جوان آنلاین: چطور می‌توان هم شعار «نمی‌گذارند» را در دست گرفت و هم توصیه به ترمیم کابینه کرد؟! برای این‌کار لازم است یک اصلاح‌طلب باشید، چون در آن صورت زیاد دروغ خواهید گفت و دروغگو نیز کم‌حافظه است. بنابراین می‌توان صبح شعار داد که «نمی‌گذارند» و عصر به توصیه و سفارش «ترمیم کابینه» شیفت کرد!
قابل انتظار بود که بعد از بحران‌سازی خاتمی برای دولت چهاردهم با این القائات که «نمی‌گذارند پزشکیان مدیران مورد خواست خود را داشته باشد»، نیرو‌های رسانه‌ای اصلاح‌طلبان با ناکامی در استعفای پزشکیان، پروژه ترمیم کابینه را کلید بزنند. فقط مشخص نیست که بعد از چند تغییر وزیر راضی می‌شوند تا مدتی از «نمی‌گذارند» یاد نکنند! در عین حال نیرو‌های منتقد دولت در مجلس نیز بنای استیضاح دارند و تاکنون هیئت رئیسه مجلس در پیوست با اصل وفاق و نیز این منطق که تغییر وزیران بعد از یک دوره کوتاه را بی‌فایده می‌داند، مقابل استیضاح وزیران ایستاده‌اند. اگر پروژه هر دو یعنی استیضاح کنندگان و ترمیم‌کنندگان به سرانجام برسد، چه بسا دولت از اعتبار بیفتد و دوباره نیاز به رأی اعتماد داشته باشد که این یعنی همان پروژه پشت‌پرده برخی دشمنان خارجی و داخلی که چنین وضعیتی را برای ایران در سر دارند.
اصلاح‌طلبان بعد از آزمودن انواع فشار به دولت پزشکیان، با آزمون جدید «ترمیم کابینه» وارد کارزار شده‌اند تا اهداف خود را که عموماً مسائلی بشدت شخصی‌سازی‌شده است، دنبال کنند. اما این یک تناقض آشکار است، زیرا آنان یک شعار ثابت در دو دهه اخیر داشته‌اند که «نمی‌گذارند» و «اجازه نمی‌دهند»! برای همین کسانی که این شعار را در هر نوبتی که از عهده کاری برنمی‌آیند دم دست دارند، منطقاً نمی‌توانند به ترمیم کابینه امید ببندند مگر اینکه آن ترمیم برای حذف کسی که نمی‌پسندند و اضافه‌کردن دوستان‌شان باشد.
قبلاً سردسته این افراد دو کاسب و هلدینگ‌باز معروف یعنی غلامحسین کرباسچی و حسین مرعشی هر دو از کارگزاران بودند. هر دو اخیراً هم به دولت سفارش تغییر و تحول داده‌اند. حتی برخی از اصلاح‌طلبان از اینکه پزشکیان گفته است «با کسانی که عهد بستم می‌مانم» بشدت خشمگین شده بودند. عباس عبدی و احمد زیدآبادی نیز در مقاطعی و در مقطع کنونی بحث ترمیم کابینه را پیش کشیدند. آقای عبدی در
۲۷ اردیبهشت امسال در یادداشتی با دو نفر دیگر با عنوان «ترمیم کابینه» به وزیر نیرو تاختند و از رئیس‌جمهور خواستند با تغییر کابینه مشکلات را حل کند. البته نوشتن یادداشت به نام چند نویسنده، ملزومات و حساب و کتاب خود را دارد، که این نوشته‌ها فاقد آن است و بیشتر نمایشی و تقلیدی است. آن دو نویسنده غیر از عبدی که بعداً وارد شورای اطلاع‌رسانی دولت شدند و اخیراً هم یکی از آنها استعفا کرد (اخراج شد) و دیگری در سوگ این استعفا مرثیه خواند، نیز در بحران‌سازی اطراف دولت و پیشنهاد استعفا و عزل دست پری داشتند. آقای عبدی البته در موارد دیگری هم هشدار‌های قطعی به دولت می‌داد که اگر تا فلان موقع فلان کار را نکردی کشور از هم می‌پاشد و آشوب می‌شود. حتی در یک مورد مدعی شد هر دولتی با هر ترکیبی سر کار بیاید تا وضع حکومت عوض نشود، و چنین و چنان نشود، کاری انجام نخواهد شد. روزنامه اعتماد نیز دیروز بحث تغییر قانون اساسی را مطرح کرد تا ثابت شود پس‌زمینه بسیاری از غرزدن‌های آنان چیست. با این‌حال و با تمامی این باورها، هرگاه که فرصت بشود، از بحث لطیف و موزون تغییر و ترمیم کابینه نیز دریغ نمی‌کنند.
به هر حال اکنون که دولت رسماً اعلام کرده پزشکیان و عارف دنبال استعفا نیستند، اصلاح‌طلبان به سراغ پروژه ترمیم رفته‌اند. آقای زیدآبادی روز گذشته این پروژه را با نگاهی بسیار خیرخواهانه و دلسوزانه، شاید هم به فرموده کلید زد و نوشت: «با وضعیتی که دولت آقای پزشکیان پیدا کرده است، تغییر وزیران ضعیف کابینه می‌تواند در فضای فسرده سیاسی کنونی اثری مثبت هرچند کوتاه‌مدت بر جا بگذارد». اولاً کدام وضعیت؟! خود رئیس‌جمهور که همیشه با کمال امید و قاطعانه از آینده می‌گوید. ثانیاً اگر اثر مدنظر شما اثر «کوتاه‌مدت» است، وقت خودتان را برای امر کوتاه‌مدت چرا هدر می‌دهید؟! بعدش چه؟ دوباره ترمیمی دیگر؟! یا پروژه‌ای دیگر؟ خود بحث ترمیم کابینه برای کسانی که عمری است می‌گویند «نمی‌گذارند» به اندازه کافی امری متناقض بود که حالا به این تناقض، «اثر کوتاه‌مدت» نیز اضافه شد که تناقض در تناقض باشد!
مسئله ترمیم کابینه البته می‌تواند امری درست و مطالبه تمامی جناح‌ها باشد. اما نه جناحی که معتقد است هر دولت دیگری هم که سر کار بیاید و هرچقدر هم از متخصصان استفاده کند، باز راهی به جایی نمی‌برد، چون نهاد‌های حکومتی مانع اقدام اصولی و علمی اصلاح‌طلبان می‌شوند! وانگهی اکنون اصلاح‌طلبان مایل به حذف عارف هستند و شایعات مربوط به استعفای او را نیز به همین دلیل ساختند. شاید به این دلیل که از عارف انتظار داشتند روی دیگر سکه پزشکیان باشد و آن وجهی را که پزشکیان با اخلاق پسندیده‌ای که دارد، بروز نمی‌دهد، او بروز بدهد، یعنی همان اخلاق روحانی و جهانگیری در پرخاشگری و دروغ‌بافی علیه نظام و نهاد‌های خاص. فهرست دیگری هم از اصلاح‌طلبان برای ترمیم کابینه روی میز است. مثلاً وزیر ارتباطات، زیرا در بحث رفع فیلترینگ مستقل عمل نمی‌کند! و عباس عراقچی وزیر خارجه، زیرا او را بیش از حد منطقی می‌بینند و تاب‌آوری‌شان مقابل سخنان بعضاً ضدامریکایی او کم است.
ندیده‌ایم که درباره وزیر کشاورزی و صنعت و بهداشت که اتفاقاً در مسئله گرانی‌های محصولات کشاورزی و اقلام سفره مردم و دارو، ناتوانی‌هایی داشته‌اند، نظر ترمیمی ابراز کنند. حتی نوشتند که وزیر بهداشت مکرراً به ملاقات موسوی می‌رود، چون نامزد چپ اصلاحات برای دوره بعدی ریاست‌جمهوری و جانشینی پزشکیان است. یعنی از همین حالا پزشکیان را برای دور بعد کنار گذاشته‌اند، پس بعید نیست که کابینه او را نیز در سال اول تحمل نکنند.
پروژه پیش‌فرض اصلاح‌طلبان «بحران‌سازی در داخل برای تسلیم مقابل امریکا» است. حسین مرعشی با آن حمق معرفتی‌اش چندین‌بار همین حرف را به اشکال متفاوت زده و در نوشته اخیرش عملاً درخواست تسلیم مقابل امریکا را داده است. اگر ترامپ خواسته رئیسان‌جمهور ادوار امریکا برای «تسلیم ایران» را لو داد و علنی گفت، اینان نیز در داخل با همان بیل همان چاه را می‌کنند که چاره‌ای جز سرنگونی در آن نباشد. استعفای رئیس‌جمهور یا ترمیم کابینه یا هر چیز دیگر را باید در همین پروژه پیش‌فرض یعنی «چگونه مقابل امریکا تسلیم شویم که اثری از ما در تاریخ نماند» فهمید.
