جوان آنلاین: رئیس جمهور و شهردار تهران قول داده‌اند خانه‌های تخریب شده در جنگ تحمیلی صهیون‌ها علیه ایران را مثل روز اول بسازند. پیش‌از‌این هم شهرداری تهران افرادی را که منازل‌شان تخریب شده بود، در هتل اسکان داده بود. فراتر از تخصیص وام‌های ناچیز برای تهیه اسباب و اثاثیه که دردی را از مردم آسیب‌دیده دوا نمی‌کند، اقدامات اساسی در این رابطه لازم است با فوریت هرچه تمام صورت پذیرد. اقدام خوب، یعنی بازسازی خانه‌ها مثل روز اول، نیازمند اقدامات تکمیلی دیگری هم هست: تصویب یک مصوبه جامع، تخصیص فوری منابع و ارائه منظم گزارش تصویری از بازسازی‌های صورت‌گرفته است. علاوه بر تهران، در سایر شهر‌های ایران هم منازلی دچار آسیب شده‌اند که نیازمند توجه و بازسازی است. جدا از اقدامات داخلی، پیگیری‌های حقوقی در مجامع بین‌المللی برای دریافت غرامت و محکوم کردن جنایات وحشیانه صهیون‌ها، دیگر اقدامی است که نباید آن را مشمول مرور زمان کرد.
آنچه روزگاری با رنج یک عمر زندگی، ساخته بودند؛ خانه و آینده‌ای که به آن دل بسته بودند، در چشم‌برهم‌زدنی زیر آوار موشک‌های رژیم غاصب، به تلی از خاک تبدیل شد. هجوم ۱۲ روزه دشمن، فقط ویرانی به‌جا نگذاشت، بلکه داغ بر دل گذاشت و آوارگی به دنبال داشت. حالا تعداد زیادی از خانواده‌های آسیب‌دیده، نه برای سفر و تفریح، که به اجبار بی‌خانمانی، ساکن موقت هتل‌های پایتخت شدند؛ بسیاری از آنها هنوز نگاهشان خالی از باور است؛ هاج و واج و در شوک مانده‌اند.
اگر چه رژیم صهیونیستی نتوانست به این تجاوز وحشیانه ادامه دهد، اما همین چند روز برای به‌هم‌ریختن زندگی ده‌ها خانواده کافی بود؛ زندگی‌هایی که با سال‌ها تلاش آرام‌آرام ساخته شده‌بود، اما در عرض چند ساعت، ویران شد. بی‌تردید در چنین شرایط سختی، حضور مسئولان در کنار مردم آسیب‌دیده می‌تواند اندکی از حجم دلواپسی‌های آنها را بابت آینده کاهش دهد؛ خانواده‌هایی که نمی‌دانند باید از کجا برای ساختن دوباره این زندگی شروع کنند. شاید همین مسئله بود که باعث شد مسعود پزشکیان همراه با علیرضا زاکانی به دیدن تعدادی از آنها به هتل لاله برود.
صد البته که نمی‌توان زمان را به عقب برگرداند و به سرعت آنچه را که حجم عظیمی از خانواده‌های ایرانی در طول جنگ ۱۲ روزه از دست دادند، به آنها بازگرداند، اما حضور رئیس‌جمهور و شنیدن صحبت‌های او و وعده‌های شهردار تهران، می‌تواند این خانواده‌ها را برای ساختن دوباره زندگی‌ای که از دست رفته سرپا کند، چراکه آنها، امروز بیش از حمایت مادی به حمایت معنوی نیاز دارند؛ به دست‌هایی که به آنها نشان دهند که تنها نیستند.
حضور و همدلی
روز گذشته، فیلمی در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی از دیدار رئیس‌جمهور با خانواده‌های آسیب‌دیده در جنگ ۱۲ روزه منتشر شده که تصویری ملموس از دل این روز‌های تلخ را نشان می‌دهد. در اولین ملاقات، پزشکیان با خانواده‌ای دیدار و سلام و احوالپرسی می‌کند، خانمی با بغضی که از عمق جان می‌آید، می‌گوید: «خوبیم، الحمد‌لله» جمله‌ای ساده، اما پر از تلخی و در عین حال امید.
حضور پزشکیان در میان جمع خانواده‌ها پر از وعده‌های عملی و ملموس بود. او تأکید کرد که مشکلات این خانواده‌ها در اولویت قرار دارد: «قرار شد مشکلتان حل شود، خانه‌هایتان تعمیر و بازسازی شود، کرایه‌ها تا زمان تحویل خانه‌ها گرفته نشود و خانه‌های نو تحویل داده شود.»
این وعده‌ها، اگرچه بزرگ و بلندپروازانه به نظر می‌رسند، اما شنیدن آنها از زبان رئیس قوه مجریه، در این شرایط سخت، دلگرمی بزرگی است. البته این دلگرمی زمانی پایدار خواهد بود که این قول‌ها به واقعیت بدل شوند و خانواده‌ها بتوانند دوباره در سایه آرامش، زندگی کنند. در ادامه دیدار، پزشکیان با دو دانش‌آموز خانواده‌ای نیز صحبت کرد؛ پسر دانش‌آموز کلاس دهم که به رشته ریاضی وارد شده و آرزوی مهندس شدن دارد و دختر دانش‌آموز کلاس ششم. پزشکیان با نگاهی پر از امید و دلگرمی، برای هر دو آرزو کرد: «ان‌شاءالله به هر آنچه می‌خواهید برسید، حتی تا مقطع دکتری (پی‌اچ‌دی).»
این بخش از گفتوگو به روشنی نشان داد که خواسته‌ها فراتر از مسائل مادی و تأمین وسایل خانه است؛ این خانواده‌ها هنوز با تمام سختی‌ها، چشم به آینده دارند و آرزوهایشان را حفظ کرده‌اند؛ و حتی در سخت‌ترین شرایط هم، شعله امید در دل‌هایشان روشن است.
گام‌های عملی.
اما در کنار تلاش‌های رئیس قوه مجریه برای همراهی خانواده‌های آسیب‌دیده، شهردار تهران نیز گزارشی از روند بازسازی واحد‌های مسکونی آسیب‌دیده ارائه کرد؛ زاکانی درباره روند بازسازی واحد‌های مسکونی آسیب‌دیده در جریان جنگ ۱۲ روزه، از جزئیاتی سخن گفت که نشان از تلاش‌های گسترده و سازمان‌یافته برای بازگرداندن آرامش به خانواده‌های گرفتار بحران دارد. او توضیح داد که واحد‌های آسیب‌دیده به سه دسته تقسیم شده‌اند: «آسیب‌های جزئی، آسیب‌های متوسط و آسیب‌های اساسی.» و در مجموع حدود ۴هزارو۷۰۰ واحد در تهران خسارت دیده‌اند که بیش از ۸۵ تا ۹۰ درصد آنها تاکنون تعمیر و بازسازی شده‌اند.
زاکانی گفت که آسیب‌های جزئی مانند شکستن شیشه‌ها عمدتاً برطرف شده و پیش‌بینی می‌شود تا چند روز آینده تمامی واحد‌های دارای خسارت جزئی، به طور کامل تعمیر شوند. برخی واحد‌ها به دلیل نبود صاحبخانه امکان تعمیر فوری ندارند، اما با بازگشت مالکان، عملیات بازسازی آنها آغاز خواهد شد.
در خصوص واحد‌های با آسیب متوسط، شهردار تهران اظهار داشت که حدود ۲هزارو۶۰۰ واحد نیازمند بازسازی شامل تعمیر دیوارها، سقف‌ها و بخش‌هایی از بنا هستند. برای این منظور تا سقف ۳۰۰ میلیون تومان کمک نقدی در نظر گرفته شده که ۷۰ میلیون تومان ابتدا پرداخت می‌شود و در صورت نیاز مابقی هزینه‌ها از طریق تفاهم با پیمانکاران شهرداری و روش‌های غیرنقدی تأمین خواهد شد. این بازسازی‌ها به صورت مرحله‌ای آغاز شده و تا هفته آینده تعیین‌تکلیف نهایی آنها انجام خواهد شد، هر چند روند اجرای کامل ممکن است سه تا چهار ماه زمان ببرد.
زاکانی همچنین به وضعیت واحد‌های آسیب‌دیده اساسی اشاره کرد؛ حدود ۵۰۰ واحد که نیازمند مقاوم‌سازی کامل یا حتی تخریب و نوسازی هستند. تفاهم‌هایی با مالکان این واحد‌ها صورت گرفته و عملیات آواربرداری و ساخت مجدد به سرعت در حال انجام است. برای خانواده‌هایی که بازسازی خانه‌هایشان زمان‌بر است، شهرداری تسهیلات ویژه‌ای در نظر گرفته است؛ کمک هزینه ودیعه و اجاره تا سقف ۲۵۰ میلیون تومان و ارائه اقلام ضروری به قیمت کارخانه، تا آنان بتوانند در این شرایط دشوار قدری آرامش بیابند.
زاکانی این را هم گفت که کمیسیون عمران مجلس همراه با مسئولان شهرداری تهران به زودی بازدید‌های میدانی از مناطق آسیب‌دیده خواهند داشت تا روند بازسازی به طور کامل بررسی و به اطلاع مردم رسانده شود و تمامی تلاش‌ها بر این است که تا هفته آینده تعیین‌تکلیف همه واحد‌های آسیب‌دیده انجام شود و روند بازسازی به بهترین شکل ممکن ادامه یابد.
آغاز دوباره زندگی
شاید مهم‌ترین پیام دیدار رئیس‌جمهور و شهردار تهران با خانواده‌های آسیب‌دیده این باشد که از دل همین ویرانی‌ها، می‌توان همت و اراده‌ای تازه ساخت و با گام‌هایی محکم‌تر، به سوی آینده‌ای روشن‌تر قدم برداشت.
شکی نیست که هنوز هیچ چیز، تلخی آنچه از دست رفته را کم نمی‌کند و کمک‌های امروز نیز شاید نتواند به‌سرعت، زخم‌های عمیق این فاجعه را التیام بخشد، اما همین همراهی، همین حضور، شاید نقطه شروعی باشد برای دوباره ساختن.
ساختن، بی‌شک دشوارتر از ویران‌کردن است، اما اگر دست در دست هم بگذاریم، می‌توانیم از دل هر ویرانی، آینده‌ای تازه بنا کنیم، حتی اگر این ویرانی، یادگار تجاوز ددمنشانه رژیم کودک‌کش باشد.
