اثری که هم اینک به محضرتان معرفی می‌شود، مقالاتی است که زمانه و کارنامه عالم پرتلاش، آیت‌الله سیدجعفر سیدان را بازنمایانده است. «مشعل معرفت» از آن روی که شرح حال و افکار یکی از منادیان مکتب معارفی خراسان را بازمی‌نمایاند، برای جملگی علاقه‌مندان به ساحت اندیشه دینی، اثری مغتنم قلمداد می‌شود. مؤسسه معارف اهل بیت (ع) ناشر این اثر، در دیباچه آن آورده است:
«اندیشه ناب و سیرت پاک، دو گوهر گمشده مردان خدا در حیات این جهانی است. چه بسیار کسانی که عمری را در پی این کیمیای کمیاب نهادند و راهی به سر منزل مقصود نگشودند و‌ای بسا راه‌جویانی که به پندار خویش به مطلوب رسیدند، ولی در بیراهه‌ها گم شدند و سراب را آب پنداشتند. به حکم عقل و به گواهی تاریخ، می‌توان گفت که تنها راه رسیدن به سعادت هر دو جهان، گام برداشتن در پی پیام‌آوران الهی و زانو زدن در مدرسه تعلیمی و تربیتی انبیایی و اوصیایی است. همین‌جاست که به رغم روشن بودن راه، راهزنان پیدا و پنهانی در کمین نشسته و حقیقت‌جویان نوخاسته را به دام دین‌های دروغین یا مکتب‌های آزین بسته به اوهام فریبنده گرفتار می‌سازند. پرسش این است که راه رهایی از این رهاورد‌های فریبنده و گمراه‌ساز چیست؟ و چگونه می‌توان از چنگال شیاطین انسی و جنی گریخت؟ تردید نمی‌توان کرد که یکی از شیوه‌های در دسترس و آزموده، مراجعه به تجربه راهروانی است که عمری دراز را بر سر دستیابی به ناب‌اندیشی و پاک‌سیرتی گذاشتند و از سرچشمه‌های حقیقت و حیانی جرعه‌ای زلال نوشیدند. آری سفارش پیگیرانه پیامبر گرامی اسلام (ص) و خاندان پاکش (ع)، درس‌آموزی از عالمان پارسا و مدرسه وحی است.
این مجموعه که به همت گروه بزرگی از شخصیت‌های علمی، محققان و متخصصان در عرصه‌های گوناگون علمی و فنی شکل گرفت، تنها به نیت بازخوانی یک تجربه علمی و معنوی و عرضه آن به جویندگان راه سعادت و معنویت بوده است. استاد علامه آیت‌الله سیدجعفر سیدان که همه این نوشتار‌ها به پاس تلاش خستگی‌ناپذیر ایشان در خدمت به دین و فرهنگ این سرزمین نگاشته شده است، یکی از اسوه‌ها و الگو‌های عملی در مسیر پرپیچ و خم تفکر و زندگی در روزگار ماست. او که از متن همین جامعه و از دل مدرسه‌های ساده و کوچک حوزه برخاست، در بهره‌مندی از میراث وحی و آموزگاران حکمت و حیانی چنان سخت کوشید که در طول حیات بلند خویش- که تا ظهور مولایش پاینده باد- به عنصری پویا و پر تحرک در پیشبرد فرهنگ دینی و اصلاح اخلاق و ادب بدل شد. او که از اسباب فرهیختگی و بزرگی هیچ کم نداشت، فروتنانه همه داشته‌های خویش را در کف اخلاص نهاد و برای دفاع از آرمان و اندیشه‌هایش سر از پا نشناخت. دانش را با دردمندی درآمیخت، دین‌پروری را با ژرف‌نگری توأم ساخت، علم را با نکته‌بینی و نقدنگری آموخت و در نقدورزی از اخلاق و ادب ذره‌ای فرو نگذاشت. خدمت به مردم را بر آسایش خویش برگزید و در همه طوفان‌های سهمگین روزگار که صخره‌های بزرگی را به پرتگاه کشاند، او آرام و استوار راه خویش را ادامه داد و به دیگران درس شکیبایی و شرافت آموخت. آری، این‌ها و جز این‌ها که در این ارج‌نامه، تنها به گوشه‌ای از آن اشاره رفته، از او شخصیتی ساخته که برای هر راه‌جوی جوان، سرمشقی نیکو و برای هر راهروی راستین، عبرتی درخور و بهر هر دانشمند و دیندار، حجتی استوار است. دریغ که روزگار پرغوغای ما، چنان فریبنده و فراموشگر است که قدر گوهر‌های تازه خویش را نمی‌شناسد و به جای بهره‌گیری از ظرفیت‌های زنده و پویا، داستان دوستان خویش را به حافظه تاریخ می‌سپارد. این ارج‌نامه و برنامه بزرگداشت آیت‌الله سیدان، با اشارتی از سوی استاد دانشمند و فرزانه جناب محمدرضا حکیمی آغاز و گام‌های نخستین آن، به همت موسسه امام صادق (ع) میبد پی‌ریزی شد...»
