سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: تربیت کودکان یکی از بزرگترین و دشوارترین وظایف است. مادرها خوب میدانند چه میگویم. آنها میدانند که کودک از وقتی به درک مشخصی از محیط رسید باید آموزشهای صحیح برای ارتباط با اجتماع را برای او شروع کنند. کودک، مهربانی را مثل تمام رفتارهای دیگرش از والدین تقلید میکند. پس اگر بچهای مهربان و بخشنده است یقین بدانید که این یک اصل مهم در خانواده کودک است. باید به کودک آموخت که مهربانی یعنی اینکه حواسش به عواطف دوستانش باشد. اگر دوستش عصبانی شد یا فریاد کشید بتواند او را درک کند نه اینکه در خشونت از او پیشی بگیرد. یاد بگیرد مهربانی یعنی بخشش. گاهی باید وسایلش را به دیگری بدهد. بچههای بزرگتر یاد میگیرند برای نیاز کوچکترها از نیاز خودشان بگذرند و این یعنی بخشش. بچههای بخشنده اهل مدارا کردن هستند. توی بازی با همسالان کنار میآیند. اینها توی مدرسه یا بازی هر چه خوراکی دارند به دوستشان میدهند. اینها موقع نقاشی جعبه مدادرنگی را جلوی دوستشان میگذارند تا با هم از نقاشی کشیدن لذت ببرند. بچههای بخشنده توی کمک کردن به دیگران پیشقدم میشوند و همیشه دوست دارند اولین نفر باشند که قلک جشن عاطفهها را تحویل میدهند. کودکانی که بیش از همه محبت و مهربانی را از سوی والدین دریافت کرده باشند بیشتر میتوانند در انتقال این حس به دیگران موفق باشند. تنش عصبی کمتری دارند و سیستم ایمنی بدنشان در آرامش کارکرد بهتری خواهد داشت.
مهربانی و بخشش عزت نفس کودک را افزون میکند و باعث میشود به یک حس رضایتمندی از خویش برسد. بخشش، روابط اجتماعی او را در سنین بالاتر محکم و استوارتر میکند. کودکان مهرورز، هوش عاطفی بالایی دارند و در مقابل اندوه یا شادی دیگران واکنش نشان میدهند. مثل بچههای کوچکی که وقتی یک کودک را در حال گریه میبینند ناخودآگاه به سمتش میروند و دست به سویش میگشایند.