شخصیت ایرانی الهام‌بخش فیلم «ترمینال» ساخته استیون اسپیلبرگ درگذشت.
مهران کریمی‌ناصری، شخصی که نزدیک به دو دهه از عمر خود را در سالن فرودگاه شارل دوگل فرانسه زندگی کرده بود، درگذشت.
زندگی کریمی‌ناصری دستمایه ساخت فیلم سینمایی یکی از آثار برجسته اسپیلبرگ است. ایرانی تنهایی که سال‌ها روی نیمکتی در سالن انتظار فرودگاه شارل دوگل پاریس زندگی می‌کرده و خاطرات روزانه‌اش را می‌نوشته، در نهایت بر اثر سکته قلبی درگذشت. کریمی‌ناصری، مردی با زندگی پرفراز و نشیب بود. وی پدری ایرانی و مادری اسکاتلندی داشت. او سال‌ها در آرزوی گرفتن پناهندگی، آواره کشور‌های مختلف شد تا اینکه توانست در فرودگاه پاریس به مدت ۱۸ سال اقامت کند. حضور وی در این فرودگاه باعث شد کریمی‌ناصری کم‌کم به عنوان یک چهره رسانه‌ای مطرح شود.
در سال ۲۰۰۴ میلادی اسپیلبرگ بر مبنای زندگی وی فیلم مشهور «ترمینال» را ساخت. با این تفاوت که این کارگردان هالیوودی ماجرای فردی را روایت کرد که از یک کشور مجهول به نام «کارکوزیا» آمده و در فرودگاه جان اف‌کندی مانده است. فیلم با بازی تام هنکس، جوایز متعددی از جشنواره‌های فیلم گرفت. کریمی‌ناصری هم از موفقیت‌های ترمینال بی‌نصیب نماند و مبلغ ۳۰۰ هزار دلار به دلیل اینکه فیلم بر مبنای زندگی او ساخته شده به وی تعلق گرفت. با این حال امریکایی‌ها ترجیح دادند در اکران فیلم به اینکه از زندگی چه کسی برای ساخت فیلم ایده گرفته‌اند، نپردازند.
کریمی‌ناصری تا دو سال بعد در همان ترمینال زندگی کرد و کتاب «مرد ترمینال» را بر مبنای زندگی خود در این شرایط نوشت. فیلم سینمایی «اینجا به کجا» دیگر فیلمی است که در آن به زندگی کریمی‌ناصری اشاره شده و خود وی هم در آن بازی کرده است. فیلم کوتاه «سرآلفرد از فرودگاه شارل دوگل» از دیگر آثاری است که این آواره را مورد توجه خود قرار داده است. همچنین در سینمای مستند فیلم «در انتظار گودو در دوگل» در سال ۲۰۰۰ به اقامت کریمی‌ناصری در فرودگاه پرداخته است. از این لحاظ کریمی‌ناصری می‌تواند یک استثنا در سینمای ایران باشد، شخصیتی که تا به حال بیش از بسیاری از مفاخر ایرانی به زندگی او پرداخته شده، اما تمام عمرش را در آوارگی گذرانده است.
در عرصه تئاتر هم بهروز غریب‌پور، در سال ۱۳۸۳ نمایشی را در مقام نویسنده و کارگردان با عنوان «۲۳۴۲ روز بد» با محور داستان زندگی مهران کریمی‌ناصری در مجموعه تئاترشهر روی صحنه برد.
