حکایت عجیبی است، کرونا انگار فقط با آدمهای خوب و بیحاشیه سینما کار دارد؛ آنهایی که اخلاق در حرفهشان حرف اول را میزند، آنها که حتی یک بار هم به اسم و بهانه عبارت نچسب مسئولیت اجتماعی درباره موضوعی که درباره آن تخصصی نداشتند، نظر ندادند؛ رسم و راهشان این بود که در حرفهشان بدرخشند و با رفتار و منششان ثابت کنند انسان بودن برایشان مهمتر از هر چیز دیگری است و این را نه در شعار که در عمل نشان دهند؛ خسرو سینایی، کریم اکبریمبارکه، چنگیز جلیلوند و حالا مرد بااخلاق و حرفهای سینما و تئاتر مرحوم پرویز پورحسینی.
روزگار غریبی است، در سینمای ایران مگر چند نفر هست که سرشان به کار خودشان گرم باشد و از احترام حرفهای که در آن فعالیت میکنند، هوشمندانه صیانت کنند. در این بازار مکاره فضای مجازی که هر کس به واسطه یک نقش در یک سریال یک شبه به شهرت میرسد و اظهار فضل کردن در همه چیز را آغاز میکند، چهرههایی، چون پرویز پورحسینی هنرمندانه منزلت و موقعیت حرفهای خود را حفظ کردند. لعنت بر کرونا که موزیانه و اسرارآمیز این گوهرهای ناب را از گوشه و کنار سینمای ایران صید میکند و به قتلگاه میبرد. انگار این ویروس منحسوس هوشمند عمل میکند و میداند برای تهی کردن زمین از فضایل اخلاقی کی و کجا و چگونه باید به سمت مصادیقش برود. او را با نقش میثم تمار در سریال «مختارنامه» به یاد میآورم که آن را پرطنین و باصلابت و ماندگار بازی کرد. با آن صدای پرتوانی که واژهها را نه صرفاً بر زبان که با همه وجود خلق میکرد. با آن چشمهای نافذ که گویی خود میثم در مقابل دستگاه جور عبیدالله سخن میگوید. خدایش بیامرزد.