جوان آنلاین: داستان آرش را همه شنیده‌ایم؛ تیراندازی که جانش را در تیر گذاشت و آن را از قله‌های البرز رها کرد تا مرز ایران را تعیین کند.
آرش، اسطوره‌ای برای زمان ما
این اسطوره، سال‌هاست در حافظه‌تاریخی ما زنده است، اما امروز، در دل تهدیدها، دوباره معنا پیدا کرده است. تهران امروز، با تندیسی در میدان ونک، اعلام کرده است که این سرزمین هنوز آرش دارد؛ هنوز کسانی هستند که جان خود را در کمان می‌گذارند و به‌سوی خطر پرتاب می‌شوند.
میدان ونک؛ خاکریز فرهنگی تهران
در دل یکی از شلوغ‌ترین میدان‌های شهر، سازه‌ای قد علم کرده است که نه‌فقط یک مجسمه، بلکه پیامی روشن است؛ اینکه ما ایستاده‌ایم. تندیس آرش، بر سکویی هشت‌متری، تبدیل شده به صدای مردمی که این روز‌ها بیش از هر چیز، به معنا نیاز دارند. علیرضا زاکانی، شهردار تهران در آیین رونمایی از این اثر گفت: آرش کمانگیر نمادی از تاریخ کهن ایران زمین و جلوه‌ای اساطیری از مرزبانان و حافظان این سرزمین است. وی افزود: از آغاز تا امروز همواره بوده‌اند آرش‌هایی که از استقلال ملی ایرانیان دفاع کرده و در برابر طمع بیگانگان به مرز‌های وطن از جان مایه گذاشته‌اند. همچنین عبدالمطهر محمدخانی، سخنگوی شهرداری تهران در این‌باره نوشت: دوست داشتیم بزرگ‌ترین مجسمه برنزی ایران را در مراسمی باشکوه و با حضور سردار حاجی‌زاده و مرزداران عزیز رونمایی کنیم، اما دیدن مجسمه آرش کمانگیر در این روز‌های ایستادگی در برابر رژیم کودک‌کش برای مردم عزیز تهران دوست‌داشتنی، شیرین‌تر از برگزاری رویداد رونمایی است. آرش‌های امروز ایران عزیز سلامت و پیروز باشند و یاد شهیدان گرامی.
تهران، شهری با حافظه ایستادگی
از روز‌های جنگ تحمیلی تا تحریم‌های نفسگیر، تهران بار‌ها زخمی شده و دوباره برخاسته است. این بار نیز در دل تهدید، به‌جای پناهگاه، «نماد» ساخته است. تندیسی که فریاد می‌زند: تهران فقط شهر دود و ترافیک نیست؛ اینجا شهر ایستادگی است.
آرش‌های بی‌نام این سرزمین
امروز آرش تنها یک افسانه نیست؛ او هزاران چهره دارد. از خلبانان و افسران پدافند گرفته تا امدادگران، تکنیسین‌ها و نیرو‌های بی‌نامی که امنیت را بی‌صدا نگه داشته‌اند. تندیس آرش، یادبودی برای آنهایی است که در خطوط اول، بی‌هیاهو، جان در کف دارند.
هنر، خط مقدم جبهه فرهنگی
در زمانه‌ای که جنگ رسانه‌ای، روان‌ها را نشانه رفته، هنر می‌تواند خنثی‌کننده این حملات باشد. تندیس آرش در میدان ونک، پاسخی هنری به جنگ روانی دشمن است. پیامی برای مردم: ما هنوز هستیم، هنوز می‌مانیم، هنوز ایمان داریم.
مردمی که از کنار این تندیس می‌گذرند، پیام آن را در دل خود شنیده‌اند. زنی می‌گفت: «این مجسمه یعنی هنوز ریشه داریم.» مردی جوان، کودک در بغل، زمزمه کرد: «باید بچه‌هامون آرش رو بشناسن؛ نه به‌عنوان افسانه، بلکه به‌عنوان نماد ما.»
تیری در پرواز
آرش، تیرش را برای مرز رها کرد؛ امروز، تیر او به سمت دیگری رفته: به سمت یأس، تردید، بی‌هویتی. تهران با این تندیس گفته است: ما نه‌تنها مقاومت می‌کنیم، بلکه روایت‌ساز هم هستیم و این، مهم‌ترین پاسخ ما به تهدید‌های امروز است. میدان ونک دیگر تنها تقاطع خیابان‌ها نیست؛ حالا تقاطع ایمان و ایستادگی است؛ جایی که تهران، تیر آرش را دوباره به سمت بیداری پرتاب کرده است.
