سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: استاد کریمخانی در گفتگو با «تسنیم» درباره قطعه «آمدمای شاه پناهم بده»، میگوید: «شعر مربوط به مرحوم استاد حبیبالله چایچیان است. این شعر را من انتخاب کرده و به دفتر برده بودم تا برای امام بخوانم، البته این نکته را در نظر داشته باشید که اگر قرار باشد برای خاندان مطهر و اهلبیت (ع) کاری انجام بدهید، باید خود آن بزرگان عنایت کنند. این درست است که ما شعر و دستگاه آواز را انتخاب و تلاش کردیم تا کار مناسب و درخوری تهیه شود، اما من هیچگاه نمیتوانستم به اراده و تصمیم خودم بگویم این شعر را میخواهم بخوانم یا حتماً این نوع سبک اجرا کنم.»
کریمخانی میافزاید: «ما همین شعر را در دستگاههای مختلف خواندیم و کار مناسبی از کار درنیامد. در دستگاه شور هم خواندم ولی باز هم نشد تا اینکه در نهایت سراغ دشتی رفتیم. انتخاب دست خود امام رضا (ع) بود. این غلط است که من ادعا کنم که این کار را انجام دادهام. اگر خود امام رضا (ع) عنایتی نداشته باشند، من که سهل است، بزرگتر از من هم نخواهند توانست کاری انجام دهند و خدمتی به این آستان کنند. تعیین برنامه و تصمیمگیری باید با خود اهلبیت (ع) باشد، چون قرار است برای خود ایشان کاری انجام بدهی، خودشان باید اجازه بدهند و فرصتی برای خدمت تو فراهم کنند.»
وی میافزاید: «شعر خوب مایه و اساس مداحی است، شعری که پرمحتوا، پرسوز و بامعنا باشد، البته مداح هم باید آن را درست و با اخلاص ادا کند. شعر باید مطلبی باشد که مخاطب را به خودش جذب کند. شعر خوب با گذشت زمان از بین نمیرود بلکه حتی به مرور زمان و با گذشت سالها و قرنها جان میگیرد و هر بار تازه میشود. شعرهای محتشم را ببینید: «باز این چه شورش است که در خلق عالم است»، هر بار این شعر را میخوانیم انگار بار اولی است که میخوانیم و میشنویم، بس که پرمحتوا و پرسوز است.
این مداح اهل بیت (ع) میگوید: «شعر باید پرمفهوم و سنگین باشد تا وقتی مداح آن را میخواند، توجه مخاطب را جلب کند و به این مطلب بیاموزد و درکش را بالا ببرد. اگر شعر کممایه و سبک باشد، سوز مداح را هم تحت تأثیر خودش قرار میدهد. دقت داشته باشید که اهلبیت (ع) شخصیتهایی نیستند که بتوانیم هر شعری در وصف و مدح ایشان بسراییم یا با هر لحن و بیانی برای آنها مدیحهسرایی کرده و شعر بخوانیم، باید صاحب مجلس را بشناسیم و ادب را در محضر ایشان رعایت کنیم، کار باید در شأن امام معصوم (ع) باشد.»