بزرگ‌ترین موفقیت مجرمان سایبری، بی‌احتیاطی شهروندان و پایین بودن هزینه‌های جرم است. آورده‌ای که مجرمان از این راه به جیب می‌زنند آنقدر زیاد است که ساختار‌های قانونی برای بیان آن دچار لکنت می‌شود. مجرمان در حالی که در سلول‌هایشان در زندان‌ها یا اتاق خواب‌هایشان در ویلاهایشان دراز کشیده‌اند از هر شیوه ممکن برای دسترسی به حساب‌های بانکی شهروندان استفاده می‌کنند. برخی از این برداشت‌ها به دلیل پایین بودن امنیت درگاه‌های بانکی ممکن می‌شد از جمله اینکه با ورود رمز‌های یک‌بار مصرف به چرخه بانکی، بخش مهمی از میزان این جرائم کاسته شد. با این حال مجرمان برای نفوذ به حساب‌های بانکی شهروندان به دنبال مسیر نفوذ‌های تازه به درگاه‌های بانکی رفتند.
کوچ مجرمان به فضای سایبر مزیت‌های بسیاری برایشان به همراه دارد، از جمله ترسی که هنگام سرقت وجود دارد دیگر آنها را تهدید نمی‌کند. مجرمی که از منازل سرقت می‌کند برای موفقیت در کارش باید احتیاط‌های بسیاری را در نظر بگیرد تا هنگام سرقت یا در حال فرار از محل گرفتار پلیس نشود یا حادثه‌ای هنگام عمل مجرمانه برایش اتفاق نیفتد. فضای سایبر، اما این امکان را به مجرم می‌دهد که مثلاً یک زندانی از داخل سلولش در زندان کرج از شهروندی که در شیراز مشغول تماشای تلویزیون است کلاهبرداری کند. حالا تا این شهروند بخواهد شکایت کند و هزارتوی قانون برای رسیدن به آن مجرم را سپری کند، موهایش مثل دندان‌هایش سفید می‌شود، به همین دلیل خیلی از شاکیان عطای شکایت خود را به لقایش می‌بخشند. چنین مجرمی اگر دستگیر هم شود می‌داند از میان هزاران نفری که از حساب‌هایشان برداشت کرده، شمار شاکیانش به تعداد انگشت‌های یک دست هم نمی‌رسد که در بدترین حالت مبالغ برداشت شده را به آنها پس می‌دهد و به سلولش برمی‌گردد تا به کارش ادامه دهد. برای چنین مجرمی یک سال زندان با دو سال زندان هم توفیری ندارد، چراکه در فرصت پیش آمده هم بدون هیچ مزاحمتی مشغول کسب درآمد است. قمارخانه‌های آنلاین، لینک‌های جعلی یا آلوده، پول بیعانه، اسکیمرها، درگاه‌های جعلی، برنده شدن در مسابقه و پول‌هایی که به مناسب‌های مختلف از حساب کاربران برداشت می‌شود از جمله دام‌هایی است که همواره بر سر راه کاربران سایبری قرار دارد. بخش عمده موفقیت مجرمان، اما به دلیل پایین بودن آگاهی اجتماعی در حال رقم خوردن است. وقتی موفقیت مجرمان در این حوزه حاصل می‌شود، یعنی نهاد‌های فرهنگی برای نهادینه شدن آگاهی عمومی کم‌کاری کرده‌اند. پلیس مدام درباره آسیب‌های این حوزه اطلاع‌رسانی می‌کند، اما دیوار این اطلاع‌رسانی آنقدر کوتاه است که دربرگیری زیادی را شامل نمی‌شود. حقیقت این است که ما زیر ریزش آوار جرائم فضای حقیقی و سایبری گرفتار شده‌ایم. در خیابان ترس این را داریم که مبادا دزد گوشی تلفن همراهمان را سرقت و چاقو و قمه‌ای حواله‌مان کند و در فضای سایبر هم بیم این می‌رود که مجرمان موجودی حساب‌هایمان را برداشت کنند و قانون و قانونگذار هم نظاره‌گر میدانی هستند که در آن زور قانون به مجرمان نمی‌رسد، برای همین هر کاربری چاره‌ای ندارد جز اینکه کلاه خودش را دودستی بچسبد تا بتواند از خودش و حسابش مراقبت کند.
