سخنان روز گذشته رهبر معظم انقلاب اسلامی در جمع فرهنگیان، پرده از واقعیتی برداشت که تحلیلگران بین‌المللی نیز بر آن اذعان دارند.
پروفسور جان میرشایمر، نظریه‌پرداز مشهور روابط بین‌الملل از دانشگاه شیکاگو در آخرین مقاله خود در فارین افرز می‌نویسد: «سیاست‌های امریکا در خاورمیانه نمونه بارزی از تناقض میان گفتار و کردار است.»
بررسی عملکرد امریکا در منطقه نشان می‌دهد این کشور خود بزرگ‌ترین عامل ناامنی بوده است.
به گفته ریچارد هاس، رئیس سابق شورای روابط خارجی امریکا، «مداخلات نظامی واشینگتن در دو دهه اخیر بیش از آنکه امنیت بیاورد، بی‌ثباتی ایجاد کرده است»، این در حالی است که:
- بر اساس گزارش مؤسسه بین‌المللی تحقیقات صلح ۸۵درصد از درگیری‌های مسلحانه منطقه با مداخله مستقیم یا غیرمستقیم امریکا همراه بوده است.
- طبق گزارش انستیتو بین‌المللی پژوهش‌های صلح استکهلم (SIPRI) امریکا در یک دهه گذشته ۴۶۰میلیارد دلار سلاح به کشور‌های منطقه فروخته است (و بر ناامنی منطقه دامن زده است).
- گزارش مؤسسه مطالعات اقتصادی خاورمیانه حاکی است تحریم‌های یکجانبه موجب کاهش ۲۵درصدی رشد اقتصادی منطقه شده است.
استیون والت، استاد دانشگاه هاروارد در تحلیل اخیر خود برای رویترز اشاره می‌کند: «سیاست امریکا در خاورمیانه نه ایجاد ثبات که حفظ وابستگی است.» شواهد این ادعا را می‌توان در این موارد مشاهده کرد:
۱. فشار به عربستان برای کاهش خرید نفت از روسیه. ۲. تهدید‌های اقتصادی علیه مصر در صورت تغییر سیاست‌ها. ۳. تحریم‌های ظالمانه علیه کشور‌های مستقل منطقه.
طلوع مقاومت منطقه‌ای: همانگونه که رهبرمعظم انقلاب پیش‌بینی فرمودند، شاهد ظهور نظم جدیدی در منطقه هستیم که ویژگی‌های بارز آن عبارتند از:
- رشد ۳۰۰درصدی تجارت با ارز‌های غیردلاری.
- افزایش ۴۵درصدی همکاری‌های امنیتی بدون نظارت امریکا.
- شکل‌گیری پیمان‌های اقتصادی مستقل.
«ایران» الگوی مقاومت موفق: تجربه ایران به عنوان کشوری که تحت شدیدترین تحریم‌ها به پیشرفت‌های چشمگیر دست یافته، امروز مورد توجه بسیاری از تحلیلگران جهانی قرار گرفته است.
ویکتور گاوریلوف، کارشناس ارشد مؤسسه مطالعات شرقی مسکو در مصاحبه اخیر خود با اسپوتنیک تأکید کرده است: «موفقیت‌های ایران در حوزه‌های دفاعی و اقتصادی، الگویی برای کشور‌های منطقه شده است.»
آینده‌ای که در راه است: با توجه به روند‌های فعلی، به نظر می‌رسد تحولات منطقه در مسیری حرکت می‌کند که:
۱. نقش امریکا به تدریج کمرنگ‌تر خواهد شد و در آینده نه چندان دور مجبور به ترک منطقه خواهد بود. ۲. همکاری‌های منطقه‌ای و بین‌دولی بدون واسطه غرب گسترش می‌یابد. ۳. کشور‌های مستقل بازیگران اصلی معادلات آینده خواهند بود.
آیا وقت آن نرسیده است کشور‌های منطقه با درس گرفتن از تجربیات گذشته، به جای تکیه بر قدرت‌های فرامنطقه‌ای، سرنوشت خود را در همکاری‌های جمعی جست‌و‌جو کنند؟
همانگونه که رهبر انقلاب اسلامی فرمودند، آینده از آن ملت‌هایی است که راه استقلال و خوداتکایی را در پیش گیرند.
