سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: اوقات فراغت امسال با سال‌های گذشته متفاوت است. کودکان، نوجوان و جوانان برای اوقات فراغت خود در میان دنیای ویروس‌زده، با مشکلاتی روبه‌رو هستند. کلاس‌های آموزشی و باشگاه‌های ورزشی باز است، اما با محدودیت‌های چشمگیر فعالیت می‌کنند. البته می‌شود در بین این محدودیت هم بیرون از خانه و در مراکز مربوطه، اوقات فراغت را پر کرد، اما یک چیز وجود خواهد داشت؛ ترس از بیمار شدن و افتادن در دام کووید ۱۹. کودکان و جوانان امسال در چالشی بی‌سابقه به استقبال تابستان و تعطیلات رفته‌اند.
کودکان و نوجوانان در سال‌های گذشته هنوز امتحانات آخر سال تمام نشده ذوق آمدن اوقات فراغت تابستانی را داشتند. خوشحال بودند از این که تابستان با تعطیلی‌هایش از راه رسیده و ناچار نیستند باز هم به مدرسه بروند، اما امسال مدرسه مانند سال‌های گذشته نبود که تعطیلی پس از آن مفهوم همیشگی را داشته باشد. چون بچه‌ها در حالی که سال تحصیلی را پشت سر می‌گذاشتند در خانه و در اوقاتی که هم فراغت داشت و هم نداشت، به سر می‌بردند.
دوری از فعالیت‌های اجتماعی
با خانه‌نشینی و ملاحظاتی که خانواده‌ها برای تندرستی فرزندان داشتند، بیشتر دانش‌آموزان و حتی دانشجویان از محیط‌های اجتماعی و فعالیت‌های اجتماعی دور ماندند. این خانه‌نشینی با تهدیداتی که گسترش ویروس در شهر‌ها از خود نشان داده، ممکن است باز هم تکرار شود، اما این بار و در این برهه از سال، مانند چند ماه پیش نخواهد بود.
کودکان و نوجوانان چند ماه پیش با تعطیلی مدارس به دلیل شیوع بیماری، خوشحالی و شادمانی‌هایی داشتند. شاید وجود بیماری برای این قشر نیز ترس‌آور و نگران‌کننده بود، اما شاید نگرانی‌های بیشتر آنان در لابه‌لای سرخوشی ناشی از تعطیلی مدرسه و کنار رفتن دفتر و کتاب‌ها گم می‌شد. اما اکنون با تکرار خانه‌نشینی‌ها و یا بیشتر خانه ماندنشان به دلیل حضور کمتر در جامعه دچار چالش بزرگ و تازه‌ای شده‌اند. چالشی که جز کودکان جنگ‌دیده در نسل‌های گذشته شاید کسی نتواند به خوبی این شرایط را درک کند. اغلب پدر و مادر‌های این قشر از جامعه کسانی هستند که دفاع هشت ساله ایران در برابر عراق را تجربه کرده‌اند. این نبرد هشت تابستان و هشت زمستان و هشت مهر این قشر را با چالش مواجه کرده بود و هشت بهار آنان را با دگرگونی. بهار‌ها عید دلچسبی نداشت، با تهدید‌های رئیس‌جمهور وقت عراق، مهرماه انگیزه کمرنگی برای شروع پاییز بود، چون هر سال در آن وقت از سال، صدام حسین تهدید می‌کرد که زنگ مدارس را خودش با موشک و بمب و... خواهد نواخت، زمستان‌ها به خاطر سختی‌های نیرو‌های نظامی، سرمای بیشتری بر جان خانواده‌ها می‌ریخت و تابستان‌ها اوقات فراغت و بیکاری دانش‌آموزان و دانشجویان بیش از وقت‌هایی که سرشان گرم بود، به دلهره جنگ و آسیب‌های ناشی از آن می‌گذشت تا جایی که بسیاری از نوجوانان از ۱۳ سالگی راهی جبهه‌ها می‌شدند. ترس همیشه همراه همه بود و احساس مسئولیت برای این که باید کاری کرد تا برای کشور مفید بود، جان و دل بیشتر مردم را درگیر خود داشت. قطعی فراوان برق که گاهی با پخش همان یک ساعت برنامه کودکان و نوجوانان یا سریال‌های محدود خانوادگی همزمان بود، تفریح کودکان و جوانان را به سویی برده بود که تنوع چندانی نداشت. زندگی بیشتر مادران و پدران امروز و کودکان و جوانان دیروز، بدون پویایی خاص و با محدودیت‌های مختلفی روبه‌رو بود تا جایی که شاید بیشترین عاملی که وقتشان را پر می‌کرد انجام کار‌های مفید خانه و امور روزانه بود.
مژده برای دانش‌آموزان
شاید بتوان اوقات فراغت امسال را با آن سال‌ها از برخی نظر‌ها مقایسه کرد، اما خبر خوبی برای کودکان و جوانان این دوره وجود دارد و آن این که می‌توان با تنوعات و ابزار‌های بسیاری که امروزه در زندگی‌مان وجود دارد شادی و ثمر بیشتری به زندگی داد. اگر افراد هم‌سن و سال این قشر در گذشته با قطعی برق رؤیای تماشای تنها سریال مورد علاقه‌شان را از دست می‌دادند که تکرار پخشی هم در ساعتی دیگر نداشت، امروزه وسایلی در اختیارمان است که خود به تنهایی می‌تواند هم کلاس آموزشی‌مان باشد، هم محل کارمان و هم جایی برای گردهمایی‌ها و هم جایگزینی برای دورهمی‌های دوستانه.
قشر دانش‌آموز و دانشجو در سراسر جهان این را می‌دانند که ناچار هستند از خود مراقبت کنند، اما ممکن است به راستی این قضیه را نپذیرفته باشند. این دورافتادگی از فعالیت‌ها و جمع‌ها و گروه‌های اجتماعی که حتی هم‌اکنون با محدودیت‌های بسیاری روبه‌روست، به خودی خود مزایایی نیز دربر داشته است.
وقتی بپذیریم که نیاز داریم به استفاده از خلاقیت‌هایمان، کمتر غر می‌زنیم و دیگر مسئله محدودیت‌های ناشی از وجود ویروس را زجرآور نمی‌بینیم. ممکن است آن‌قدر سرگرم پیدا کردن راهکار‌ها برای تنوع بخشیدن به روزهایمان شویم که دیگر این کار بیشتر از خود راهکار برایمان جالب و سرگرم‌کننده باشد.
خاصیت محدودیت‌هایی که ویروس جهانی به ما داده شاید استفاده بیشتر از خلاقیت‌هایمان باشد. همان‌طور که برای قرار دادن لباس‌ها و کفش‌های‌مان هنگام برگشت به خانه محل خاصی را در نظر گرفته‌ایم تا در صورت آلودگی به ویروس، وسایل دیگرمان را آلوده نکند، برای پر کردن اوقات فراغت‌مان نیز در این شرایط خاص می‌توانیم نسبت به موقعیت زندگی خود تدابیری داشته باشیم. این تدابیر ممکن است برای هیچ یک از افراد یکسان نباشد و برای هر شخصی با شخصی دیگر متفاوت باشد.
