اساساً برنامه‌هایی مثل جوکر در دسته‌بندی ژانری به نام واقع‌نما معروفند؛ برنامه‌ای که می‌کوشد با واقعی جلوه دادن موقعیت، مخاطب را با خودش همراه کند، اما آن چیزی که در چند فصل از جوکر به عنوان یک رئالیتی شو دیده‌شده‌است، نقطه مقابل واقع‌گرایی است!
همانطور که در تیتراژ گفته می‌شود، این برنامه حاصل کپی‌برداری از نسخه‌های برون‌مرزی است، اما جوکر یک کپی شلخته، الکن و نارس است که فقط می‌تواند با حقه‌های فیک و توخالی خنده‌ای تصنعی از مخاطبش بگیرد، اما خنده اصلی برای شرکت‌کنندگان و سیامک انصاری به عنوان گرداننده برنامه است. این برنامه بیشتر از اینکه برای مخاطب جذابیت داشته‌باشد، برای اعضای آن خوشایند است.
انصاری به بعضی از تیکه‌هایی که اساساً خنده‌ای در آن احساس و دیده نمی‌شود به شدت قهقهه می‌زند. این حاصل یک حقه است. به دلیل تدوین و کات‌های ناشیانه، موقعیت‌هایی در جوکر رخ می‌دهد که مخاطب انگار از دیدن آن محروم است.
اضافه کنید که ابتذال و موقعیت‌های هجو است که باعث‌شده مخاطب به جوکر بخندد و اگر نه، کمتر موقعیت خنده‌آوری که از سر کمدی و منطق باشد، در جوکر دیده می‌شود. اساساً ساخت برنامه‌هایی مثل جوکر یا مافیا می‌تواند فقط از این حیث جذابیت داشته‌باشد که مخاطب با وجه دیگری از سلبریتی‌ها و بازیگران آشنا می‌شود، اما این آشنایی هیچ تأثیرگذاری در روند اثر نداشته و مشخص می‌شود که بازیگران ما اغلب بدون متن نمی‌توانند تأثیرگذاری حداقلی هم داشته‌باشند. یعنی فی‌البداهه توان تحت‌تأثیر قرار دادن تماشاگر را ندارند. آنچه در جوکر رخ می‌دهد، حاصل بداهه‌هایی است که اکثراً با ابتذال پیوند خورده‌است.
احسان علیخانی و همکارانش سعی کردند برنامه‌ای بسازند که خانواده‌ها کنار هم آن را تماشا کنند، اما جوکر آنقدر به دیالوگ یا مونولوگ‌های اروتیک و جنسی پایبند است که خانواده نمی‌تواند مخاطب آن باشد. این در حالی است که سیامک انصاری توضیح می‌دهد شرکت‌کنندگان از الفاظ زشت و رکیک خودداری کنند، اما توجهی به گفته او نمی‌شود. جوکر مخاطب را به خندیدن وادار نمی‌کند و بیشتر تبلیغ بیهوده خندیدن است که قبلاً خندوانه این کار را کرده‌است، اما در جوکر واقعاً باید به چه چیزی خندید؟ طرز لباس پوشیدن‌ها و خواندن و گیتار زدن و شکلک درآوردن؟ جوکر آنقدر عقیم و بی‌جرئت است که زنان بازیگر را در این برنامه شرکت نمی‌دهد، اما رضا شفیعی جم با کلاه گیس زنانه و ادا و عشوه‌های زننده هم زنان را مسخره می‌کند و هم قدرت ابتذال یک برنامه را نشان می‌دهد.
از سوی دیگر در شرایط اقتصادی حال حاضر این برنامه متکی به اسپانسر است. این نشان می‌دهد اقتصاد برنامه در گرو خرید مخاطب نیست. علیخانی بیشتر از اینکه به کیفیت برنامه فکر کند، سرگرم درآمد است. این همان مختصات ابتذال در سینماست که حالا به برنامه جوکر منتقل شده‌است. به نظر می‌رسد برنامه جوکر سعی دارد مخاطبش را به اشتباه خندیدن عادت بدهد؛ خندیدن به رقص و آواز و استندآپ‌های بی‌نمک و لوس. تقلید صدا‌های مکرر نه جذابیتی دارد و نه مخاطب را به وجد می‌آورد، تا زمانی که تولید این برنامه‌ها ایرانی نباشد و حاصل یک اتاق فکر منسجم با فکر و ایده ایرانی نباشد، ورطه تکرار‌سازی با المان‌های خارجی نمی‌تواند مخاطب را نگه دارد. ایجاد حس همذات‌پنداری با روند جامعه و کنار مخاطب بودن خنده واقعی به‌وجود می‌آورد، اینکه قرار باشد با الگو‌های خارجی جلو برویم، لو می‌رود که بازیگران ما استعداد خنداندن سالم و بداهه را ندارند، زمانی که هنرمند متوسل به شوخی‌های جنسی شود و با آن بخواهد مخاطب را بخنداند، این یعنی لودگی و متأسفانه جوکر حاصل لودگی است.
