به چهارچوب قصه که بر دو عنصر عشق ، نفرت و خیانت با محوریت پیمان شکل گرفته پی برد ؛ برای آنکه بیننده به عشق و نفرت رسیده و این دو، تاثیر واقعی خود را بر بیننده بگذارند فیلمساز چاره ای جز پرداخت دقیق و کامل شخصیت پیمان نخواهد داشت؛ اما با کمال تاسف شخصیت وی در حد تیپی با تضادهای فراوان باقیمانده و به همین علت عشق و نفرت نیز بسیار بسیار سطحی نشان داده شده تا جایی که به هیچ وجه نمی توان به آن عشق و نفرت گفت.
آنچه فیلمساز درباره برون پیمان به ما می گوید اینست که وی پسری مجرد و پولدار بوده که پدرش را از دست داده و در گذشته به کانادا سفر کرده و اکنون که در ایران است هر از چندگاهی خواهرش به او سر می زند؛ در مورد خلق وخوی پیمان و مسائل روحی و روانی وی که با عشق و نفرت ارتباطی تنگاتنگ داشته اطلاعاتی محدودتر و سراسر تضاد به بیننده داده می شود.
در آغاز فیلم زمانیکه پیمان با پگاه آشنا می شود از دیالوگها و رفتار پیمان این ذهنیت بوجود می آید که وی بچه پولداری است خوشگذران که هر از چند گاهی با دختری دوست و پس از مدتی او را رها می کند و هر چه فیلم جلوتر رفته و رابطه پگاه و پیمان صمیمی تر و شکاف بین پیمان و مهسا عمیق تر می شود، این ذهنیت نیز قوت بیشتری می یابد.
این مطلب تا زمان مطرح شدن حقیقت رابطه خواهر پگاه و پیمان ادامه دارد ولی ناگهان در چرخشی صد و هشتاد درجه ای اطلاعاتی به بیننده داده شده که نشان از عشق واقعی پیمان است؛ که این مسئله در تضاد با اطلاعاتی ست که در ابتدا داده می شود. البته ممکن است فیلمساز این ادعا را داشته باشد که این تضاد در روحیه پیمان بوده و هدف وی از این کار نشان دادن بیماری پیمان مثلا سادومازوخیسم است. ولی زمانیکه آشکار می شود مهسا با پیمان رفاقتی صوری داشته و تنها برای آَشنایی پگاه با پیمان این کار را کرده، و پس از آن نیز مشخص می شود که پگاه تنها برای انتقام با پیمان دوست شده است، احتمال بیمار بودن پیمان کاملا از بین رفته و احتمال بیمار بودن پگاه و مهسا (خصوصا سادیسم داشتن مهسا) قوت می یابد.
غیر از شخصیت پیمان روابط دیگر اشخاص نیز بسیار سطحی و خام بوده که این مسئله منجر به از بین رفتن حس عشق و نفرت در صحنه های مختلف می شود ؛ به عنوان مثال زمانیکه هدف، هویت و اسم اصلی پگاه برای بیننده آشکار می شود، بدلیل آنکه رابطه پیمان و خواهر پگاه پرداخت نشده و تنها به این مطلب اشاره می شود که خواهر پگاه بخاطر پیمان خودکشی کرده است، در صحنه های مربوط به انتقامگیری حس نفرت منتقل نمی شود؛ که در این میان بازی بسیار بسیار بد سپیده خداوردی در نقش پگاه به نابودی این حس کمک بسیار خوبی کرده است. در صحنه ای که پگاه سعی دارد پیمان را در دریا رها کند، با آنکه فیلمساز نماهای زیادی را برای نمایش استرس، نفرت و در نتیجه انتقام از زوایای مختلف گرفته ولی بازی خداوردی خصوصا بیان چهره هیچ حسی را منتقل نکرده و بشدت از پگاه کاسته است؛ در همین صحنه فیلمساز با رفت و برگشت نما بر روی پگاه و پیمان قصد خلق تعلیق داشته که به دلیل سطحی بودن روابط و نیز پایان بسیار بد صحنه، تعلیق عمق پیدا نکرده و تمام تلاش فیلمساز بی ثمر می ماند؛ که البته از این دست صحنه ها در فیلم زیاد دیده می شود.
به طور کلی در تمام قسمت های فیلم شکل کلی از یک داستان رمز آلود و پر از خیانت و بدبینی مشاهده می شود که به نظر می رسد الگو برداری این فیلم از برخی آثار سینمایی کشور ترکیه که در چند سال اخیر با دوبله شدن به زبان فارسی مورد توجه بسیاری از بینندگان ایرانی قرار گرفته است؛ نشان از رواج ژانری ویران کننده در سینمای ایران دارد که بدون اعمال نظرات کارشناسی در رابطه با آن فقط به صرف کسب مخاطب کپی برداری و ساخته می شود .
