سامانه‌های ویدئوی درخواستی در ماه‌های اخیر و به‌واسطه گرفتاری مردم در شرایط کرونا بیش از قبل در کانون توجه مخاطبان قرار گرفته‌اند ولی نتوانسته‌اند چنان که باید از این توجه در جهت ارتقای خود استفاده کنند.
این روز‌ها بخش عمده فیلم‌ها و سریال‌های تولیدی شبکه خانگی در دو سامانه وی‌او‌دی عرضه می‌شوند و مابقی سامانه‌ها نه آرشیو خاصی دارند و نه تلاشی برای رقابت در تولید محصولات ارزنده کرده‌اند.
بسیاری از گردانندگان این سامانه‌ها دلیل انفعال خویش را ضعف مالی و کمبود بودجه می‌دانند و انتظار دارند مانند تولیدکنندگان سینما، دولت آن‌ها را هم تحت پوشش حمایت‌های مالی هنگفت قرار دهد بلکه تکانی به خود دهند. اینکه چرا تفکر وابستگی به دولت و بیت‌المال به جای کسب درآمد از طریق ارائه محصول ارزنده به سامانه‌های ویدئوی درخواستی هم رخنه کرده چندان عجیب نیست، چون گردانندگان سامانه‌های خصوصی به‌عینه شاهد حمایت و حتی ورود مدیران نهاد‌های منحله سینمایی به وی‌او‌دی‌های رقیب هستند، در نتیجه نومیدانه گرفتار انفعال بنیادی شده‌اند، با این حال این انفعال نه تنها چاره کار نیست بلکه اصلاً با نفس راه‌اندازی سامانه و سپس چشم امید داشتن به دولت برای کمک تناقض دارد. اگر بناست همه و همه به حقوق‌بگیران دولت بدل شوند، چه کاری است که برای راه‌اندازی سامانه‌های به ظاهر خصوصی تلاش می‌کنند؟
گردانندگان وی‌او‌دی‌های خصوصی باید بدانند در ارتباط نزدیک با مخاطب آن سامانه‌ای موفق است که بتواند حداقلی از استاندارد‌ها را در ارائه محتوا لحاظ کند.
باعث تأسف است که بگوییم جز فیلم‌ها و سریال‌های تازه‌تولید، تقریباً بخش عمده آرشیو وی‌او‌دی‌ها پر شده از محصولاتی که کیفیت تصویری‌شان فول‌اچ‌دی نیست و همین خودش در ذوق مخاطبی می‌زند که با خرید اشتراک برای تماشای فیلم اقدام کرده است، البته این نقیصه نه فقط برای وی‌او‌دی‌های خصوصی بلکه درباره آن دو وی‌او‌دی متمول که انحصار بازار تولید و عرضه آنلاین را در دست گرفته هم وجود دارد. متأسفانه به رغم صرف هزینه هنگفت برای تولید سریال‌های آبگوشتی (!) کمترین تلاشی برای ارتقای کیفیت تصویری محصولات موجود در آرشیو این سامانه‌ها نمی‌بینیم. اینکه چرا هنگام صدور مجوز سامانه‌ها، بر لحاظ استاندارد‌های تصویری لازم در عرضه فیلم‌ها تأکید نمی‌شود، مشخص نیست ولی اینکه چرا خود سامانه‌ها برای رقابت هم که شده به فکر ارتقای تصویری آرشیو نیستند، جای سؤال دارد.
آیا سامانه‌ای که بتواند محصولات آرشیوی خود را با بهترین کیفیت تصویری ارائه کند، نسبت به سامانه‌ای که همچنان آرشیوش یادآور دوران آنالوگ است در جلب مخاطب موفق‌تر نخواهد بود؟
بی‌شک رقابت در بازار جلب مشتری برای سامانه‌های ویدئوی درخواستی حکم می‌کند هر چه بیشتر بر خواسته‌های مخاطب تکیه کنیم و اصلی‌ترین خواسته مخاطب در این روزگار هم تنوع محصول و در عین حال ارائه محصولات با کیفیت بصری بالاست.
