سرویس ایثار و مقاومت جوان آنلاین: ماجرا از ظهر روز ۲۵ اسفند ۱۳۶۶ شروع شد. در این روز ناگهان صدای غرش هواپیماهای عراقی از بالای سر اهالی به گوش رسید. یک هواپیمای بزرگ توپولوف روسی در آسمان کج شد و چیزهایی را روی هوا رها کرد که انگار اعلامیه بودند. اشیای رها شده توسط توپولوف در هوا برق میزد و فرود میآمد. انفجار مهیب آن قطعات براق به اهالی هشدار میداد که منطقه مورد بمباران خوشهای قرار گرفته و احتمالاً در چند کیلومتر مربع هر جنبندهای را از بین برده است، اما تصورات اولیه اشتباه بود. اینها از بمبهای خوشهای هم خطرناکتر بودند. اشیای پرتاب شده، بمب شیمیایی بودند!
بمباران روستاهای مرزی مریوان از ۲۵ اسفند ۶۶ شروع شد و تا فروردین ۱۳۶۷ ادامه یافت. هر بار روستا و منطقهای مورد حمله قرار میگرفت، مردم بیشتری آسیب میدیدند. خیلی از کودکان والدین خود را از دست میدادند و خیلی از پدرها و مادرها با مرگ عزیزانشان روبهرو میشدند. در ماجرای بمباران شیمیایی مناطق مرزی مریوان، غیر از دو روستای قلعهجی و نژمار، روستاهای کانیدینار، نی، بالک، هجرت، درگاه شیخان، بهرامآباد، بلبر، مرگ، شارانی، تازهآباد، کالبالا و درزیان هم از اثرات این بمباران وحشیانه در امان نماندهاند و مردم این روستاها نیز تلفات زیادی دادند. روی هم رفته، ۱۲۰ شهید و بیش از یکهزار جانباز ماحصل بمباران شیمیایی بعثیها در مناطق مرزی شهر مریوان است.