زنان اگرچه نیمی از جامعه را تشکیل می‌دهند، اما رد پایشان در ارتقا و پیشرفت اجتماعی بسیار بیشتر از یک نیمه است! در طول تاریخ کشورمان در بسیاری از بزنگاه‌ها، تحولات عظیم و حرکت‌های انقلابی شاهد حضور و نقش‌آفرینی پر رنگ و مؤثر زنان بوده‌ایم. در تاریخ معاصر کشورمان زنان در بسیاری از موارد پرچمدار مبارزات استعماری بوده‌اند. قیام توتون و تنباکو در دوران ناصری را می‌توان حرکتی کاملاً زنانه توصیف کرد. زنان کشورمان در واکنش به فتوای میرزای شیرازی در تحریم توتون و تنباکو قلیان‌ها را شکستند و این قیام ضد استعماری حتی به زنان درباری و حرمسرای ناصری هم رسید و با ایستادگی بانوان ایرانی بود که این قیام به ثمر نشست. بانوان کشورمان در نهضت مشروطیت که جامعه ایران را تکان داد، نه تنها بیاعتنا و منفعل نبودند، بلکه همانند مردان به جنب و جوش درآمدند، به گونه‌ای که از نگاه برخی محققان، جنبش زنان در ایران با انقلاب مشروطه آغاز می‌شود و اوج می‌گیرد. در انقلاب اسلامی ایران نیز از همان ابتدای شکل‌گیری هسته‌های قیام در سال ۴۲ زنان هم نقشی مؤثر داشتند و به اشکال مختلف در مبارزات علیه رژیم شرکت می‌کردند، به گونه‌ای که به ثمر رسیدن انقلاب بدون حضور فعالانه زنان شاید غیر ممکن می‌نمود. این هنر رهبر کبیر انقلاب حضرت امام خمینی (ره) بود که جایگاه متعالی زن مسلمان ایرانی را به رسمیت شناختند و بر مبنای آموزه‌های اسلامی زمینه‌های مشارکت و نقش‌آفرینی فعال و متعهد آنان را فراهم کردند. بر این اساس بعد از انقلاب رشد و شکوفایی زن مسلمان ایرانی بر مبنای تشخص اسلامی و هویت مادری و همسری‌اش شکل گرفته و بارور شد. اوج هنرنمایی بانوان کشورمان را، اما در دوران دفاع مقدس شاهد بودیم. زنانی که تلفیقی از میهن‌پرستی، دین‌مداری، مادری و همسری را با هم به تصویر کشیدند. مادرانی که خود به دست خود جگرگوشه‌هایشان را راهی جبهه‌های نبرد می‌کردند و نوعروسانی که عشقشان را زنجیر پای مردشان نمی‌کردند و گاهی طول زندگی مشترکشان به ماه نمی‌رسید که با شهادت همسر، عشقشان جاودانه می‌شد. دختران کوچکی که از «بابا» جز یک تصویر مبهم به خاطر ندارند و خواهرانی که زینب‌وار داغ برادر بر سینه دارند. حالا هم همین عاشقانه‌ها را در نسل چهارم انقلاب و در میان خانواده شهدای مدافع حرم می‌توان دید و بر شجاعت و صلابت زنان سرزمینمان بالید. زنانی که حتی اگر حضور و نقش‌آفرینی مستقیم‌شان را شاهد نباشیم، بی‌تردید آنان با ایفای همان نقش‌های ذاتی خود همچون مادری و همسری در ورای حضور میدانی مردانشان، صحنه گردانان اصلی ماجرا بوده‌اند. مگر نه اینکه به فرموده امام امت از دامان زن مرد به معراج می‌رود؟ مگر نه اینکه هر مرد و زن آزاده‌ای در دامان زنی پاک و با شیری حلال پرورش یافته است؟ مگر نه اینکه امنیت آغوش مادران و آرامشی که با حضورشان در فضای خانه و خانواده حکمفرما می‌شود، سرآغاز پرورش ذهنی باز و روحی آزاده است که می‌تواند منشأ تحولات مثبت فردی و اجتماعی شود و جامعه را به سوی ارتقا پیش برد؟ و امروز زنان ما در تمامی عرصه‌ها خوش می‌درخشند، نسل‌های تازه انقلاب که حتی اگر ظاهرشان با نسل‌های نخستین متفاوت باشد، اما تفکر و اندیشه‌هایشان آزادانه است.
