سرویس ورزشی جوان آنلاین: ناکامی تکواندو ایران در بازی‌های المپیــک ۲۰۲۰ دلایل زیادی دارد، اما عجیب اینجاست که مدیریت فدراسیون هیچ نقشی در کسب نتایج ضعیف سه نماینده اعزامی به توکیو نداشته است! با اینکه محمد پولادگر به خاطر عملکرد دور از انتظار ملی‌پوشان از مردم عذرخواهی کرد، ولی یک‌بار دیگر نشان داد که حاضر نیست اشتباهات مدیریتی‌اش را بپذیرد.
سرانجام نتیجه کمیته فنی فدراسیون تکواندو در خصوص واکاوی علل کسب نتایج ضعیف تکواندوکاران المپیکی اعلام شد، آن هم طی یک بیانیه که در آن از مقصران زیادی رونمایی شده است: «در حالی که اردو‌های تیم ملی در شرایط حاد کرونایی تعطیل بود، آرمین هادی‌پور در جریان تمرینات انفرادی خود دچار آسیب‌دیدگی شد و متأسفانه بنا به تشخیص اشتباه کمیسیون تخصصی فدراسیون پزشکی ورزشی در مهرماه ۱۳۹۹ فرصت جراحی و درمان این ورزشکار در زمان مناسب از دست رفت. همین تأخیر منجر به افزایش وزن قابل توجه میرهاشم حسینی گردید که به نظر می‌رسد مهم‌ترین علت عدم نتیجه‌گیری وی بوده است. اقدام عجیب و بی‌سابقه کمیته بین‌المللی المپیک در تغییر جدول برگزاری رقابت‌ها با اعطای سهمیه وایلدکارت به ورزشکار پناهنده و اصرار بر مواجهه با ناهید کیانی، ضعف تاکتیکی ورزشکاران، نبود نظارت فنی مناسب بر روند آماده‌سازی تیم ملی و اردو‌های طولانی‌مدت و فرسایشی در نتیجه المپیک توکیو تأثیر‌گذار بوده است.»
ضعف‌های فنی
جای خوشحالی دارد که فدراسیون حداقل ضعف‌های فنی ملی‌پوشان را پذیرفته است. تکواندوکاران اعزامی زیر نظر فریبرز عسگری و مهرو کمرانی چندین مرحله اردو را پشت سر گذاشتند و در نهایت با آمادگی خوبی راهی سرزمین آفتاب شدند، اما با شروع مسابقات ضعف‌های کهنه کار دست سه ملی‌پوش کشورمان داد. میرهاشم حسینی و آرمین هادی‌پور جزو امید‌های ما برای کسب مدال بودند، اولی اضافه‌وزن داشت و دومی هم با رباط پاره مبارزه کرد. نقطه مشترک هر دو نفر ضعف‌های تاکتیکی، خوردن ضربات سر و اشتباهات مکرر بود. حریف ازبکستانی در مبارزه با میرهاشم ۳۴ امتیاز گرفت و در شانس مجدد هم حریف کره‌ای با ۹ امتیاز اختلاف نماینده ایران را از دور رقابت‌ها کنار زد. هادی‌پور مصدوم نیز در مصاف با رقیب آرژانتینی مبارزه پرانتقادی داشت و با دریافت ضربات سر با ۲۰ امتیاز کمتر از شیاپ‌چانگ توکیو حذف شد. این‌ها تنها بخشی از ایرادات فنی و تاکتیکی دو المپیکی تیم مردان است، حال آنکه این ضعف‌ها را همه به عینه دیدند و نیازی هم به برگزاری جلسه کمیته فنی نبود. درست است که کادر فنی در این زمینه باید پاسخگو باشد، ولی عسگری و دستیارانش با انتخاب فدراسیون روی کار آمده‌اند. ضمن اینکه از دست رفتن زمان طلایی برای جراحی آرمین هادی‌پور برای اولین بار مطرح و فدراسیون پزشکی ورزشی درست پس از حذف این ورزشکار و ناکامی در کسب مدال مقصر شناخته شده است. تا قبل از آن حرف از غیرت هادی‌پور زده می‌شد و اینکه این ملی‌پوش با پای مصدوم هم می‌تواند در المپیک مبارزه کند.
پروژه حذف
در بیانیه صادر شده باز هم به پروژه دسیسه‌چینی اشاره شده، پروژه‌ای که به‌زعم آقایان دست از سر تکواندو برنمی‌دارد و هر بار به یک شکل رخ نشان می‌دهد! حتی اگر بپذیریم دادن وایلدکارت به فلان ورزشکار پناهنده توطئه بوده و باخت ناهید کیانی را برنامه‌ریزی تلقی کنیم، اما باز هم ضعف‌های موجود را نمی‌توان کتمان کرد. با روحیه پایینی که تنها بانوی المپیکی تکواندو کشورمان در بازی‌های ۲۰۲۰ داشت، حتی اگر از پس آن ورزشکار پناهنده هم برمی‌آمد قطعاً نمی‌توانست مقابل جید جونز قهرمان دو دوره متوالی المپیک قدعلم کند. متأسفانه در بخش تکواندو بانوان هم نقاط ضعف زیادی وجود دارد که بهتر است به جای فرافکنی و فرار رو به جلو اقدامی عملی در جهت برطرف کردن آن‌ها صورت گیرد.
عدم نظارت؟
عجیب‌ترین بخش بیانیه مربوط به بحث عدم نظارت فنی است. نبود نظارت فنی بر اردو‌ها و فرسایشی خواندن آن‌ها بحثی است که کمیته فنی از آن به عنوان یکی از علل ناکامی یاده کرده، در حالی که اذعان به این موضوع باز هم رأس مدیریت فدراسیون را زیر سؤال می‌برد. نبود مدیر فنی یکی از ایراداتی است که از قبل المپیک نیز به آن اشاره می‌شد، ولی فدراسیون مسئولیت تیم ملی را به «سازمان تیم‌های ملی» سپرده و این سازمان مستقیماً زیر نظر رئیس فدراسیون است. علاوه بر این پولادگر و همکارانش از برنامه کادر فنی اطلاع داشتند و اگر از نظر آن‌ها این برنامه فرسایشی بوده، چرا اجازه اجرای آن را داده‌اند؟!
راه‌حل‌ها
احیای تیم ملی امید به منظور تقویت پشتوانه‌سازی، بازنگری بر نحوه برگزاری لیگ‌های قهرمانی، اصلاح ساختار و تشکیل شورای فنی به منظور نظارت بر برنامه‌ها و فعالیت‌های تیم‌های ملی و دعوت از کارشناسان خبره جهت تقویت کمیته فنی فدراسیون راه‌حل‌هایی است که روی آن‌ها تأکید شده و به مرحله اجرا رساندن‌شان قطعاً به تکواندو کمک خواهد کرد. در این بین، اما باز هم خبری از اصلاح شیوه مدیریت تکواندو ایران نیست. حالا که بعد از ناکامی در دو دوره متوالی المپیک (بدون در نظر گرفتن تک‌مدال بانوان در ریو) به نقاط ضعف فنی اذعان شده،ای کاش به ضعف‌های مدیریتی نیز اعتراف می‌کردند. محمد پولادگر سال‌هاست که نفر اول فدراسیون تکواندو است و در رشد چشمگیر این رشته نقش مهمی را ایفا کرده، اما قدرت اول تکواندو جهان چند سالی است با حاشیه و ناکامی دست و پنجه نرم می‌کند و هر بار با قربانی کردن یک نفر قائله ختم می‌شود. در صورتی که اهل فن و کارشناسان این رشته ایرادات جدی به نحوه مدیریت رئیس فدراسیون دارند، اما پولادگر اعتنایی به انتقاد‌ها نمی‌کند. بستن در به روی منتقدان و بایکوت کردن منتقدان چاره کار نبوده و نیست. تکواندو به هوای تازه نیاز دارد و یک خانه‌تکانی اساسی در بعد فنی و مدیریتی و همچنین کمک گرفتن از دلسوزان و مربیان سازنده که می‌تواند تکواندو ایران را نجات دهد.
