جوان آنلاین: آخرین ورزشکار ایران در هفدهمین دوره بازی‌های پارالمپیک بود که آخرین مدال و آخرین طلای کاروان فرزندان ایران را به نام خود ضرب کرد. طلایی که حاصل ۱۳، ۱۴ سال زجر و سختی بود و با کسب عنوان قوی‌ترین مرد جهان همراه شد. عنوانی که پیش از احمد امین‌زاده، مرحوم سیامند رحمان به دست آورده بود، اما با پایان مأموریت پاریس، قوی‌ترین مرد پارالمپیک ۲۰۲۴ باید به زندگی پرمشقت خود بازگردد: «روز‌هایی که اردو نداریم، مجبورم کشاورزی و با تراکتور کار کنم. واقعاً با توجه به شرایطی که دارم این کار برایم سخت است، به همین دلیل از مسئولان تقاضا می‌کنم همانطور که ما در میادین بین‌المللی تلاش کردیم و بالاترین مدال ورزشی را به دست آوردیم، آن‌ها هم برای اشتغال ما فکری کنند تا حداقل با خیال آسوده ورزش کنیم، چراکه یکی از مشکلات و دغدغه‌های اصلی ما بحث اشتغال است.»
سال‌ها تلاش امین‌زاده در پاریس به ثمر نشست و او توانست به آرزویش که حضور در پارالمپیک و کسب خوشرنگترین مدال آن بود دست یابد، آن‌هم با وجود رقبایی تا بن دندان مسلح. اما این برایش به معنای پایان راه نیست و قصد ادامه این مسیر را دارد: «اتفاق کوچکی نبود. حضور در پارالمپیک آرزوی هر ورزشکاری است، چراکه بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیاست. حال اگر این حضور با کسب خوشرنگترین مدال همراه باشد لذت آن چند‌برابر می‌شود. خدا را شاکرم که توانستم از این آزمون سربلند بیرون بیایم و باعث شادی مردم شوم. مردم ایران لایق بهترین‌ها هستند. خوشحالم که سال‌ها تلاش سرانجام به ثمر نشست.»
امین‌زاده دین خود را به پرچم پرافتخار کشورش ادا کرده و با دست پر به کشور بازگشته و حالا عجیب نیست اگر انتظار داشته باشد به موفقیت او بدون هیچ تبعیضی نگاه شود: «من الان طلای پارالمپیک پاریس را کسب کردم و بالاترین مدالی که یک ورزشکار در زندگی حرفه‌ای خود می‌تواند کسب کند، همین مدال طلای پارالمپیک یا المپیک است. اما متأسفانه حتی پاداش پای سکوی المپیکی‌ها و پارالمپیکی‌ها هم یکسان نبود و اختلاف آن زیاد بود. ما به این موضوع اعتراض کردیم، ولی وزارت ورزش بودجه بیشتری در اختیار کمیته پارالمپیک قرار نداد، چون ما بیشتر از ورزشکاران المپیکی مدال‌آور هستیم کمیته ملی پارالمپیک نمی‌تواند پاداشی به اندازه المپیکی‌ها به ما بدهد.»
