جیمز ماتیس، وزیر دفاع امریکا، دستوری را روز یک شنبه ۲۳ دسامبر امضا کرد که رئیس‌جمهور امریکا در چند روز قبل از این به او داده بود. دونالد ترامپ روز چهار شنبه گذشته و با انتشار پیام توئیتری «سربازان ما به خانه بازمی‌گردند»، تصمیم خود را برای خارج کردن نیرو‌های امریکایی از سوریه اعلام کرد و بعد به ماتیس دستور اجرای آن را داد با وجود اینکه ماتیس مخالف چنین کاری است و همین نیز باعث استعفای او از وزارت دفاع شد. بنابراین، امضای این دستور می‌تواند آخرین کاری باشد که ماتیس در پست خود انجام می‌دهد و جالب اینجا است که امضای او همزمان شده با جشن دومین سالگرد پیروزی آزادسازی حلب. این هم‌زمانی خروج امریکا از سوریه با جشن دومین سالگرد آزادی حلب دست کم به لحاظ نمادین دو نما از وضعیت کنونی سوریه را نشان می‌دهد که یکی شکست امریکا در این کشور است و دیگری پیروزی ارتش سوریه و متحدانش بر گروههای تروریستی مورد حمایت امریکا.
این دو نما آن قدر واضح است که تصمیم ترامپ برای خروج غیرمترقبه از سوریه در نظر عمده تحلیلگران حتی در داخل امریکا به معنای فرار از این کشور تعبیر و تفسیر شده تا آنجا که سوزان رایس، مشاور سابق امنیت ملی امریکا، با انتشار مقاله‌ای در روزنامه نیویورک‌تایمز این کار ترامپ را هدیه کریسمس او به دشمنان امریکا از جمله روسیه، ایران و حزب‌الله ارزیابی کرد و «فرار کردن از سوریه» را تنها به نفع ترکیه، سوریه، روسیه و ایران دانست. این نوع تحلیل و نگاه در دیگر رسانه‌ها از جمله واشنگتن پست، خبرگزاری فرانسه، دویچه‌وله و حتی رسانه‌های رژیم صهیونیستی دیده می‌شود که اگر هم از عنوان «فرار» برای تصمیم ترامپ استفاده نکنند، تحلیل و ارزیابی آن‌ها چیزی کمتر از این عنوان ندارد. یک سوی دیگر این فرار مربوط به افغانستان می‌شود که ترامپ در آنجا هم تصمیم گرفته نیمی از نیرو‌های خود را خارج کند و این تصمیم شک و شبهه جدی در خصوص وضعیت امنیتی این کشور ایجاد کرده است. هرچند که هارون چخانسوری، سخنگوی رئیس‌جمهور افغانستان، می‌گوید این تصمیم تأثیری بر امنیت افغانستان نمی‌گذارد، اما استقبال طالبان و پاکستان از این تصمیم نشان می‌دهد که موضوع به این سادگی نیست. در این میان، ورود ناو هواپیمابر هسته‌ای یو‌اس‌اس جان استینس به خلیج فارس قابل توجه است که شاید در ظاهر یک عرض اندام و نمایش قدرتی از سوی امریکا در منطقه باشد، اما این نمایش در وضعیت فعلی آن قدر ضعیف است که نمی‌تواند تأثیری بر واقعیت فرار امریکا از سوریه و عراق داشته باشد.
واقعیت این است که امریکا طی سال‌های اخیر و با وجود مأموریت‌های هوایی جنگنده‌هایش نیازی به حضور ناو هواپیمابر در منطقه نداشته است. همان گونه که بریان کلارک، همکار ارشد در مرکز برآورد‌های استراتژیک و بودجه در واشنگتن، گفته، امریکا در ابتدای جنگ افغانستان ۲۰۰۱ و جنگ عراق ۲۰۰۳ و مأموریت‌های هوایی هفت سال قبل در سوریه نیاز به ناو هواپیمابر داشت، اما بعد از ساخت پایگاه‌هایی با زیرساخت‌های مناسب، «امریکا دیگر نیازی به ناو‌های هواپیمابر در خلیج فارس ندارد.»بنابراین، واضح است که ورود استینس به خلیج فارس تنها یک حرکت نمایشی صرف است که واشنگتن با استفاده تبلیغاتی از این حرکت قصد پنهان کردن واقعیت دیگری را دارد که این واقعیت نمی‌تواند چیزی جز فرار نیروهایش از دو کشور سوریه و افغانستان باشد. شکی نیست که ترامپ در این تصمیم خود معیار‌های هزینه و فایده را در نظر گرفته به خصوص اینکه ادامه حضور نظامی امریکا چه دستاوردی برای او به خصوص در امریکا دارد و با توجه به پیامد‌های منفی در داخل و جلوگیری از ضرر محتمل است که از حالا چنین تصمیمی را گرفته است. بنابراین، او در این تصمیم بیش از هر چیز منفعت شخصی خود را در نظر گرفته بدون توجه به تأثیر این تصمیم بر گروهها یا کشور‌هایی که نیاز به حضور سربازان او دارند. یکی از گروهها در قالب اتحاد دموکراتیک سوریه در شمال سوریه است که از حالا نگران یورش ترکیه است مثل یورشی که ترکیه به نام شاخه زیتون در منطقه عفرین انجام داد و این منطقه را از گروههای مسلح کرد به نام مدافعین خلق، پ. گ، گرفت. مسئولان اتحاد دموکراتیک آشکارا نگرانی‌های خود را اعلام کرده‌اند چرا که ترکیه هم از حالا مقدمات حمله به منبج را فراهم کرده و در میان متحدین کرد امریکا در این گروه نوعی بی‌اعتمادی به امریکا ایجاد شده است. این بی‌اعتمادی به امریکا آن قدر روشن و واضح است که برت مک‌گورک معترف به آن شده و به عنوان دلیلی بر استعفایش از مقامش به عنوان نماینده ویژه امریکا در ائتلاف بین‌المللی ضد داعش می‌گوید: «در میان متحدان ما سردرگمی و در میان شرکای ما در میدان جنگ، بی‌اعتمادی به وجود آمده است.» روشن است که واشنگتن توجهی به این بی‌اعتمادی ندارد و تنها با ارائه نمایشی از حرکت ناو هواپیمابر هسته‌ای خود می‌خواهد فرار نیروهایش از خاورمیانه را کم‌رنگ کند که البته این نمایش به آن حد نیست که بتواند چنین نتیجه‌ای بدهد و نظر‌ها را نسبت به این فرار تغییر دهد.
