سرويس ورزش جوان آنلاين: در بازی با روسیه مصدوم شد. این یعنی از دست دادن دو بازی آخر، اما همان شش گلی که قبل از مصدومیت از ناحیه دست به ثمر رسانده بود کافی بود تا امیرحسین اکبری را به عنوان آقای گلی مسابقات بین قاره‌ای فوتبال ساحلی برساند؛ بازیکنی که آرزویش حضور بین برترین‌های فوتبال ساحلی دنیاست. پابرهنه‌های بی‌پاداش بهترین توصیف از مردانی است که سال‌هاست با تمام وجود برای بالا بردن پرچم پرافتخار ایران به توپ ضربه می‌زنند. مردان بی‌ادعایی که آخرین قهرمانی‌شان ایران را به پرافتخار‌ترین تیم مسابقات بین قاره‌ای فوتبال ساحلی تبدیل کرده است.
عدم راه‌یابی به رقابت‌های جام جهانی نگرانی‌هایی را به وجود آورده بود، اما تیم ملی فوتبال ساحلی ایران یک بار دیگر توانست قدرت خود را به رخ دنیا بکشد و با ایستادن بر سکوی نخست، از عنوان قهرمانی خود در رقابت‌های بین قاره‌ای دفاع کند.
داستان انتخابی جام جهانی کاملاً متفاوت بود. در آن رقابت‌ها اتفاق بدی برای ما رخ داد و نتوانستیم سهمیه جام جهانی را بگیریم، اما با تکرار قهرمانی در رقابت‌های فوتبال ساحلی بین قاره‌ای ثابت کردیم آنچه در مسیر کسب سهمیه جام جهانی رخ داد اتفاقی بیش نبود و فوتبال ساحلی ایران همچنان همان قدرت و اقتدار سابق را دارد.
بعد از اتفاقی که در انتخابی جام جهانی رخ داد و مانع از کسب سهمیه این رقابت‌ها شد، تصور می‌کردید در رقابت‌های بین قاره‌ای بتوانید بار دیگر به عنوان قهرمانی دست یابید؟
ما قرعه و گروه خوبی داشتیم. از طرفی نسبت به سال‌های قبل شاداب‌تر و بهتر بازی می‌کردیم و بازی‌ها را هم خوب شروع کردیم و با نتایج خوب و گل‌های زیاد بردیم. هر کس بازی‌ها را می‌دید می‌گفت حتماً یک بار دیگر بر سکوی نخست قهرمانی خواهید ایستاد. هدف دیگری هم جز این نداشتیم و خدا را شکر به آن هم دست یافتیم و حالا با کسب سه قهرمانی پر افتخارترین تیم این رقابت‌ها هستیم. البته برزیل هم سه قهرمانی دارد، اما ما یک نایب قهرمانی و یک سومی هم داریم. سال ۲۰۱۳ که برای نخستین بار به این رقابت‌ها دعوت شدیم موفق به کسب عنوان قهرمانی شدیم. بعد از آن یک سومی، یک چهارمی و نایب قهرمانی به دست آوردیم. سال گذشته نیز بر سکوی نخست قهرمانی ایستادیم و امسال هم از عنوان قهرمانی خود دفاع کردیم.
این دوره از رقابت‌ها از لحاظ کیفی چطور بود؟
رقابت‌ها مثل همیشه سطح بالایی داشت. جز ایران همه تیم‌ها در جام جهانی پاراگوئه هستند به همین دلیل با تمام نفرات خود آمده بودند و این مسابقات برایشان محکی جدی بود. همین مسئله باعث شده بود سطح کیفی بازی‌ها بسیار بالا باشد.
یکی از اتفاقات جالب توجه این دوره از مسابقات فوتبال ساحلی بین قاره‌ای آقای گلی شما بود آن‌هم در شرایطی که به دلیل مصدومیت دو بازی آخر را از دست داده بود!
برای خودم هم جالب بود. در فوتبال ساحلی یک بازیکن می‌تواند در یک دقیقه دو گل به ثمر برساند. به همین دلیل تصورش را هم نمی‌کردم با توجه به مصدومیت و حضور نداشتنم در دو بازی آخر آقای گل مسابقات شوم. البته به شدت پیگیر کار گلزنان دیگر به خصوص بازیکن ژاپن و ایتالیا که به من نزدیک‌تر بودند بودم، اما خدا خواست و با همان شش گلی که قبل از مصدومیت به ثمر رسانده بودم توانستم آقای گل این دوره از رقابت‌ها شوم و انگار خدا یک جورایی مزد مصدومیتم را داد.
از اتفاقی که در بازی با روسیه باعث مصدومیت‌تان شد، بگویید. انتظار می‌رفت مثل همیشه بعد از یک قیچی دفاعی زیبا به بازی ادامه دهید اما...
نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد. مثل همیشه روی هوا برای دفاع کردن با قیچی برگردان بلند شدم. اصلاً این مدل دفاع کردن با پا را به نام من می‌شناسند. چند سال است که اینطور بازی می‌کنم و بیشتر دفاع‌های برگردان را اینگونه می‌زنم و هیچ مشکلی هم ندارم و همیشه خیلی خوب پایین می‌آیم، اما این بار دستم زیرم ماند و وقتی پایین آمدم دیدم دستم آویزان است. آن را کشیدم و روی سینه‌ام گذاشتم و فقط دعا می‌کردم مادرم آن صحنه را ندیده باشد.
یعنی بیشترین نگرانی‌تان در آن لحظه خانواده‌تان بودند؟
بله. مادرم خیلی حساس است. روز قبل در بازی با مصر بازیکن حریف از ناحیه سر دچار آسیب‌دیدگی شد. مادرم مدام سراغش را می‌گرفت که چه شد؟ حالش خوب است؟ وقتی با دیدن مصدومیت دیگر بازیکنان تا این اندازه نگران می‌شود تصورش را کنید وقتی مصدومیت مرا ببیند چه حالی می‌شود. به همین دلیل به محض اینکه از زمین مرا بیرون بردند از دوستم خواستم سریع با مادرم تماس بگیرد و گفتم حالم خوب است و هیچ مشکلی وجود ندارد و فردا که مشخص شد نیازی به عمل جراحی نیست خیالش راحت شد.
برایتان تماشای بازی‌ها از روی سکو‌ها سخت نبود خصوصاً در بازی فینال که عقب افتادیم؟
تماشای بازی‌ها از بیرون برای من که بازیکن هستم و به زمین دسترسی ندارم خیلی سخت بود. خصوصاً وقتی در بازی فینال به دلیل استرس بالا عقب افتادیم. بدترین اتفاقی که برای یک بازیکن می‌تواند رخ دهد این است که مصدوم شود و بازی‌ها را از روی سکو‌ها تماشا کند.
همانطور که اشاره فرمودید بازی‌ها را خوب شروع کردید، اما در بازی فینال برابر اسپانیا وقتی عقب افتادید تصور می‌کردید بتوانید نتیجه را به سود خودتان تغییر دهید و برسکوی قهرمانی بایستید؟
بعد از بازی با امارات بود که محمد کشاوزر گفت بازی سختی بود، فردا چه می‌کنید؟ گفتم می‌بریم. گفت مطمئن هستی؟ گفتم بله. روز بازی دو بر صفر که جلو افتادیم گفتم دیگر کار تمام است، اما یک لحظه بازی از دست بچه‌ها در رفت و شدیم سه بر دو ولی بازی به سود ایران تمام شد، چراکه در بازی با اسپانیا با وجود اینکه از حریف عقب افتادیم همه بچه‌ها صد بودند. گاهی می‌گویند فلان بازیکن صد است و می‌تواند بازی را در آورد، اما در بازی با فینال همه صد بودند و عالی. از سعید پیرامونی که کمتر بازی کرده بود و یک گل فوق‌العاده زد تا بهزادپور که باز هم گل زد. کار تاکتیکی بچه‌ها عالی بود. ما سه گل به دروازه خالی زدیم، یعنی با پاس‌های روی هوا که می‌دادیم و سیستمی که بازی می‌کردیم خیلی راحت روی تیر دو حریف به نقطه کور ضربه می‌زدیم و این نشان می‌داد بچه‌های ما به آن پختگی لازم رسیده‌اند.
سخت‌ترین حریف ایران در این بازی‌ها چه تیمی بود؟
همه تیم‌ها خوب بودند، اما سخت‌ترین بازی ما بازی با امارات بود. امارات هم از لحاظ روحی- روانی و هم فنی حریف سرسختی بود. از یک طرف بازی پایاپای حریف بود و از طرف دیگر کُری که بین تماشاگران بود باعث شد تا بازی سخت‌تر شود، اما خدا را شکر توانستیم امارات را هم شکست دهیم. این یکی از سخت‌ترین بازی‌های ما بود، چراکه اگر امارات را شکست نمی‌دادیم نمی‌توانستیم به فینال برسیم، درحالی‌که هدف ما قهرمانی و به اهتزاز در آوردن پرچم پرافتخار ایران عزیزمان در حاشیه خلیج همیشه فارس بود.
بهزادپور بدون شک یکی از ستاره‌های ایران بود. بازی فوق‌العاده او چه تأثیری در بالا بردن روحیه بازیکنان و کسب قهرمانی داشت؟
برای بقیه شاید گلزنی گلر عجیب باشد، اما برای ساحلی‌بازان یک امر طبیعی است. گلر هم یکی از بازیکنان است و با توجه به اینکه طول زمین کم است، می‌تواند هم گل بزند و هم پاس گل بدهد و تیمی که گلری به این شکل نداشته باشد تعطیل است، چراکه الان همه سیستم‌های بازی‌ها شده شروع گلر، شروع حمله‌ها از گلر، بازی با پای گلر، توپ نگه داشتن گلر و مالکیت گلر. یک گلر خوب نقش مؤثر و پررنگی در موفقیت تیم‌ها ایفا می‌کند درست مثل گلر‌های ایران.
بعد از کسب عنوان قهرمانی مسابقات بین قاره‌ای فوتبال ساحلی، یکی از مسائلی که سرمربی تیم به آن اشاره کرد قرارداد پایین بازیکنان بود و تأکید بر اینکه این قرارداد‌ها کفاف زندگی بازیکنان را نمی‌دهد.
واقعاً همین طور است. مبلغ قرارداد بازیکنان فوتبال ساحلی خیلی پایین است به طوری‌که شما اگر بخواهید یک زندگی حرفه‌ای داشته باشید واقعاً در خرج و مخارج آن می‌مانید. مبلغ قرارداد ساحلی‌ها حتی کفاف خرید مکمل‌ها را هم نمی‌دهد چه برسد به تهیه سایر اقلامی که یک ورزشکار حرفه‌ای به آن نیاز دارد. حالا فکرش را بکنید برخی بازیکنان متأهل هستند و زن و بچه هم دارند. چطور باید زندگی خود را تأمین کنند و چطور باید با فکری آزاد بازی کنند؟ تازه ۲۰ تا ۳۰ درصد همین مبلغ کم را هم خیلی از باشگاه‌ها نمی‌دهند. تا وقتی فوتبال ساحلی پخش مستقیم نداشته باشد و تیم‌های بزرگ در آن حضور نداشته باشند اسپانسر‌ها هم سراغ آن نمی‌آیند و اوضاع همین است. به همین دلیل چند سالی است که بازیکن تاپ در فوتبال ساحلی نداشتیم. چون بقیه وقتی می‌بینند اوضاع ما که قدیمی‌های این رشته هستیم به این شکل است ترجیح می‌دهند سراغ فوتبال چمنی حتی در لیگ دو و سه بروند که وضعیتی به مراتب بهتر از ما دارند.
گفته بودید تا ۱۰ سال دیگر مربیان ایرانی نمی‌توانند به موفقیت مربیانی، چون اکتاویو در فوتبال ساحلی دست یابند و حضور این مربی را ضامن موفقیت‌های تیم ملی می‌دانستید، اما این قهرمانی با یک مربی ایرانی به دست آمد؟
بله. اما به وضوح دیدیم اگر مربی خارجی هم امکانات و شرایط لازم را نداشته باشد نمی‌تواند به موفقیت دست یابد. همانطورکه ما بعد از قهرمانی سال قبل به حال خود رها شدیم و بدون اردوی مناسب و بازی تدارکاتی و با بدن‌های ناآماده به انتخابی جام جهانی رفتیم و درحالی که هیچ کس انتظار نداشت با دست خالی برگشتیم، اما این بار با مربی داخلی که شرایط برایش مهیا بود به قهرمانی مسابقات بین قاره‌ای دست یافتیم.
پاداش این قهرمانی چه بود؟
هیچ. البته شاید مثل همیشه هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال دور هم بنشینند و تصمیمی برای پرداخت پاداش بگیرند، اما تا به الان نه قولی داده شده و نه حرفی زده شده است.
گفته می‌شود سرمربی تیم سختگیری برای جمع‌آوری گوشی‌ها نداشت، اما بازیکنان خودشان در این مورد رعایت می‌کردند. فکر می‌کنید عدم حضور آن‌ها در فضای مجازی چه تأثیری در کسب این موفقیت داشت؟
جمع کردن گوشی‌ها به نظر من توهین به بازیکنان است، اما بازیکنی که به رده ملی می‌رسد، در هر رشته‌ای باید به این بلوغ فکری رسیده باشد که هرچیزی جا و مکان خود را دارد. من نمی‌گویم استفاه از گوشی و حضور در فضای مجازی بد است، اما وقتی یک‌سال برای کسب یک موفقیت تلاش می‌کنید با چهار روز نرفتن طرف گوشی اتفاق خاصی نمی‌افتد. ضمن اینکه ممکن است در ساعات منتهی به بازی یک خبر ناراحت‌کننده بازیکن را به هم بریزد و زحمت او را هدر دهد. این مسئله‌ای است که خود بازیکنان باید به آن برسند.
