«دلالی شغل شریفی است، ولی در فوتبال ما فحش محسوب می‌شود»، این را هوشنگ نصیرزاده، کارشناس شناخته شده فوتبال ایران می‌گوید. صرف‌نظر از دلایلی که جناب نصیرزاده با استناد به بند‌های قانون تجارت برای دفاع از حرف خود بیان می‌کند باید خدمت ایشان عرض کنیم که دلالی نه فقط در فوتبال که در کل جامعه فحش محسوب می‌شود، چراکه اگر جناب نصیرزاده نگاهی گذرا به اطراف خود بیندازند، متوجه می‌شوند که دلال‌ها چه به روز زندگی مردم آورده‌اند، فوتبال پیشکش!
شاید هم صابون این جماعت تاکنون به تن جناب نصیرزاده نخورده که شغل آنها را شرافتمندانه عنوان می‌کند، ولی خب تا جایی که ما می‌دانیم دلالی امان اقتصاد و زیرساخت‌های آن در کشور را بریده است. بگذریم؛ بحث، بحث فوتبال است، فوتبالی که دربست در اختیار این جماعت مثلاً شریف قرار دارد. فوتبالی که دلال‌ها برایش تعیین تکلیف می‌کنند. فوتبالی که دلال‌ها چنان بر آن سلطه پیدا کرده‌اند که اگر روزی کسی بخواهد ریشه آنها را بخشکاند چاره‌ای جز انهدام فوتبال و از نو ساختن آن ندارد. یک نگاه به وضعیت تیم‌های حاضر در فوتبال ایران همه چیز را ثابت می‌کند. تیم‌هایی که با مشکلات عدیده فنی روبه‌رو هستند، چون بنا به سیاست تعریف شده از سوی دلال‌ها مجبورند «پکیجی» بازیکن بخرند، نه بر مبنای نیازشان و اینگونه می‌شود که با گذشت هشت هفته از مسابقات فوتبال برخی تیم‌ها مهاجم ندارند، برخی مدافع، برخی هم به جای این دو فقط هافبک دارند و اگر همین‌طور پیش برود بعید نیست که بعضی تیم‌ها فصل بعد را بدون دروازه‌بان شروع کنند، چون تیم‌ها براساس میل دلال‌ها بسته می‌شوند، نه نیاز فنی یا حتی نظر سرمربی نگون‌بخت تیم! خوب که دقت کنید، متوجه می‌شوید که تیم‌ها هر کدام چند بازیکن اضافه دارند که به کارشان نمی‌آید، ولی، چون جناب دلال خواسته باید خریداری می‌شدند.
اینکه چرا دلالی در فوتبال ایران فحش محسوب می‌شود را می‌توان در تلاش دلال‌ها برای چپاندن بازیکنان گمنام و معمولی به عنوان لژیونر و فوق‌ستاره به تیم‌ها مرتبط دانست. نمونه جلوی چشم هم بازیکنی است که همین حالا در یکی از تیم‌های مدعی قهرمانی بازی می‌کند. جوان گمنامی که هنوز به درستی نمی‌دانیم چگونه یک شبه تبدیل به فوق‌ستاره و از روسیه راهی تیم مدعی قهرمانی شد، آن هم با مبلغی بسیار بیشتر از ارزش واقعی‌اش، چراکه دلال‌ها خوب یاد گرفته‌اند چنین بازیکنانی را حتی به قیمت نیمکت‌نشینی راهی لیگ‌های نه‌چندان مطرح روسیه و بلژیک کنند و بعد به اسم لژیونر و با قیمت بالا به باشگاه‌های داخلی بفروشند.
دلالی در فوتبال ایران فحش است، چرا؟ چون این روز‌ها به‌وضوح می‌توان دید که یک دلال تعداد زیادی از بازیکنان فوتبال را در اختیار دارد و اوست که قیمت را تعیین می‌کند، نه فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ و نه حتی قانون سقف قرارداد. دلال می‌گوید اینقدر و تمام! جالب اینکه باشگاه‌ها با علم به اینکه بازیکن مورد نظر نه اینقدر می‌ارزد و نه اصولاً به کارشان می‌آید برای به خدمت گرفتنش سرودست می‌شکنند.
دلالی در فوتبال ایران فحش است، ولی فحشی که کسی نمی‌تواند جلودار آن باشد. همه می‌دانند و می‌بینند که دلالی چه بر سر فوتبال ایران آورده، ولی کسی کاری نمی‌کند، چرایی‌اش را آقایان مدیر فوتبال باید پاسخ دهند و البته آن عده‌ای که با دیدن این همه سودجویی، بیت‌المال‌خوری و بالا کشیدن پول مردم معتقدند دلالی شغل شریفی است!
